Jazz Mecca 1992 t/m 1994

We waren op geen stukken na kinderen meer, want we waren al dik achter in de veertig. Maar we merkten dat we nog net zo blij konden zijn toen er in 1992 voor het eerst een jazzfestival in Maastricht werd georganiseerd. Het Jazz Mecca zou drie dagen, drie middagen en avonden, duren en gehouden worden in het MECC. Vandaar die lekker bekkende naam die aan het evenement was gegeven en dus sowieso al smaakte, maar waarvan je het water al helemaal in de mond ging staan als je de line up zag die was bedacht om een breed publiek, en ons in elk geval, te trekken. Met namen als Max Roach, Ray Charles, Spyro Gyra, Miles Davis, Carla Bley, B.B. King en Joe Zawinul kon het al helemaal niet meer mis en moest er wel in de roos geschoten worden. Gelukzalig was de staat waarin we waren komen te verkeren. Ook en vooral door het feit dat dit mogelijk was in Zuid – Limburg dat zich zo maar promoveerde tot oog van de wereld vanuit de culturele achterstandspositie waarin het zich steeds had bevonden en die zo nodeloos zwaar op ons drukte. Dat dit zo maar bij ons naast de deur gebeurde en dat fameuze North Sea Jazz Festival, dat toch altijd te ver weg in Scheveningen was, naar de kroon kon steken. Een Leckerbischen dat bij ons op de stoep werd gelegd. Mag je daar even euforisch van worden en kolossale voorpret aan beleven die zich vanzelf vertaalde in drie dagen intens plezier en luistergenot dankzij de aanwezigheid van zoveel grote namen.

En wat ons genoegen alleen maar groter maakte was het feit dat die editie van 1992 niet eenmalig bleek te zijn want een vervolg kreeg in 1993 en 1994 met wederom grote sterren als Joe Henderson, Kenny G., Candy Dulfer, Fats Domino, Rita Reys, Joe Lovano, die ons als liefhebbers van de jazz opnieuw in vuur en vlam zetten en bij ons het besef deden ontstaan dat we telkens weer getuige waren van een uniek evenement in de Limburgse en Maastrichtse kontekst met evenzovele buitengewone optredens. Wat bij ons alsmaar de hoop ververste dat hier toch een waardevolle traditie was aan het ontstaan. Hoewel je de vijftig dan inmiddels gepasseerd bent, mag je toch zeker nog de hoop, de verwachting, het verlangen koesteren dat zoiets moois blijvende betekenis wordt gegund. Maar tot onze spijt en verdriet kwamen we er achter dat ook dit plezier en genoegen vluchtig bleek, dat wat waarde heeft uiteindelijk inderdaad weerloos is en gedoemd te verdwijnen. Zodat we niet meer uit hoefden te kijken naar een Jazz Mecca 1995, er niet meer op hoefden te rekenen. Gewoon omdat er geen geld voor was, er onvoldoende sponsors te vinden waren die een dergelijk evenement wilden steunen. Waarmee het Jazz Mecca een herinnering werd. Een kostbare, een unieke, dat zeker, die ik elk jaar met liefde oppoets en levend en blinkend houd.

Advertentie