Mijn Houdini – act

Een geboren optimist. Dat durf ik mijzelf best te noemen. Er moet heel wat gebeuren om mij echt van slag te krijgen. Zodat het ook niet zo vreemd is dat ik de laatste maanden toch de momenten heb dat het aan mij knaagt, dat een mineurstemming over mij komt, die ook nog eens lastig is te stoppen. Zeker als je in je eentje bent en niemand hebt die een ander geluid kan laten horen. Waardoor je wel op zoek moet naar middelen om je kop enigermate leeg te krijgen, om je te verlossen van het zware gemoed met haar sombere gedachten. Wat dat aangaat denk ik het probate middel gevonden hebben in die straffe wandeling in mijn direkte omgeving, waarvan ik hier al vaker verslag heb gedaan en die dus beschouwd kan worden als mijn Houdini-act om mij van mijn somberte en mistroostigheid te bevrijden.

Een uur geforceerd lopen tot het zweet op je voorhoofd staat, heeft mij tot nu toe steeds geholpen. Zo ook vandaag weer toen ik maar niet op gang wilde komen, dus het ook hier op mijn weblog liet afweten. Tot dit moment dat direkt volgt op mijn mars door de Schimmertse velden en bossen, welke op en af ging, langs het voetbalveld, achter Klein Haasdal, richting Kleverberg en het Joods kerkhof om in het slijk van het Ravensbos en haar hellingen terecht te komen met als laatste ijkpunten in de route Hoeve de Bockhof en de Watertoren. Waarmee de echte Schimmertenaren voldoende weten welke inspanning ik mij heb getroost om dat traject in een uur af te ronden. Met als aangenaam gevolg dat ik mijn hoofd weer vrij heb en er weer tegen (aan) kan. Wat per slot van rekening de bedoeling van dat wandelen was.