Grensgebieden krijgen vaker het uiterlijk van de rafelrand van een land. Ze vallen vaker buiten het zicht van het bestuurscentrum, waar het hemd nader is dan de rok. En zo kent elk land wel zijn periferie waar die bijna – verwaarlozing, die vergetelheid zichtbaar wordt in de staat van de infrastructuur, van gebouwen en woningen. En soms lijkt het waarachtig wel of het licht er ook anders valt. Mij overvalt dat gevoel vaker als ik bij Vaals de grens overga en vervolgens door het Belgische Moresnet met zijn fameuze viaduct rijd. De melancholie, de weemoed ligt er voor het oprapen en druipt van het landschap af, zoals de bijgaande afbeeldingen ook min of meer laten zien.
robschimmert 
Een Boudewijn Büch-ministaatje. En om die reden ben ik er wel eens doorgefietst. Destijds weinig te zien en flink verlaten.
Ik was er vorige week nog, het stadje heeft wel wat, ik vraag me af of Heintje Simons daar nog altijd woont.
Ik vind Moresnet geen buitenland. Past binnen het zuidelijke heuvelland. De Zuid-Limburgse cultuur is ruimer dan de Zuid–Limburgse grenzen.