Het heeft hier misschien al wat vaker doorgeklonken, mijn gevoel dat flinke delen van de tijdgeest aan mijn begrip beginnen te ontsnappen. Dat moet te wijten zijn, denk ik, aan het feit dat de basis van mijn orientatie op de wereld zoals die is en zou moeten zijn, haar oorsprong vindt in van oudsher gangbare begrippen en scheidslijnen, in de opdeling en opbouw van de maatschappij zoals die met name in de eerste helft van de vorige eeuw breed aanvaard werd. Mijn hele opleiding, mijn studie was er van a tot z van doortrokken en vond ook nog eens een bevestiging in de toen algemeen geldende geschiedeniscanon. Daar werd niet aan getwijfeld, laat staan dat ze ter discussie werd gesteld of zelfs een kwartslag gekanteld. Daar vond mijn wereldbeeld haar oorsprong en kregen mijn idealen haar vorm. Ik deed het een groot deel van mijn leven ermee, zonder er zelf aan toe te komen of het nodig te vinden om er vraagtekens bij te zetten. Wat mogelijk een beperking is geweest. Waardoor ik nu toch een beetje met mezelf en met mijn kijk op de wereld en mijn verwachtingen ten aanzien daarvan in de knoop ben komen te zitten. Een beetje in de penarie, omdat ik altijd vurig heb gewild om mijn vinger aan de pols van de tijd te houden. Wat mij nu niet meer lukt. Zonder dat ik het direct heb gemerkt, begint het begrip voor wat er gaande is, met name in het maatschappelijk debat, maar ook ten aanzien van zeden en gewoonten, mij door de vingers te glippen.
Ik snap veel maar half en krijg meer en meer het idee aan de zijlijn te staan, waardoor mijn commentaar op van alles en nog wat alleen maar de neiging heeft om knorriger te worden. Zo’n volgende versie van een Maarten van Rossem. Wat ik dus eigenlijk niet wil. Maar een genderdebat, een Partij voor de Dieren, het groeiende rechts-extremisme, het debat over slavernij en het bijbehorend verleden, om maar een paar sprekende voorbeelden te noemen van wat er nu zoal toe doet, ze zijn zo ver van mijn bed, raken mij niet en gaan mij daarom ook niet aan. Met als gevolg dat ik mij met de beste wil van de wereld niet in een Zwarte Piet – discussie kan mengen noch een spoor van opwinding bij mijzelf bespeur als er weer zo nodig over lbthqi – rechten moet worden geboomd. Niet dat het mijn tijd wel zal duren. Maar de volgorde der dingen is voor mij toch even anders. Waarbij fundamenteel recht en onrecht tussen de Eerste, Tweede en Derde Wereld echt aan de orde zijn, de verdeling van machtsverhoudingen in de wereld, tussen staten, bevolkingsgroepen, rassen en ook die tussen man en vrouw er wat mij betreft werkelijk toe doen. All the rest is dus voor mij bunk, hoewel anderen zich er gerust druk over mogen maken…..als ze er mij maar niet mee lastig vallen.
robschimmert 