Dag Wim

Net zoals dat over het algemeen het geval is geweest, kan ik niet zeggen dat het overlijden van Wim de Bie bij mij een grote schok teweeg heeft gebracht. Eerder een gevoel van jammer en nog meer van grote dankbaarheid dat hij, samen met Kees van Kooten, ons allemaal zo onbedaarlijk veel plezier heeft bezorgd. Wat was het een opluchting om in het herdenkingsprogramma op tv weer eens een paar sketches te zien waar je nou eens echt van harte om kon lachen. Wat een verlichting opeens in de poel van ellende, oppervlakkigheid en nietszeggendheid die langzamerhand het hele medialandschap is gaan vullen. Waar dus helemaal niets meer aan is, nope te genieten en Kees en Wim deerlijk gemist worden. Maar voor de rest wil ik me niet laten verleiden tot het verder betreden van al die gebaande paden die op dit soort dagen nu eenmaal belopen schijnen te moeten worden als er iemand uit ons midden wegvalt die dus onomstreden was. Zo iemand als Wim de Bie aan wie ik toch weer een heel andere en, denk ik, exclusieve herinnering heb, juist omdat die eigenlijk het begin van diens loopbaan markeert. We schrijven het jaar 1962, maar het kan even goed 1963 geweest zijn. Ik zat op het gym in Utrecht en moest op zaterdag nog gewoon lessen volgen. Ik woonde in Culemborg en ging dus met de trein naar school.

De lessen waren gewoonlijk om 13.00 uur afgelopen waarna ik voor de terugreis aangewezen was op de stoptrein naar Den Bosch van 14.07 uur, waarmee ik om tien voor half drie in Culemborg arriveerde om vervolgens met mijn fiets met zwaluwstuur als een razende op huis aan te gaan. Een race tegen de klok want ik wilde “de Clichemannetjes” nog halen. Want ik wist dat Wim de Bie en Kees van Kooten in die rol aan het eind van de uitzending van het jongerenprogramma ‘Uitlaat’ waren gepland. Tegen de klok van kwart voor drie. Ik wilde hun gekeutel aan het biljart over de dagdagelijkse zaken voor geen goud missen. Het was een hoogtepunt van het weekend voor mij, dat ik ook nooit meer ben vergeten. Het startpunt dus van de loopbaan van Wim, die zich net als Kees, in de loop van de jaren daarna steeds als een gids in het land van de humor en de lichte toets voor mij is blijven fungeren tot aan zijn Bieslog, welke mij de weg wees naar mijn eigen blog. Dankzij hem en hen ben ik aan de weet gekomen wat humor en geestigheid is, met intelligentie en beschaving als bestanddeel. Daar ben ik hen, en nu Wim vooral, echt dankbaar voor. Jammer, dat zo’n fijne vent en gezel ook van mij is heengegaan.