Opnieuw bereidde Netflix haar abonnees een behoorlijke verrassing zonder dat van tevoren de trom daarover hevig was geroerd. Fluisterend en bijna steels werd de kijker opeens ergens in februari vergast op een nieuwe Israelische serie, ‘The beauty queen of Jerusalem’. Je moest geluk hebben en er toevalligerwijs bij het zoeken op Netflix tegenaan lopen of geprikkeld worden door een teaser of trailer, die en passant voorbij kwam. Want waar moest je anders de wetenschap over het bestaan van deze opvolger van ‘Shtisel’ vandaan halen? Bij mij was het zeker geluk en absoluut geen wijsheid dat we met deze serie in aanraking mochten komen. Hoewel er ook meteen enkele kanttekeningen moeten worden gemaakt. De eerste vier, vijf afleveringen waren zeker niet van dien aard dat je je meteen getriggered voelde om ook de volgende aflevering te gaan zien. Enige dwang en een beetje zelfdiscipline was zeker vereist om bij het steeds aantrekkelijker wordende gedeelte van ‘The beauty queen of Jerusalem’ uit te komen. Het verhaal kwam moeizaam op gang en bovendien vroeg het best wel enige inspanning om wegwijs te worden in het netwerk van relaties tussen alle hoofdrolspelers. Daarnaast werd het de kijker ook niet gemakkelijk gemaakt doordat er voor een nogal onconventionele aanpak van de vertelling was gekozen. Want er werd voortdurend, door de hele serie heen, van tijdblok gewisseld, waarbij steeds met tien jaar vooruit en terug werd gesprongen.
Flashbacks en vooruitblikken, om en om. Wat aanvankelijk best wel het nodige van de kijker vroeg, maar tenslotte toch een speciaal soort dynamiek in het verloop van de hele serie teweeg bracht. Zij het dat dat op zich niet echt noodzakelijk was omdat de hele geschiedenis van de Joods-sefardische familie Armoza zoveel intrigerende elementen bevatte dat dit soort kunstgrepen eigenlijk nauwelijks nodig was. Want natuurlijk komen de grote tegenstellingen binnen de Joodse geloofsgemeenschap in het Palestina van tussen de twee wereldoorlogen ruimschoots aan bod en worden deze ook waar nodig uitvergroot. Zoals ook het Joodse verzet tegen de Britse kolonisatoren en de strijd met de Arabieren uitvoerig in het verhaal en in de familiegeschiedenis zijn verwerkt, waardoor er tegelijkertijd al een verhelderend licht wordt geworpen op de ontstaansgeschiedenis van de staat Israel. Uiteraard in gedramatiseerde vorm, zonder dat er ergens sprake is van overdrijving, terwijl het ware sentiment echt tot zijn recht komt. Want dat de Israeli’s die tak van acteerkunst en regisseren meer dan beheersen, hebben ze in deze twintigdelige serie in overtuigende mate bewezen. Maar dat ze dat konden, hadden ze ook al in ‘Shtisel’ laten zien. Des te fijner was het om te constateren dat ‘The beauty queen of Jerusalem’ een grote verrassing bleek en eigenlijk om het vervolg smeekt, dat al schijnt te zijn geproduceerd. Maar dat niet snel genoeg bij ons in de huiskamer welkom kan worden geheten.
robschimmert 