Eigenlijk hadden we het er wel helemaal mee gehad en er, zoals dat zo mooi wordt verwoord hier in het Zuidlimburgse, de tuut volledig van vol. Van alle geweld waar je als kijker van series en films op de televisie of via de streamingdiensten avond aan avond mee wordt opgezadeld. Welke grenzen worden daar zo langzamerhand niet in overschreden en lijkt het er niet meer en meer op dat knokken, schieten, lijken, moorden en alles wat daar een beetje op lijkt of mee te maken heeft, tot de gewoonste zaken van de wereld zijn gaan behoren? Als we de bedenkers en makers van al dat fraais tenminste moeten geloven. Terwijl het bijeengenomen nog altijd de uitzonderingen zijn, hoewel kranten en journaals er natuurlijk wel vol mee staan. Maar zij hebben de functie om daar juist over te berichten, zoals zij dus niet hun bestaansrecht ontlenen aan het brengen van het goede nieuws. Waar van de makers van films en series verwacht mag worden dat hun range van creativiteit het hele leven beslaat, dus ook de gewoonste dingen die er toe doen en vaak de hoofdzaken vormen in de dagelijkse beslommeringen. Waar dus geen sprake van was en in elk geval minder en minder, zoveel minder dat wij nadrukkelijk op zoek zijn gegaan naar een film of een serie waarin we gevrijwaard bleven van al die inktzwarte randen van het bestaan, die we nu eens niet aan ons hoofd wilden hebben.
En we zochten en vonden feelgood-movies van de bovenste plank en ook nog eens van Nederlandse makelij. Soof 1, 2 en 3, waarvoor zo waar nog steeds op Netflix plaats bleek te zijn en die stuk voor stuk een garantie vormden voor onbezorgd kijkgenot waar je nu eens geen pijn in je buik of je hoofd aan overhield, laat staan dat er plaats was voor ongemak. Gewoon films zonder enige pretentie waar je lekker onderuit gezakt naar kon kijken. En ook nog eens van een meer dan acceptabel niveau. Bovendien heel herkenbaar omdat er alleen maar gewone mensen langs kwamen met hun alledaagse, dus zo herkenbare, besognes, waardoor je ongemerkt ook nog een spiegel kreeg voorgehouden. Waarmee een deel van het geheim van het succes van Soof 1, 2 en 3 is verklaard. Zonder dat de sprankelende bijdrage van hoofdrolspeelster Lies Visschedijk als de chaotische Soof ongenoemd mag blijven plus het aanstekelijk enthousiasme van de hele cast. Waardoor het ontbreken van een consistente verhaallijn en de vaker gebrekkige articulatie in meer dan royale mate gecompenseerd werden. Met onderaan de streep wij als gelukkige kijkers die blij waren met deze uitstap en onze keuze en daarom met gemak aan Soof 1, 2 en 3 dik verdiend vier sterren uitdeelden.
robschimmert 