Opnieuw is het mij zonneklaar geworden dat de sterren die onder andere filmrecensenten voorradig en voorhanden hebben, met de nodige korrels zout moeten worden genomen. Want waarom zou hun oordeel nou eigenlijk maatgevend moeten zijn en als leidraad moeten gelden voor de beslissing of je al of niet naar een film zou moeten gaan. Dat het ook maar mensen zijn met toevallig een mening die via de krant wel een nadrukkelijk podium krijgen, werd mij na circa tweeenhalf uur naar de zo veelgeroemde rolprent ‘Tar’ te hebben gekeken meer dan duidelijk. Kijk dat hier sprake was van een onconventioneel product hoefde niemand mij te vertellen. Dat lag er eigenlijk meteen al dubbeldik boven op en kon je na het eerste kwartier al vermoeden. Want met het eerst afspelen van de hele aftiteling als die in dit geval zo mag heten, gedurende bijna vijf minuten, waarna ‘Tar’ met een tien minuten durend interview met de hoofdpersoon begon, was inderdaad nogal ongebruikelijk en zeker geen aanbeveling om maar meteen op het puntje van de stoel te gaan zitten. Afwachten was dus veeleer het devies, kijken wat er van komt en zien of de film zich toch langzamerhand wilde gaan ontrollen.
Wat uiteindelijk toch een moeizame kwestie werd, maar wel culmineerde in een ‘Me too’ – achtige plot die zich rond de hoofdpersoon, de dirigente Lydia Tar begon te ontwikkelen. Zonder dat er nou sprake was van de vertoning van een pregnante verhaallijn. Ondanks de vele korte en wisselende shots hielp dat niet om echt vaart in deze met vijf sterren gelauwerde film aan te brengen. Het sleepte zich naar een voorzienbaar einde, met de volslagen neergang van de ooit zo gevierde dirigente die de bagage mist om met haar status en roem adequaat en gepast met haar omgeving om te gaan. Waarmee er dus per saldo niet zoveel nieuws onder de zon was noch dat je bij het eind van verbazing of verrassing van je stoel kon vallen. Hoogstens, van de absolute gezochte afloop van deze film die wat mij betreft nergens op leek en eigenlijk net zo goed achterwege had kunnen worden gelaten. Waardoor er in feite met zo’n anderhalf uur had kunnen worden volstaan. Dat had ‘Tar’ vast nog meer zeggingskracht en overtuiging gegeven en bovendien een veel beter kader waarin het nu al fantastische acteerwerk van Cate Blanchett nog veel meer tot haar recht had kunnen komen.
robschimmert 