De entree van de sensitivity readers, tekstkuisers, bezorgt mij, zoals al eerder door mij gezegd, een op zijn zachtst gezegd onbestemd gevoel. Ik heb er niks mee en krijg er in feite half en half buikpijn van. Tere zieltjes lijken vooral gespaard te moeten worden met het onder de mat vegen als beproefde methode. Want die kant gaat het toch op als alles wat schuurt, in boeken, teksten en verhalen geschrapt wordt, dus uit het zicht verdwijnt. Vierkant en rechtuit zijn als stijlfiguren niet meer relevant of zelfs niet meer gewenst. Zodat dik al helemaal niet meer aan de orde is, terwijl dat formaat alleen maar meer in het oog begint te springen, maar kennelijk niet meer benoemd mag worden. Wat mij brengt bij mijn echte onbehagen hoewel ik het lastig vind om er met woorden uiting aan te geven. Ik moet gewoon bij het begin beginnen en dat ligt in mijn vroegste jeugd, de tijd dat er royaal, lang en laat nog op straat gespeeld kon worden, met alle vriendjes van Achter ’t Zand en de Anna Kapelstraat in Culemborg. En dat waren er veel, waardoor het des te opvallender was dat er altijd een jongetje ontbrak, Adrie Tump, die door zijn echt dikke lijf niet met ons mee kon doen. Waarmee hij een uitzondering was en daardoor eens te meer opviel. Vaak moet ik nu aan die tijd en die situatie terugdenken als ik tegenwoordig, met name in steden, om mij heen kijk. Waar ik dan de groeiende corpulentie zie onder mensen van alle leeftijden, bij het jonge volk zeker niet minder.
Ogenschijnlijk welgedaan en welvarend, als het al niet volgegeten is, maar wel verontrustend, want zo ongezond. En des te verontrustender omdat de frequentie waarmee dit verschijnsel zich voordoet, steeds meer de gewoonste zaak van de wereld aan het worden is. Of vergis ik mij daarin, ben ik geneigd te hopen en ook een beetje te denken, hoewel het tegelijk ook een zweem van wensdenken in zich heeft. Waarom zo verontrustend, omdat de acceptatie van dat fenomeen alleen maar lijkt toe te nemen. Wat kun je er aan doen als het toch een gegeven is, lijkt een gedachte die alsmaar meer veld wint. Want wat is er nog uit de hoek van dieetgoeroes te horen? Zo veel nieuws is er van die kant niet meer onder de zon. Het afslanken als zodanig is voorzover ik dat kan zien, ook sinds tijden uit het spraakmakende vocabulaire verdwenen, zoals de weightwatcher ook hebben gemerkt dat er nog weinig kansen zijn voor hen om succesvol zaken te doen. Idem dito geldt dat voor alle deskundigheid ten aanzien van ziekten als obesitas en anorexia, waarvoor de belangstelling zichtbaar is verflauwd. De dikke mens is als zodanig de schaamte voorbij en bestaat en is een gegeven. Hoewel fraai is weer heel wat anders. En zou dan de sensitivity reader het volgende antwoord zijn op de schaamteloosheid waarmee het dik zijn zich verspreidt? Doen alsof het niet bestaat, omdat er toch geen kruid tegen is gewassen. Of is het gewoon lekker om schaamteloos te doen wat we doen…..?
robschimmert 