De afloop van ‘The Killing’

Een anticlimax zou ik het slot van The Killing beslist niet willen noemen. Daarvoor was de laatste episode van deze reeks van twintig afleveringen toch te verrassend en te dramatisch. Bovendien leverde ze opnieuw filmbeelden op in de beste Scandinavische traditie met de hand van de grote meester Bergman op de achtergrond die inderdaad moet hebben toegekeken en hebben gezien dat het vanuit filmisch oogpunt helemaal voor elkaar was. Daar valt namelijk niets over te zeggen. Geen woord van kritiek daarover dus. Zoals ook de verschillende verhaallijnen de ontknoping kregen die in feite in de voorgaande afleveringen in het vooruitzicht was gesteld. Spannend en tegelijk verrassend. Toch bleef ik gisterenavond om kwart voor twaalf, toen de aftiteling was afgelopen, met een onbestemd gevoel zitten en met nogal wat onbeantwoorde vragen over een groot aantal details die ik hier niet in extenso zal opnoemen omdat slechts de enkele kijker die de hele serie heeft gezien, daar wat aan heeft en niettemin net zoals ik ook geen antwoord daarop zal hebben.

Omdat nu eenmaal niet ieder minuscuul gegeven dat in zulke grote hoeveelheden tijdens zo’n serie wordt opgediend, in het geheugen wordt opgeslagen, laat staan dat je er oog voor hebt wat voor het vervolg van het verhaal al of niet relevant is. Dus wat dat aangaat schuilt de duivel dus met recht in het detail en laat ik dat dan ook voor wat het was. Wat mij echter veel meer klemde, was het feit dat de verknoping van de verschillende verhaallijnen mij is ontgaan, dat mij niet duidelijk werd wat de politieke intriges op het stadhuis van Kopenhagen te maken hadden met de moordzaak sec, zoals ik evenmin een verband heb kunnen ontdekken tussen een moordzaak van vijftien jaar terug en de moord waaromheen zich het hele politie-onderzoek concentreerde. Mij zijn die aspecten die naar mijn idee toch essentieel waren, in feite ontgaan. Maar het kan evengoed zijn dat ze onvoldoende zijn belicht in deze lange serie en in mijn beleving ook niet tot hun recht kwamen in de laatste aflevering, waarvan ik uiteindelijk het gevoel kreeg dat daarmee The Killing wel wat werd afgeraffeld omdat het verhaal wel in twintig afleveringen verteld moest zijn. En dat vond ik jammer omdat daarmee een smet werd aangebracht op de kwaliteit die de hele serie geboden heeft en die daardoor wat mij betreft het tv-evenement van het jaar kon worden.