Tussenstand

Even een tussenstand voor de goede orde. Het is hier al een tijdje stil geweest. Echt stil. Dat ligt niet aan een tekort aan inspiratie. Integendeel. Het heeft wat weg van een luxe – probleem. Want zo heet dat toch als je klem komt te zitten tussen de naweeën van een enerverend verblijf in Andalusië en het vooruitzicht op het doorbrengen van een paar dagen op Schiermonnikoog? Vandaar dus die stilte, die over een week of iets meer weer verbroken zal worden. Daar kan op gerekend worden.

De koning

Een overpeinzing in dichtvorm die lang geleden, in 1961, geschreven werd door de toen immens populaire troubadour Jaap Fischer, en die deze week opeens springlevend en actueel werd door het tv – interview met Willem Alexander. Het heet “De koning” en slaat de spijker dus echt op de kop:

Als een schoft om een praatje verlegen zit
Vindt hij altijd wel op straat
Een schoft die om een praatje verlegen zit
Met wie hij dan praat

Maar koning, met wie praat jij in zo’n geval
Je zoekt je dood, je blijft alleen, ik zie het al
Want een koning heeft alleen maar minderen
En z’n kinderen en z’n vrouw

Zelfs als een hond wil gaan wandelen in de stad
Vindt hij altijd wel een ander na een blok of wat
D’r wordt gesnuffeld en okee bevonden
En gaan ze samen verder, twee honden

Maar koning, met wie ga jij in zo’n geval
Je zoekt je dood, je vindt geen mens, ik zie het al
Want een koning vindt alleen maar minderen
En z’n kinderen en z’n vrouw

Zie, de koning zet z’n kroon af
Gaat de stad in naar het goedkoopste café of het duurste hotel
Zie, de koning bestelt een koffie of whisky
Kruipt in een kring, kijkt of zich heen
Dan merkt ie het wel
Dat alle mensen vinden dat ie stoort
Alsof een koning ergens anders hoort
Alsof hij echt slechts hoort bij minderen
En bij z’n kinderen en z’n vrouw

Tien van Toen – 613 –

Omdat Feyenoord momenteel trending topic genoemd mag worden in verband met het naderend landskampioenschap, gaan we zevenenveertig jaar terug in de tijd naar de moeder van al haar successen, het winnen van de Europa Cup 1 in 1970. De tien veldspelers die aan dat klinkend resultaat bijdroegen, met in hun rug keeper Eddy Peters Graafland, waren:

Theo van Duivenbode – Piet Romeyn – Rinus Israël – Theo Lazeroms – Wim Jansen – Franz Hasil – Willem van Hanegem – Henk Wery – Ove Kindvall – Coen Moulijn

Volksfeest in Rotterdam

Op het aanstaande kampioenschap van Feyenoord valt totaal niets af te dingen. Het is dik en dik verdiend nadat de Rotterdamse club gedurende de hele competitie tot nu toe, d.w.z tweeëndertig speelronden lang, de koppositie in de rangschikking heeft ingenomen. Laat dat vooral duidelijk zijn. Zoals het ook begrijpelijk is dat de omvangrijke supportersschare enthousiast is over dat naderende succes. Waarbij met dat onsje extra daarin niks mis is na zoveel jaren, achttien welgeteld, wachten op de begeerde landstitel. Alleen, en daar gaan we weer, het lijkt toch weer teveel gevraagd om in dat enthousiasme maat te houden. Het moet toch iets met de tijdgeest te maken hebben dat bij dit soort gelegenheden de emoties alle proporties te buiten gaan. Want hoewel het maar om een simpel spelletje gaat, blijkt het zo maar wissels te kunnen trekken op gevoelens die vooral met identiteit te maken hebben. De dringende behoefte om ergens bij te horen wordt met zo’n kampioenschap kennelijk gekroond.

Blijft echter de vraag staan of het allemaal niet een onsje minder kan, daar in Rotterdam, waar wel een kwart miljoen supporters wordt verwacht om hun favorieten in het hartje van de stad, op de Coolsingel, te huldigen. Alsof zo’n voetbalsucces de hoogste urgentie vertegenwoordigt in het hedendaags maatschappelijk leven, zou er allicht gedacht kunnen worden bij zo’n massale opkomst. Met daaropvolgend de logische vraag of het niet een teken des tijds aan het worden is dat dit soort bijzaken tot hoofdzaken worden verheven, waar de dingen die er het meeste toe doen, nauwelijks nog de aandacht krijgen. Waarmee de neergang van onze beschaving zich sluipenderwijs en zonder dat het nog opvalt inzet, is weer zo’n gedachte en kanttekening tegelijk bij de collectieve hysterie die zich van Rotterdam meester maakt en welke eigenlijk nog vergoelijkt wordt omdat ze voortvloeit uit frustratie over dat zo lang ontbeerde voetbalsucces, zonder welke horden mensen niet meer schijnen te kunnen. Wat dus wat mij betreft helemaal niet normaal gevonden hoeft te worden. Laat staan dat ook hier weer een volksfeest van gemaakt zou moeten worden. Alsof er daar namelijk al niet genoeg van zijn.

De prijs van reclame

Voordat alles vanzelfsprekend wordt gevonden dan wel voor zoete koek wordt geslikt, mag dat enkele tegengeluid best klinken en blijft het vraagteken op zijn plaats. Bijvoorbeeld. Wie even niet oplet, zou zo maar kunnen denken dat reclame net zo bij het leven hoort als zuurstof, dat een bestaan zonder commercials ondenkbaar of zelfs onmogelijk is. Laat de eerste maar eens opstaan die niet in de verlokking van die gedachte wordt gebracht. De voorwaarden daartoe worden immers alom en rondom geschapen, zoals ik dus ook ondervond toen ik een abonnement op muziekprovider Spotify wilde nemen. Een van de mogelijkheden was een abonnement dat mij vrijwaarde van reclameboodschappen. Maar daar moest ik wel 10 euro per maand voor betalen. Wat toch de wereld op zijn kop is. Zo dwaas en idioot is ze dus wel geworden, te meer omdat er geen haan meer naar zoiets kraait.

Gloria Estefan

Nog zo’n ten onrechte vergeten ster uit de tachtiger jaren. Want waar en wanneer klinkt nog de stem van Gloria Estefan die zo’n dertig jaar terug grote successen boekte, samen met The Miami Sound Machine? Met mogelijk wel als meest opvallende nummer dit swingende “Bad boy“, dat het wat mij betreft nog altijd steengoed doet.

Trump en het weer

Die ene zwaluw die hier op die onbedaarlijk warme dertigste maart overvloog, blijkt inderdaad op geen stukken na zomer te hebben gemaakt. Want nog steeds is de wintertrui relevant en blijft het vliegengordijn opgeborgen. De keukendeur is dicht en de hortensia’s zijn stuk voor stuk bevroren. Omdat april doet wat het wil en we dat dan ook ongenadig zullen weten. Mij zijn de winterse temperaturen niet ontgaan net zo min als alle bochten waarin weermannen en – vrouwen zich moeizaam wringen om toch nog een zonnetje bij ieder thuis te brengen. Vergeefse moeite als al die beloften van beter weer loos blijken te zijn. En eigenlijk des te navranter, tenminste voor mij wel, omdat ik mijn tuin, tegen elke gewoonte in, zo vroeg en ook al zo mooi op orde had gekregen. Dankzij die aangename maartse dagen die dit jaar eens zonder bui of sneeuw waren.

Maar naar nu blijkt, heb ik toch wat te vroeg gepiekt doordat alle jonge aanplant dodelijk stil in haar verwachte groei staat en mijn tuiniersgeduld daarmee danig op de proef stelt. Niet dat het mij verder bezwaart. Hoewel er zo toch ook bij mij weer wat twijfel wordt gezaaid over die stellige bewering betreffende de onheilspellende opwarming van de aarde, die in elk geval niet in Nederland in april 2017 is gebleken. Waardoor de groep klimaatsceptici vast wel weer zal groeien en Trump zo maar zijn gelijk schijnt te halen. Sleept hij toch nog een succesje in de wacht, hoe futiel en twijfelachtig ook. Wat hij na het debacle van de eerste honderd dagen van zijn presidentschap vast goed kan gebruiken. Want dan is een kinderhand maar al te gauw gevuld, zeker als de bijbehorende mond altijd zoveel geluid heeft gegeven.