De arrestatie in Hongarije van twee Nederlandse jongens, die op een popfestival in Boedapest een lucratief handeltje in soft en hard drugs dachten te kunnen opzetten, heeft in Nederland nog een stevige nasleep gekregen. Een onverkwikkelijke, wat mij betreft. Want ondanks dat ze op heterdaad bij hun negotie betrapt werden en er dus gloeiend bij waren, zodat weinig viel af te dingen op hun directe betrokkenheid, werd er links en rechts in de Nederlandse media toch een poging ondernomen om in elk geval een van de daders, een topatleet, min of meer in de positie van slachtoffer te duwen. Met in de hoofdrol zijn vader, op televisie en in een twee pagina’s groot interview in de Volkskrant, die niet ophield te benadrukken wat voor een toegewijd, bescheiden en beschaafd mens zijn zoon wel was, waarvan het eenvoudig onvoorstelbaar was dat deze zich had ingelaten met dergelijke criminele activiteiten. Een zoon die zich altijd ver van drank, drugs en tabak had gehouden, een zoon die haast de hemel in werd geprezen en daarmee wel een ander moest zijn dan degene die nu in een cel in Boedapest zat. Zo ongeveer ging de lofrede van die vader, die natuurlijk zijn zoon niet wilde verloochenen, maar nu helemaal doorsloeg naar de ongeloofwaardigheid met al dat ophemelen.
Typisch zo’n vader van alweer zo’n prinsenkind dat niks meer verkeerd kon doen, zou je haast denken. In elk geval niet de vader die ik had en die niet van zins was om met mij mee te huilen als ik op school weer eens wat uitgevreten had en die dus vond dat ik het aan mijzelf had te danken als ik op de blaren moest zitten en dus niks had te wijzen naar degene die mij met straf had opgezadeld. Nou, van dat slag was deze vader overduidelijk niet, op de bres als hij stond voor zijn zoon, die, als je hem moest geloven, gewoon niets verkeerds kon hebben gedaan. Waarmee hij aan de werkelijkheid en de feiten ontsteeg, aangezien die onloochenbaar waren en dus het enige van deze vader vroegen dat mogelijk was, namelijk deemoed en schuldbesef en de erkenning van de feiten zoals ze waren, in plaats van maar hardnekkig pogen om recht te praten wat zo krom als maar mogelijk was en fouter dan fout. Tegen beter weten in? Zou daarom de vader van die andere jongen, die partner in crime, niets van zich hebben laten horen omdat de schaamte hem wel in het hier en nu wist te houden, in het besef en de wetenschap dat zwijgen in deze omstandigheid inderdaad eerder goud was?
