De voetbaljournalistiek blijkt een misselijkmakend bedrijf te kunnen zijn. Niet dat alles en iedereen die zich in dat metier begeeft, over dezelfde kam geschoren mag worden. Verre van dat. Maar als je je ogen en oren goed open houdt, dan blijkt er zich toch het nodige kaf onder het koren te bevinden. Waardoor de goeden, zoals bijvoorbeeld Willem Vissers van de Volkskrant, soms ook te na gesproken dreigen te worden, de dupe kunnen worden van de charlatans voor wie god noch gebod rond hun vak en beroep geldt. Met als meest ernstige vervuiler toch wel de chef Voetbal van de Telegraaf, Valentijn Driessen, voor wie integriteit en objectiviteit begrippen zijn die kennelijk niet in zijn beroepscode thuis horen. Hij blijkt van het slag te zijn dat meent dat actiejournalistiek ook in het voetbal moet worden bedreven, kennelijk indachtig het motto dat voetbal oorlog is. Vandaar waarschijnlijk zijn persoonlijke guerilla welke hij sinds een jaar aan het voeren is tegen de trainer van Ajax, Erik ten Hag. Waarbij geen middel onbeproefd werd gelaten om de man het leven bij die club zuur te maken. Zonder dat echter ooit duidelijk werd waarop deze stemmingmakerij, die hetze, nou gegrond was. Week in, week uit werd het ene irrelevante feit na het andere feit opgelepeld, met steeds als betrouwbare bron de insiders in en rond de Johan Cruyff – Arena. Uitstraling, accent, communicatie, grondhouding zijn dan de beproefde, want weinig tastbare middelen om iemand af te branden c.q. af te rekenen.
Zoals dat dan ook grif met de pen en de mond van Driessen gebeurde vanuit de burelen van die straathond onder de Nederlandse kranten, de Telegraaf. Was het niet zijn Twents accent, dan wel weer zijn stropdas die niet goed zat of de wijze waarop hij in de dugout zat. Een boer was het een provinciaal die niet bij het hoofdstedelijk aureool van Ajax paste. Zo ongeveer werd alles, maar dan ook alles er met de haren bij gesleept, om ten Hag af te branden en onmogelijk te maken bij het Ajax – publiek, zonder verder aanwijsbare reden, omdat de man in kwestie gewoon zijn werk deed, zij het aanvankelijk met minder succes dan van hem werd verwacht. Maar wanneer is het nou werkelijk wel goed, als het aan die Driessen ligt, was de gerede vraag die na verloop van tijd en met het langzamerhand verbeterend presteren van Ajax gerust gesteld kon gaan worden. Bleef lange tijd onduidelijk, zij het dat Driessen steeds minder vaak op die hoge toon te horen viel en met en met zelfs wat toontjes lager ging zingen. Hoewel nog niet al te vaak. Totdat onlangs de kogel toch door de kerk moest en deze riooljournalist zijn keutel openlijk en omstandig moest intrekken, toen hij na veel slikken en diep ademhalen de loftrompet op Erik ten Hag stak, die zich ongetwijfeld te goed voelde om als een soort van lachende derde in zijn vuistje te lachen. Hij bleef bij zichzelf, de Tukker die hij was en dus verre van het gepruts en de onprofessionaliteit waar die Valentijn Driessen als geen ander model voor staat.
