Veldwachter, brekebeen, bromsnor of Opstelten.
Van hete aardappels lust hij wel pap,
zij het dat het bij hem altijd weer ontaardt in Leidse kak.
Die aan hem kleeft, de eeuwige student, de corpsbal,
die maar van geen ophouden weet
alsof wij aan hem gebakken zitten.
Zij het dat het tijd wordt voor zijn congé en
wij hem aan de straat zouden moeten zetten,
ondertussen uit volle borst roepend,
“Vuilnisman, kan deze zak van een Ivo ook met u mee?”
Omdat vandaag alles toch even anders is en loopt, kan dit gedicht “Regen, regen” er ook nog wel bij. Het werd geschreven door een van de bekendere Vijftigers, Jan Hanlo (1912 – 1969), die niet zozeer als dichter omstreden was, als wel door zijn levenshouding en vermeende levenswijze, die hem met name in het Valkenburg van de vijftiger en zestiger jaren, waar hij toen woonde, zonder verder bewijs werd aangerekend.
Regen regen
allerwegen
rechte stralen
water water
langs de muren
langs de palen
vallen vallen
langs de bomen
natte auto’s
gaan en komen
loodrecht op de
druppelzegen
Overal is regen regen
Een typisch voorbeeld van een halfvol glas dat ook halfleeg blijkt te kunnen zijn is de volgende vraag die gesteld kan worden bij de aanblik van mensen die in vuilnisbakken zoeken. Want de vraag of deze mensen nou zo arm zijn kan voor hetzelfde geld vervangen worden door de vraag of het land waarin deze mensen leven, zo rijk is dat er wel fraais en kostbaars in die vuilnisbakken gedeponeerd schijnt te moeten worden.
Op de centrale markt van Valencia, Spanje vorige maand, waren opera-zangers in de gedaante van handelaars producten aan het verkopen aan de verschillende stalletjes. Plots begint Verdi’s “Il Trovatore” te spelen via de luidsprekers en de zangers beginnen uit volle borst mee te zingen. Geen van de bezoekers heeft in de gaten wat er eigenlijk aan de hand is. Een soort “Verborgen Camera” legt alles vast, maar zonder dat er mensen te kijk worden gezet! Kijk, luister en geniet vooral van de gezichten van de toeschouwers!
Er is ook nog wel eens goed nieuws uit Limburg te melden. Bijvoorbeeld als wat eigenlijk lang en voor iedereen onmogelijk leek, toch mogelijk blijkt te kunnen worden. Ook in het diepe Zuiden met haar vriendenrepubliek, waar de inner circle elkaar nog gemakkelijk de balletjes kan toespelen, maar waar ook dwars doorheen een outsider een weg naar de bestuurlijke top blijkt te kunnen te vinden. Op een integere manier, maar met gebruikmaking van bestaande en gebaande paden. Dat is het beeld dat opgeroepen wordt door de nieuwe burgemeester van Meerssen, Mirjam Clermonts, die enkele dagen geleden officieel en feestelijk werd geïnstalleerd in haar nieuwe ambt, nadat ze vanaf 2006 burgemeester van de gemeente Onderbanken was geweest. Een bijzondere prestatie van deze Brunssumse die in 1955 geboren werd en in 1990 politiek actief werd. In de VVD, in welke partij ze het hele handwerk van de gemeentepolitiek te doen en dus in de vingers kreeg. Als achtereenvolgens de fractiemedewerker, die de stukken mocht kopiëren, als commissielid en als raadslid in Landgraaf om daar vervolgens voor haar burgemeesterschap in Onderbanken, van 2002 tot 2006 de functie van wethouder te vervullen.
Het klinkt allemaal logisch, vanzelfsprekend en als een zonnetje, maar is dat toch absoluut niet. Want Mirjam Clermonts had totdat ze wethouder werd, een full-time baan in het Heerlens Atriumziekenhuis, als secretaresse op de afdeling oncologie gedurende bijna vijfentwintig jaar. Dus geen burgemeester in Meerssen die academisch gevormd is, wat langzamerhand toch het entreebewijs is geworden om in Nederland een serieuze bestuurlijke functie te vervullen. Des te groter de verademing rond de uitzondering die zij vormt en welke de gemeente Meerssen na alle gedoe van de afgelopen jaren met graagte wilde maken. Omdat, zo luidde de redenering rond haar voordracht en benoeming, garen op de klos en poten in de klei en weinig flauwekul wel eens veel meer kunnen brengen dan alle gepraat en wijsneuzerij, die grotendeels in nota’s en beleidsplannen blijven hangen zonder dat de man in de straat daar verder iets van merkt of aan heeft. Vandaar dat het vertrouwen aan deze vrouw is gegeven die op haar eigen wijze kans heeft gezien om boven de korenmaat uit te steken.
Bij de staat van onze welvaart mogen gerust enkele kanttekeningen worden geplaatst. Ontwikkelt onze samenleving zich bijvoorbeeld niet meer en meer tot een wegwerpmaatschappij? Die vraag is alleszins gerechtvaardigd als we zien dat sokken waarin gaten zitten, gewoon weggegooid worden, waar ze vroeger gestopt en hersteld werden om opnieuw te gebruiken? Trouwens met al onze luxe lijken we ook het kind met het badwater weg te gooien getuige het bericht dat Zweedse onderzoekers constateerden dat kinderen die opgroeien in een huis waar nog met de hand wordt afgewassen, duidelijk minder kans hebben om een allergie te ontwikkelen. Dat komt doordat borden en bestek minder schoon zijn na de afwas met de hand dan wanneer een vaatwasmachine dat werk doet. Gevolg is dat die kinderen dan meer blootstaan aan bacteriën en andere micro-organismen en dus ook minder vatbaar zijn voor de ontwikkeling van een allergie. Ook zo’n prijskaartje dat aan gemak en welvaart hangt.
Ziggo is samengegaan met UPC en daardoor met afstand de grootste speler geworden in haar branche, met een kolossaal marktaandeel. En dat zullen we dus van nu af als klanten weten. Sinds een paar weken word ik namelijk gebombardeerd met flyers, brieven van ene meneer Hans Blom, die direkteur bij dat bedrijf is, en door initiatieven die de consument kennelijk blijer moeten maken. Als ik alle beweringen van Ziggo tenminste mag geloven en waaruit ik kan opmaken dat men daar verdraaid goed weet of denkt te weten wat ik wil of zou willen als afnemer van de communicatie die mijn kant op wordt geleid om op mijn televisie, in mijn radio, in mijn telefoon en op mijn laptop uiteindelijk terecht te komen. Niet dat ik ergens om heb gevraagd. Dat hoeft kennelijk niet meer. Er wordt voor mij gedacht en van allerlei moois mijn kant uitgerold. Zoals bijvoorbeeld de plotselinge opschaling van het televisiesignaal naar HD – kwaliteit waardoor het kijken naar al het aanbod een nog groter genoegen, nee, zelfs een belevenis wordt, aldus die meneer Blom namens Ziggo. Maar dat betekent wel dat ik op 5 maart, morgen, via een complex stappenplan een nieuwe zenderindeling op en in mijn tv tot stand moet brengen. En als dat dan lastig blijkt, word mij geadviseerd om kennissen, vrienden en familie te raadplegen, in de zekerheid dat de helpdesk van Ziggo altijd achter de hand en paraat is.
Wat ik verder voor kennisgeving aanneem, omdat de ervaring leert dat die toch onbereikbaar is als je haar net nodig hebt. Diezelfde meneer Blom had nog een aardigheidje voor mij in petto. Zo bleek uit een telefoontje dat ik ook weer ongevraagd kreeg en waarin aan mij een TV Extra – pakket werd aangeboden tegen, zo werd beweerd, een ramsj-prijs. Een ongekend voordeel omdat ik voor een belachelijk bedrag zo maar nog eens zestig zenders meer op mijn toestel kon verwachten. Bijna een cadeau, vond Ziggo. Dat werd dus zo bij mij binnengebracht zonder de vraag of er enige behoefte bij mij aan bestond. Verweer daartegen moest ik zelf voeren en deed ik dan ook door te zeggen dat ik geen enkele interesse had in dit aanbod omdat ik nauwelijks tv pleegde te kijken en omdat wat mij gepresenteerd werd op de huidige vijftig zenders die in het standaardpakket zaten, al danig onder de maat was. Zodat ik mij niet kon voorstellen dat de kwaliteit van de programma’s op die zestig zenders, waar ik ook nog eens voor bij moest betalen, een greintje beter of aantrekkelijker was. Reden om van dit aanbod van meneer Ziggo af te zien en hem tegelijk te vragen om mij niet meer met deze spontane acties en ingevingen lastig te vallen. Omdat ik als consument mijzelf handig genoeg acht om mijn weg in de communicatiemarkt te vinden, als dat nodig mocht zijn. Ook al is Ziggo nog zo groot en ik klein. Voor mij hoeft er echt niet gedacht te worden.
