Hugo en zijn uiterlijkheden

Het is alsof de duvel ermee speelde. Op hetzelfde moment dat de Huispopulist van de Volkskrant, Teun van der Keuken, het tijd vond om Hugo de Jonge eens goed onder het vergrootglas te leggen, merkte ik dat ik ook schoon genoeg van diezelfde bewindsman begon te krijgen. Met zijn uiterlijk vertoon en zijn voortdurende en zichzelf herhalende praatjes die de schoolmeester in hem maar bleven verraden, maar tegelijk een onbarmhartig portret lieten zien van een man die niets te melden heeft, maar erg om zichzelf geeft en dus de omweg van de uiterlijkheden zoekt om zich in de kijker te spelen. Zodat men net zo van hem gaat houden als hij op zichzelf gesteld is. Want dat is hij echt ongegeneerd. Hoe haal je het anders in je hoofd om je altijd in van die opzichtige, bijna kwasterige schoenen te tonen. Omdat je wilt opvallen. Omdat je jezelf de moeite waard vindt. Er kan geen andere reden zijn om je zo nadrukkelijk te presenteren als je voor het eerst met een nieuwe ministersploeg samen met de koning op zijn bordes verschijnt. Dan heb je het heel erg met jezelf getroffen en laat je je graag zien.

Liefst ook nog goed gebruind. Ook midden in de winter als de zonnebank uitsluitend dat werk kan doen, moet doen omdat je er immers altijd goed op wilt staan. Waarbij evenzo dat uiterst nauwgezet gecoiffeerd kapsel hoort, dat een minutieuze zorg verraadt en zeker tien minuten kijken in de ochtendspiegel vraagt. Wat hem alleen maar meer van zichzelf doet houden. Je moet immers wat als je verder niets in je bagage hebt, terwijl je wel geacht wordt om iets voor te stellen. Nou, en gaat dat dan niet linksom, dan in godsnaam rechtsom met de hulp van de kekke broek, flink veel pommade en een strak en afgetraind lijf, dat zich nog het beste laat showen op de oprijlaan naar het Catshuis, op dat ene steeds terugkerende plekje waar de camera’s opgesteld staan en Hugo op zijn voordeligst is. Waar hij zijn finest hour beleeft en hij daardoor zeker weet dat mensen, als zij hem zo zien, van hem net zo gaan houden zoals hij met zichzelf in zijn sas is. Omdat kijken gemakkelijker is dan luisteren. Waarom zou je dan nog wat moeten melden of te vertellen willen hebben?

Drama in de polder

Na ‘Shtisel’, ‘The Crown’ en ‘De geniale vriendin’ is het voor mij wel zonneklaar dat er, als het om acteren gaat, in Nederland nog een wereld te winnen is. Het vaderlands toneel en alles dat er op en rond loopt, lijkt het niveau van het dorpsgezelschap namelijk nauwelijks ontstegen. Met als gevolg dat in dat land van blinden eenoog koning of koningin is en Halina Reijn daarom wel haast de divastatus krijgt toegemeten zonder dat ze daar met haar kwaliteiten ook maar enige aanleiding toe geeft. Want vergelijk haar spel of aanwezigheid in welk stuk of serie ook met wat haar vakgenoten in het buitenland laten zien, en je wordt er als vaderlands toneelliefhebber alleen maar weifelmoediger van. Als je de plaatsvervangende schaamte al niet nadert. Want kijkend naar de acteurs in de al genoemde, maar in eigenlijk nog veel meer buitenlandse series, dan ontkom je niet aan de constatering dat toneelspelen in de vaderlandse kontekst en omgeving doordrenkt blijkt van het grote gebaar, het zware accent, de aangezette dictie, de theatrale toon. Alsof wij ons in het dagdagelijkse leven ook zo plegen aan te stellen. Terwijl het toneel toch juist de spiegel ervan pleegt te zijn.

En laat dat nou over de grens veel beter begrepen worden. Met de Engelsen natuurlijk als de wegbereiders van die stijl, van dat geloof erin. Met als opmerkelijke tweede de piepjonge Italiaanse acteurs in ‘De geniale vriendin’ die de kunst van het zwijgen, van de kracht van de blik of de oogopslag al bij hun geboorte lijken hebben meegekregen. Het resultaat van die toch geacteerde subtiliteit, van die onuitgesproken woorden is natuurlijk spel, maar toont wel de wijze waarop de doorsnee mensen met elkaar plegen te verkeren en te communiceren. Waardoor het leven betrapt wordt, dichterbij komt en toneel en film de spiegel worden die deze kunstvormen willen en pretenderen te zijn. Hoe armzalig steken de Nederlandse pogingen om van het toneel ook iets te maken daartegen af. De enkele gunstige uitzondering, zoals Pierre Bokma en Ramsey Nasr daar voorbeelden van zijn, niet te na gesproken. Maar al met al is het op onze podia toch armoe troef en blijkt het lastig de polder te ontstijgen. Waardoor er blijkbaar niets anders op zit dan de heikneuterigheid met veel theater en grootse gebaren te overschreeuwen. Vandaar dat het maar goed is dat er ook zoiets als Netflix bestaat, al was het maar om even verder te kijken dan de neus lang is.

Tien van Toen – 708 –

Vandaag wordt de dertigste maart langs de historische meetlat gelegd. Zo proberen we tien gebeurtenissen uit het verleden die op die datum plaats vonden, even aan de vergetelheid te onttrekken:

2004 Bijzetting van koningin Juliana in het graf van de Oranjes in Delft – 1981 Aanslag op de Amerikaanse president Reagan – 2012 De gratis krant “De Pers” verschijnt voor de laatste keer – 2001 Bekendmaking van de verloving van Willem Alexander en Maxima Zorreguieta – 1972 Eerste druk van een bankbiljet van 1000 gulden – 1968 In Amsterdam wordt Paradiso geopend – 1991 Het laatste nummer van het sociaal-democratisch dagblad ‘Het Vrije Volk’ verschijnt – 2010 In de Large Hadron Collider (de deeltjesversneller) van CERN botsen twee stralen protonen met elkaar – 1945 In de Nieuwe Standaard verschijnt de eerste aflevering van de strip Suske en Wiske – 1987 Het schilderij ‘Stilleven’ van Vincent van Gogh wordt voor het recordbedrag van 39,9 miljoen dollar verkocht

Een draaiend rad

In een behartigenswaardig interview in de Volkskrant van vandaag komt dichter, schrijver en acteur Ramsey Nasr met een prangend voorbeeld van de alom heersende dubbele moraal. En dat brengt hij zo onder woorden:

“In Oeganda pompen een Chinees en een Frans bedrijf olie op. Die bedrijven zijn formeel gevestigd in Amsterdam. Waarom? Vanwege ons gunstige belastingklimaat, dat belastingontwijking faciliteert. Zodoende loopt Oeganda de komende jaren 28 miljoen aan dividendbelasting mis. Ze hadden dat geld daar goed kunnen gebruiken, omdat ontwikkelingslanden als Oeganda nu al hard worden getroffen door de klimaatverandering als gevolg van onder meer de olie die daar is opgepompt. Na verloop van tijd komen Oegandezen wellicht als vluchtelingen hierheen. We noemen ze dan gelukszoekers, terwijl wijzelf ze de mogelijkheid tot geluk en welvaart hebben ontnomen, en daar zelfs financieel van hebben geprofiteerd. Dat is het systeem waarin wij zitten, een draaiend rad, dat we alleen met behulp van ons geweten tot stilstand kunnen brengen.”

Tussen ZOOM – en en prikangsten

Nog altijd doet het levensgevoel zich aan mij voor in de meest onverwachte vormen en bij gelegenheden en momenten die ik nooit zie aankomen. Het is er opeens. Telkens anders, maar steeds met een kracht die je er bewust van doet zijn dat het er nog altijd is. Waardoor je je gelukkig mag prijzen, met een plek nog midden in het leven, getuige dat opspelend gevoel. Waarbij het er nauwelijks toe doet welke vorm het heeft. Natuurlijk is het heerlijk en opwindend om nog altijd te mogen ZOOM – en, om de polslag van de technologie en van de vaart waarmee ze zich ontwikkelt, te kunnen volgen. Om erbij te zijn, het te zien gebeuren. Reden genoeg om de uiterste inspanning te doen om vooral zo lang mogelijk aan te haken. De moeite waard blijft het vanwege de lol die het bezorgt, door de kick van te verkeren op de place to be. En dat is des te aangenamer als datzelfde levensgevoel ook wel eens onderbroken wordt door of afgewisseld wordt met stomme verbazing, ongeloof, het bij lange na niet snappen van facetten, van dagdagelijkse dingen die op een of andere manier ook tot het moderne leven behoren. Die je ergernis bezorgen, je met je onbegrip het gevoel geven aan de zijlijn te staan. Het overkomt mij meer dan eens. Maar door de jaren heen heb ik geleerd te zwijgen of de andere kant op te kijken dan wel de schouders op te halen voor van die facts of life die zover van je verwijderd zijn. Zoals alle soesa die er momenteel wordt gemaakt rond het testen met wattenstaafjes van jonge kinderen, die hun tere zielen zouden kunnen beschadigen als daarmee te diep in hun neusgat wordt gegaan.

Omdat het pijnlijk zou zijn. Waar vervolgens een heel item van wordt gemaakt in de berichtgeving met inbegrip van interviews die bij een koor van deskundigen worden afgenomen. Waarmee het problematiseren zijn beslag krijgt en een ding dus een kwestie wordt en vervolgens een probleem dat echt opgelost moet worden, zodat de kindertjes geen pijn meer hebben. Maar de sublimatie van dit problematiseren, dat van elke muis een olifant maken, werd deze week bereikt met het opduiken van een fenomeen dat prikangst heet en waaraan dertig tot vijftig procent van de Nederlanders zou lijden. Als dat al waar zou zijn, dan is het bestaan van prikangstpoli in Amersfoort natuurlijk gerechtvaardigd, zoals daar dan ook plek is voor een legioen van coaches en trainers die al die arme zielen die aan prikangst leiden, bij de hand richting vaccinatie nemen. Waar ik dus verdrietig en weemoedig van word, van zoveel problematiek die het synoniem van aanstellerij kon zijn. Maar dat mag je niet meer zeggen. Omdat dat getuigt van gebrek aan empathie, wat langzamerhand de hoogste vorm van beschaving lijkt te zijn. Dus haak ik daar finaal af en ga op zoek naar dat stukje levensgevoel dat zich nog wel in deze tijd herkent, zich in het midden ervan bevindt, omdat ik mij daar stukken beter voel. Want wat is er mooier dan appen of ZOOM – en?

Ollongren en Omtzigt

Kajsa Ollongren heeft een paar dagen geleden twee vliegen in een klap geslagen. Want met een enkele stommiteit heeft ze zowel de vrouwenzaak als de democratie, de politiek en het vertrouwen daarin een heel slechte dienst bewezen. Door haar blunder zal het vertrouwen in de politiek en in het parlementaire systeem een ernstige deuk hebben opgelopen. Zoals het beeld van de Randstedelijke elite alleen maar meer zal gaan beklijven, net zo als het idee dat een klein clubje op het Binnenhof de dienst uitmaakt en elkaar het balletje toespeelt. Precies zo. In hoeverre doe je er als kiezer toe als een Kamerlid dat torenhoog scoorde en goed was voor vijf Kamerzetels, zo maar tijdens formatiegesprekken uitgegumd en weggebonjourd blijkt te kunnen worden? Zo’ n gekke vraag is dat opeens niet meer. Immers, een andere kant kan de indruk na de uitglijder van Ollongren niet op gaan. Ook haar papier is immers geduldig en laat geen twijfel toe. Er staat namelijk wat er staat en dat was in dit geval dat een bijzonder goed en daarom voor een regering lastig en tegendraads Kamerlid geloosd moest worden, een functie elders moest krijgen. Hoe ver moet je van de realiteit afgegleden zijn om zo’n gedachte te willen omarmen, om er voor te zorgen dat van Mierlo, die aartsvader van D’66 en oer-partijgenoot, zich wel in zijn graf moet omdraaien bij zo’n gebrek aan elementair besef van democratische waarden en parlementaire verhoudingen.

Macht of zelfs de aanraking ervan moet Ollongren blind hebben gemaakt en zeker hoogmoedig, waardoor haar val onvermijdelijk was zonder echt te kunnen verrassen nadat ze al eerder met vuur had gespeeld toen zij als D’66 – er in eigen persoon het raadgevend referendum, dat kroonjuweel van haar eigen partij, vakkundig om zeep wist te helpen. Is deze laatste misser en afgang al een ferme diskwalificatie van Kajsa Ollongren, zulke schade is altijd nog te herstellen. Erger is het evenwel dat zij met deze bizarre schuiver de vrouwenzaak een slag heeft toegebracht. Dat de stappen die er voorwaarts waren gemaakt zich nu weer vervangen weten door stappen terug, omdat Ollongren en haar medeverkenner Jorritsma bewezen dat zij de kunstjes van het politieke vak, de kneepjes, heel goed van hun mannelijke collega’s hadden afgekeken, ze dubbel en dwars overdeden en de heren politici zelfs duidelijk naar de kroon staken in het spelen van de vuile spelletjes. Wat het allemaal stukken erger maakte. Want zouden vrouwen juist niet de politiek en het Binnenhof een andere toon en toets geven? Authentieker zijn? Hoe teleurstellend en pijnlijk is het dan om de eerste vrouwen die de kans krijgen om het beter te doen, met al die typische mannenspelletjes zo diep te zien vallen.

Blokkendozen in Nederland

Best een mooie ontboezeming trof ik ergens midden in mijn ochtendkrant, die de moeite van het citeren zeker waard is, omdat ze een treffende afspiegeling was van wat mij ook steeds meer dwars gaat zitten. Het begon als volgt: “Elke keer als ik over de A73 naar mijn geboortegrond in Noord-Limburg rijd, zie ik minder weilanden langs de snelweg. Ze zijn overgenomen door gigantische blokkendozen. Sinds 2013 hebben supermarkten, internetwinkels en modeketens al meer dan 100 distributiecentra XXL gebouwd, vooral tussen Rotterdam en Venlo. Van daaruit wordt de Europese markt bediend. De muur van vrachtwagens op de rechterrijstrook krijgen we er gratis en voor niets bij. Nog even en de hele grensstreek is een en al pakhuis geworden.”

Uit mijn hart gegrepen deze observatie, hoewel ze tegelijk wel getuigt van een erg locale focus. Want is het hele land langzamerhand niet verblokkendoosd? En leven we met zijn 17 miljoen niet bijna in een complete voorraadschuur waar nog alleen maar af en aan wordt gereden. Dat is tenminste mijn beeld als ik onderweg op de snelweg ben. Ongeacht of dat op de A2 bij Born en Echt of Weert is of op de A1 bij Amersfoort en Hoevelaken. Of neem de A27 van Everdingen tot Utrecht en de A16 rond Breda. Het zijn maar een paar voorbeelden van die oprukkende blokkendozen, welke tegelijk de vraag oproepen waar alle spullen werden gelaten toen al dit soort opslagruimten er nog niet was. We worden er totaal door overspoeld en het wil maar niet ophouden met die groei, omdat ik per week wel een of twee van dat soort nieuwe logistieke hot spots zie opduiken ten koste van een volgend kwantum aan groen. Waar eindigt dit, is de logische vraag die ik mij stel. Waarschijnlijk als enige en dus als roepende in de woestijn. Omdat de volgende hallen denkelijk al in de steigers staan zonder dat er een haan naar kraait. Vanwege groei die vanzelfsprekend en onvermijdelijk is, maar die wel een doodlopende straat laat zien, die namelijk voert naar een toekomst zonder een wenkend perspectief.

“Onder lijn 4” (Levi Weemoedt)

Hij doet zijn dichtersnaam weer volledig eer aan, met dit melancholieke gedicht “Onder lijn 4”. Aan het woord is natuurlijk Levi Weemoedt, pseudoniem van Ies van Wijk (1948)

De werkers kwamen fluitend van karwei,
staken de rijweg over, dromden rond de halte.
De adel van hun kracht beschaamde mij:
triest hing daartussen, zinloos, míjn gestalte.

Een eerlijk broodblik priemde in mijn kraag,
een zwaar beslagen schoen rustt’ op mijn tenen.
Mijn leven had nog nooit zo leeg geschenen:
ík had alleen een plaat gekocht vandaag.

O! ’t Liefst zou ik van hen hier voorman wezen
en legde in één gebaar de hele haven lam!

Maar ach! Voor morgen staat een boek op het program.
En dan maar weer een plaat, men kan niet eeuwig lezen.

Over “Shtisel” gesproken

Netflix kan een geweldige schatkamer zijn. Alleen is het wel zaak om er je weg in te vinden. De aanbevelingen van Netflix helpen daarbij nauwelijks want ze leiden – althans zo heb ik het ervaren – meestal tot missers, tegenvallers en teleurstellingen. Dienstiger is het gebleken om je te verlaten op bronnen waarvan je weet dat ze op een lijn zitten die vergelijkbaar is met jouw gevoels – en gedachtenwereld. Dat betekent voor mij dat ik in elk geval de adviezen van de filmrecensenten van de Volkskrant en van VPRO Cinema serieus neem. En verder luister ik ook heel goed wie uit mijn directe omgeving wat aanbeveelt. Dit heeft me tot nu toe geholpen en op het spoor gebracht van veel moois en zelfs ultiem genieten. Zo ben ik ook door een onverdachte bron, door een van mijn Facebook-vrienden, geattendeerd op een Israelische productie, een televisieserie, ‘Shtisel’ genaamd. Een titel die de lading volledig dekt. Want het is de naam van een orthodox-joodse familie in Jeruzalem, over de wederwaardigheden waarvan de serie gaat.

Een prachtige serie die alleen maar mooier wordt naarmate de gebeurtenissen en lotgevallen zich afwikkelen. Aanvankelijk zit je namelijk nogal op afstand te kijken naar het wereldje van de familie Shtisel, met de hoge hoeden, pijpekrullen, tradities, eetcultuur en nog zo veel meer bijzondere gewoonten. Maar met en met verdwijnt die afstand, kom je dichterbij, kijk je door alle rituelen heen en zie je heel aardige en warme mensen, waar je je heel gemakkelijk mee kunt identificeren, waar je sympathie voor krijgt, waar je van gaat houden. En uiteindelijk ga je met de hele familie mee in hun leven dat zich ontwikkelt als een soap, maar dan van het allerhoogste niveau, waarnaar het goed kijken is en vooral genieten van het weergaloze acteren van alle hoofdpersonen. Waar het eindigt en hoe, laat zich op dit moment voor mij onmogelijk voorspellen. Ik voorzie in elk geval dat ik nog wat uurtjes heb te genieten, waarin ik bovendien nog meer zicht krijg op alle bijzonderheden en (eigen)aardigheden van de orthodox-joodse cultuur. En dat noem ik ook nog eens mooi meegenomen.

Nationale dorpspolitiek

Als een fragmentatiebom is het resultaat van de stembusgang van afgelopen woensdag 17 maart ingeslagen. Want het Nederlandse politieke landschap is volkomen versplinterd. Waardoor er maar weinig redenen te bedenken zijn waarom hoopvol uitgekeken zou moeten worden naar de komende zittingsperiode van de Tweede Kamer. Een periode waarin onze volksvertegenwoordiging nogal wat op haar bord gaat krijgen. Drie parlementaire enquetes vragen immers veel van de capaciteit van de 150 Kamerleden. Tijd, kennis en vooral geduld en doorzettingsvermogen. En of die competenties over de hele breedte van het parlement van meet af aan beschikbaar zijn, kan maar al te zeer betwijfeld worden, terwijl daar juist om gevraagd wordt van diegenen die zitting nemen in zo’n enquetecommissie. Nog los van het feit dat diezelfde Kamerleden ook geacht worden hun reguliere parlementaire werk te doen, te weten de controle van de regering, de taak waarvoor zij primair door het Nederlandse volk gekozen zijn. Zij het dat meteen de vraag gesteld kan worden of de kiezer en ook de gekozenen zich daar wel ten volle bewust van zijn geweest. De verkiezingscampagnes en ook de eerste reacties op de stembusuitslag hebben in elk geval een heel andere kant op gewezen.

Met de behartiging van deelbelangen en de weerstand tegen bestaande politiek als meest uitgesproken speerpunten. In feite dus veredelde dorpspolitiek welke een landelijke dimensie kreeg plus een vertaling in mannetjes en vrouwtjes. Meer en andere chocolade was er bijeengenomen niet te maken van dat bijna laffe circus dat de belangstelling van de kiezer moest wekken. Met die complete versplintering van ons parlement tot gevolg en de gebakken peren waarmee onze vaderlandse democratie dus nu zit. Want van een gezond evenwicht tussen regering en parlement zal absoluut geen sprake meer zijn als er aan de ene kant een club zit die onder leiding staat van een man die al tien jaar geleerd heeft om zo’n regeringskar te trekken. Terwijl die club tegenwicht moet krijgen van een Kamer die het te druk heeft met zichzelf, het zo ook nadrukkelijk wil hebben, want zich vooral wil manifesteren en trouwens voor het grootste deel niet anders kan. Omdat er zoveel kleine fracties zijn en genoeg eenlingen, die het hele parlementaire speelveld moeten overzien en bestrijken en zich ook nog moeten inwerken om de regering naar behoren te kunnen controleren. Met genoeg democratisch besef en verlangen is het niet zo moeilijk om je geest daarom te zien kruipen…..

Erfelijkheid (haiku)

Mathieu van der Poel,
de kleinzoon van Poulidor,
groter dan Adri.

Een stemverklaring vooraf

Normaliter worden stemverklaringen afgegeven als verkiezingen hebben plaats gevonden. Als ik zo’n verklaring nu al geef, aan de vooravond van de Tweede Kamerverkiezing, zou allicht de indruk gewekt kunnen worden dat er een stemadvies wordt gegeven. Zo’n oogmerk werp ik ver van mij omdat ik mijn lezers te hoog acht en te zeer respecteer. Zij kunnen heus wel zelf hun keuzes bepalen. Daar hebben ze geen inbreng van mij voor nodig. Het is maar dat men dat vast weet voordat ik hier probeer te verduidelijken waarom mijn stem morgen naar Lilian Ploumen gaat. Allereerst uiteraard omdat ze lijsttrekker is van de PvdA, de partij die mijn leven lang in mijn DNA is blijven zitten, hoewel ze het mij soms braaf lastig heeft gemaakt. Ik hoef maar terug te denken aan de jaren dat Kok partijleider was en langzaamaan de ideologische veren van de sociaal-democratie begon af te schudden ten gunste van een neo-liberale koers. Of ik roep weer in mijn herinnering de deelname van de PvdA aan Rutte II, die mij steeds meer een gruwel werd en waarvoor ze dan ook door de kiezer gevoelig werd gestraft. Maar ik heb vervolgens inkeer gezien bij diezelfde partij, een terugkeer op de eigen schreden en de zoektocht naar een serieus vooruitstrevende, linkse koers. Eerst onder leiding van Lodewijk Asscher en sinds een paar maanden onder aanvoering van Lilian Ploemen, die dat overtuigend en authentiek doet.

Zo authentiek dat zij in korte tijd erin geslaagd is om de teruggetreden Lodewijk Asscher te doen vergeten. Wat waarachtig een prestatie is. Ze heeft kans gezien om op de PvdA – verkiezingscampagne een geheel eigen stempel te drukken. En dat is gewoon knap en geeft meteen vertrouwen. Voeg daaraan toe dat zij door de jaren heen zichzelf is gebleven en nooit haar Maastrichtse achtergrond noch haar afkomst uit de volkswijk Caberg heeft verloochend. Neem bovendien in aanmerking dat zij een aantal jaren leiding heeft gegeven aan Mama Cash, een organisatie die zich richt op de internationale vrouwenemancipatie, en dat zij minister van Ontwikkelingssamenwerking is geweest in het kabinet Rutte II, dan moet je het hart wel op de goede plaats hebben, wil je op dat niveau adequaat en toch professioneel kunnen functioneren. Wat zij dus heeft gedaan. Dat pleit alles bijeen genomen zo in het voordeel van Lilian Ploumen, dat ik morgen wel mijn stem aan haar moet geven. Omdat ik dus het volste vertrouwen heb in haar capaciteiten plus haar sentiment en daarom geloof dat zij in staat is om aan de Partij van de Arbeid nieuw elan te geven. Want de sociaal – democratie, waar die partij voor staat, vraagt er juist in deze tijd om en is het ook meer dan waard.

Waarom van Rossem moest hangen

Was het hypocriete ophef of selectieve verontwaardiging om de ontboezeming van Maarten van Rossem? Of was het een beetje van dit en een beetje van dat, een allegaartje van hoofdzakelijk valse sentimenten dat opgeroepen werd en bijna als vanzelf en als een boemerang zijn weg zocht naar de aanstichter ervan. Waarbij het waar of niet waar van het door hem beweerde kennelijk totaal geen rol speelde. Het ging er kennelijk alleen om om die vervloekte van Rossem met zijn eeuwige tegendraadsheid eens een flinke opstopper te verkopen en hem die door hem betrachte eerlijkheid goed betaald te zetten. Terwijl er dus geen enkele reden voor was, voor die bijna collectieve verontwaardiging, waaronder ook die van die autoverkoper die minister werd, Hugo de Jonge. Want van Rossem had precies datgene gedaan wat veel van zijn leeftijdgenoten ook deden, waaronder ook de schrijver van dit verhaal, namelijk op de dag dat dat mocht, op dinsdag 9 september, telefonisch contact gezocht met de GGD om een afspraak voor de twee vaccinaties te maken. Mij was al een paar dagen van tevoren vanuit de kring van GGD – medewerkers kenbaar gemaakt dat mensen die in 1942 of 1943 waren geboren, vanaf die bewuste dinsdag per brief voor een vaccinatie uitgenodigd zouden worden. Maar vooruitlopend op de ontvangst van die brief kon dus al met de GGD gebeld worden. Wat ik dan ook prompt om 09.00 uur op die negende maart deed. Precies zoals Maarten van Rossem en naar ik later hoorde veel leeftijdgenoten met mij en met hem.

Ik werd allervriendelijkst te woord gestaan en kon gemakkelijk tot een afspraak komen zonder dat mij ook op enig moment het gevoel werd gegeven dat ik iets oneigenlijks of tegen de regels deed. Een prettig gesprek dus dat na vijf minuten werd afgesloten met een gevoel van opluchting dat de tijd van wachten verstreken was en dat alles precies volgens de regels was gegaan. En zoals ik aan die stemming naar mijn omgeving toe uiting wilde geven, zo zal de beweegreden van Maarten van Rossem zijn geweest om zijn verhaal te vertellen om vervolgens de nationale bak met drek over zich uitgestort te krijgen omdat hij voorgedrongen zou zijn en voor zijn beurt afspraken zou hebben gemaakt. Wat ik me dus ook zou hebben moeten aantrekken als die hele bewering uit de mond van de Jonge en later ook Rutte niet klinkklare nonsens zou zijn geweest en getuigd had van een totaal gebrek aan kennis van zaken en van de regels en feiten. Vandaar dat dat excuus van beide heren richting van Rossem en nog veel andere leeftijdgenoten meer dan op zijn plaats zou zijn geweest. Ware het niet dat het inmiddels genoeg duidelijk is dat beiden, Rutte, maar de Jonge voorop, langzamerhand niet meer weten wat ze allemaal uit hun nek staan te kletsen, maar wel dat ze het brede publiek vooral naar de mond moeten praten. Waardoor van Rossem dus gewoon moest hangen.

Tien van Toen – 707 –

De tijdreis van vandaag gaat langs een tiental begrippen en instituten die in de zeventiger jaren van de vorige eeuw hun beste tijd hadden gehad. Zouden de meesten al hoog en breed vergeten zijn of toch nog hier en daar sporadisch in zwang zijn?

boodschappennetje – scharensliep – luiwagen – bitakken – snoeshaan – suikerbeest – Zwarte Beertjes – Prisma-pockets – Salamanders – Nederlands Schriftelijk Studiecentrum Culemborg

Na “Behind her eyes”

Sinds Netflix ook in mijn kijkwereld haar intrede heeft gedaan, plegen hier nog wel eens superlatieven gehanteerd te worden na het zien van een volgende productie, die de verwachting en de verbeeldingskracht overtrof. Ook nu, na “Behind her eyes” is de verleiding groot om weer helemaal los te gaan in de loftuitingen op die mini-serie van Britse makelij, die zelfs weer de oude tijden van Paul Vlaanderen op de radio deed herleven. Omdat er opnieuw aanleiding genoeg was om over het hoe en waarom van verhaallijnen te speculeren. Het wie, wat en waarom lag echter met name na afloop van de serie te hoog opgestapeld, althans voor mij wel, om deze kijkervaring met een voldaan en bevredigd gevoel af te sluiten. Zij het dat op de allereerste plaats moet worden erkend dat de hele geschiedenis van de bijzondere driehoeksverhouding die hier aan de orde was, op een schitterende wijze verteld en in beeld gebracht werd. Wat “Behind her eyes” boven elke filmische twijfel verhief, nog afgezien van het feit dat de drie hoofdrolspelers zes afleveringen lang mochten excelleren. Waardoor je wel bij de les moest blijven door je fascinatie voor de beelden, het spel en het verloop van het verhaal.

Een intrigerend verhaal, dat in de eerste vijf afleveringen een fraaie opbouw kreeg, met telkens een dijk van een cliffhanger en reeksen van aanwijzingen of tekens die daar voor door moesten gaan om je als kijker mee te slepen naar de ontknoping die weliswaar bloedstollend was, maar tegelijk voor mij – het moet gezegd – weinig waarschijnlijk. Maar kan het ook anders als daarin smaken als de psychiatrie, astrale projectie en heroineverslaving worden vermengd tot een cocktail, waarvan ik niet meer wist of en hoe en waarom ze mij nou wel of niet beviel, omdat je er dus alle kanten mee op kon. Want voor welke uitleg was de afloop eigenlijk niet vatbaar? Dat werd mij dus helemaal gewaar toen ik daarover een artikel uit ‘Esquire’ las. Toen begon het mij echt volkomen te duizelen, wist ik het helemaal niet meer en kon ik alleen nog tot de conclusie komen dat ik weliswaar een prachtige serie had gezien, die mij aan mijn stoel kluisterde. Maar waarvoor ik toch geen superlatieven zou willen hanteren. Hoogstens dat ze dus gezien dat open eind dat haar afloop bood, bij uitstek controversieel en zeker bijzonder is en dat ze daarom beslist gezien moet worden. Al was het alleen om het eigen oordeel aan dat van anderen te kunnen toetsen, nog afgezien van het feit dat zo’n enerverende kijkervaring gewoon niet gemist mag worden.

Een NOStalgische overpeinzing

Het lijkt van kwaad naar erger te gaan. De ondraaglijke lichtheid van haar bestaan openbaart zich bijna dagelijks om acht uur ’s avonds als haar leader weer wordt opgestart. Het achtuurjournaal van de NOS manifesteert zich per dag alleen maar onbenulliger, hoe zeer ik ook op het tegendeel zit te wachten en te hopen. Zoals bijvoorbeeld weer tijdens haar editie van gisterenavond, waarin een echt drieste poging werd gedaan om het Hart van Nederland naar de kroon te steken, nee, te overtreffen. Wie op echt nieuws zat te wachten, kon weer eens de tenen krommen over de futiele berichtgeving die mocht passeren. Met als aanleiding de versoepeling van de coronamaatregelen en daardoor een spervuur aan interviews met mensen die naar de kapper waren geweest of weer een rijles hadden gehad. Kortom, nieuws waarvan de wereld en ook Nederland op zijn grondvesten schudde….Spraakmakend en om wakker van te liggen, omdat het de eerste vijf minuten van het journaal besloeg.

En was dit maar een uitzondering in de keuzes die door de journaalredactie worden gemaakt. Die tijd blijkt voorbij, nu dit soort berichtgeving regel is geworden, het beleid is om de kijker nieuws te bieden waarin deze zich herkennen kan, dat dichtbij huis en om de hoek in Nederland is. Met als gevolg dat het wereldnieuws in de kantlijn is terechtgekomen en Nederland volgens het NOS – journaal genoeg aan zichzelf heeft en het dus met zijn eigen nieuws moet doen. Waardoor Wilders en Baudet, navelstaarders als zij bij uitstek zijn, niets meer te mopperen hebben nu hun nationalistische ego overtroffen wordt door hun grote vijand, de NOS, die met haar berichtgeving het eigen volk het eerst en meest met eigen nieuws bedient zonder verder nog het gewicht ervan ook maar enigszins te wegen. Mag ik daarom weemoedig en nostalgisch worden en terugverlangen naar de NOS waarvoor ze was en is bedoeld?

Eijsden: een geheimtip

Wanneer werd Eijsden voor het eerst op de Nederlandse kaart gezet? Dat moet in 1918 zijn geweest toen de Duitse keizer via deze zuidelijkste plaats ons land binnenkwam om er voor jaren in ballingschap te gaan. Afgezien van de vijf oorlogsjaren tussen 1940 en 1945 was het de eerste en laatste keer dat Eijsden iets van een Duitse zweem meekreeg, want voor de rest is het Waals en Bourgondisch tegelijk en kost het moeite om er zelfs resten van de Zuidelijke Nederlanden aan te treffen. Zo atypisch Nederlands is het er dat daar ook haar aantrekkelijkheid in moet zijn gelegen. Althans voor mij wel. Want is het niet veelbetekenend dat ik op de momenten dat mij even geen bestemming in het verder zo attractieve Limburg te binnen schiet, mijn voorkeur er dan bijna per definitie naar uitgaat om een paar uur naar Eijsden af te reizen? Omdat in de notedop die die betrekkelijk kleine plaats toch is, zoveel bijzonders te genieten is. Qua sfeer, qua cultuur, qua bebouwing, qua natuur kan ik mij geen plaats of stad voor de geest halen die zo’n varieteit aan, noem het maar, attracties te bieden heeft. Met misschien wel als grootste pre dat het er allemaal zo anders dan echt Nederlands is. Ga naar de Vroenhof, naar het hart van Eijsden en aanschouw de beeldengroep die de cramignon tijdens de bronk aan het dansen is. Of loop door de witte Spauwenstraat, waar tv-regisseur Willy van Hemert ooit “Het dagboek van een herdershond” tot leven bracht, naar Het Bat aan de Maas, de plek van waaraf je het Belgische Klein Ternaaien aan de overkant niet alleen kan zien, maar het bijna kan aanraken en ruiken.

Wat nog maar een eerste begin in Eijsden is, zoals al snel blijkt als de deftige Diepstraat met die aaneenschakeling van chique, 19e eeuwse panden over en weer zich aandient. Met een doorlopend tapijt van kinderkopjes dat de authenticiteit van deze zuidelijkste plaats van het land alleen maar bevestigt. Verlaat halverwege de Diepstraat en sla rechtsaf om de bebouwde kom na een paar honderd meter te verlaten en aan te komen bij een van de grootste kastelen van Limburg, dat direct aan de Maas ligt en omgeven is door een groots en groot park, waarin de eeuwenoude eiken, kastanjes en beuken mogen heersen en dus indruk maken. Met recht een plek voor een “walk in the park” in navolging van zoveel generaties adel die heel goed wisten waar ze hun optrekjes moesten vestigen en ook hoe deze vorm te geven en in te richten. En nog is de verwondering om al het moois dat Eijsden te bieden heeft, niet voorbij. Want even voorbij het kasteel ligt nagenoeg op de grens een buurtschap die als het ware vergeten lijkt. Een verzameling huisjes en boerderijen waaraan de naam Caestert is gegeven en welke doorsneden wordt door het riviertje de Voer, dat daar zijn weg zoekt om in de Maas uit te monden. Pittoresk kan Caestert nog het beste genoemd worden. Waardoor het zich kroont als de kers op de taart die Eijsden voor mij altijd zal blijven, want waar het steeds weer genieten is.

“De helpende hand”

Nooit geweten dat hij ook van de dichterlijke markt thuis was, de schrijver Koos van Zomeren. Wel bekend was hij als bioloog en natuurliefhebber. Waardoor dit gedicht “De helpende hand” een verrassende , maar tegelijk ook een zo voor de hand liggende kant van hem laat zien:

Volmaakt van veren –
een jonge tjiftjaf
van de grond geraapt en
op je hand geklommen
lichter dan een zegelring.

Je blaast hem zachtjes op
zijn rug – maar hij laat zich
niet wegblazen, hij klemt zich
nagelpuntig aan je vast
jij bent zijn vriend geworden.

Hij hoeft de vrijheid niet
niet nog meer regen
niet nog meer storm
geen honger meer
geen onrust meer.

Vaccineren op zijn Hollands

Ondanks het steeds meer opklinkend gejubel over het feit dat vaccinerend Nederland tot de Europese kopgroep begint te horen, dreigt de hele inentingscampagne toch een gebed zonder eind te worden, het hele proces een onontwarbare kluwen waar zo langzamerhand geen touw meer aan vast is te knopen. Mij wordt het tenminste in toenemende mate treurig en tegelijkertijd chagrijnig te moede als ik mij als oudere, en heus wel kwetsbaar, als ruim zevenenzeventigjarige voortdurend links en rechts ingehaald zie worden, op mijn beoogde weg naar de vaccinatiestraat waar ik dus ook eens hoop uit te komen. Het aanvankelijk idee om daar eind februari gearriveerd te zijn heb ik allang laten varen en ingeruild voor de hoop dat ik mijn beide prikken ergens eind april ook ontvangen zal hebben. Hoewel dat er ook nog om spant als ik zie wie er allemaal als nog zwakker, zieker en misselijker dan ik worden aangemerkt. Dan krijg je wel snel het gevoel dat je in een tombola bent beland, waardoor je maar moet zien wanneer het geluk van de ontvangst van die prik jou toelacht, wanneer het lot jouw kant opvalt. Want wat is er nog zeker en van welke prognose en strategie kun je nog op aan in dit land, waar op Texel de 75-plussers al worden gevaccineerd, waar de zestig – tot vierenzestigjarigen om onnaspeurlijke redenen een voorkeursbehandeling, dus voorrang boven zoveel ouderen, krijgen.

Waar instellingskoks en ziekenhuiscontrollers even zo vlot aanschoven in de rij van al diegenen die zo nodig snel geprikt moesten worden omdat anders de directe zorg in het gedrang zou kunnen komen. Een breed opgezette en ogenschijnlijk sluitende argumentatie waardoor voordringen wel zo gemakkelijk werd en het nakijken van anderen die met hun problemen of hoge leeftijd eerder aan de beurt dachten te zijn, eenvoudig weggeredeneerd werd en het steeds opnieuw aansluiten, blijven wachten en geduld betrachten de beloning vormden voor een gekoesterd begrip voor de chaos die vaccineren op zijn Hollands werd. Met een gebed zonder eind als perspectief en als resultaat van een vertrouwen dat onterecht en misplaatst werd gegeven aan een dorpsonderwijzer die net in staat is de veters van zijn gestylede schoenen te strikken, maar verder nergens door opvalt, hoogstens door zijn volslagen incompetentie en totale gebrek aan kennis van het terrein waaraan hij geacht wordt leiding en sturing te geven. Oftewel hoe je je in eigen land getild en geflikt kunt gaan voelen als je braaf je beurt afwacht, omdat je dacht dat dat zo hoort, omdat je dat van huis uit had geleerd.

Vast tegen het zere been

Het zal zonder twijfel wel weer links of rechts tegen het zere been zijn. Dat moet dan maar. Want helemaal het zwijgen er toe doen en de andere kant op kijken, schiet ook niet echt op en houdt tegelijk de schijn op dat het inderdaad allemaal wel heel erg is wat jong Nederland overkomt. Een schijn die ook nog eens extra wordt gewekt door de legertjes psychologen en onderwijskundigen en weet ik wie niet allemaal, die momenteel in rotten van vier aantreden om het vooral over de sociale ramp te hebben die zich over Nederland lijkt te voltrekken. Alsof alle ellende in verband met corona in ons land begint en eindigt bij ons eigen jonge volkje. Zijn dat soort geluiden elders in Europa of waar ook ter wereld ook zo massaal te horen? Voorzover te overzien valt, dus niet. Waardoor je haast zou geloven dat de kommer en kwel van de jeugd in de Hollandse polder werkelijk rampzalige proporties aanneemt en nagenoeg onovertroffen is. Leerachterstanden, eenzaamheid, uitsluiting, het kan haast niet op en zou zo maar van kwaad tot erger kunnen leiden als er niet meer voor de echte slachtoffers van corona , de jeugd dus, wordt gedaan. Zo geneert menigeen die er voor heeft doorgeleerd, zich niet voor enige overdrijving, al was het maar om bij diezelfde jongeren in een goed blaadje te komen. Want wie de jeugd heeft, heeft immers de toekomst. Dus wat zou je je nog druk maken om het dor hout dat alleen nog opgeruimd hoeft te worden?

Zo viert het opportunisme hoogtij en is het met de solidariteit met de echt kwetsbaren wat gemakkelijk gedaan, luidt een voor de hand liggende conclusie, zoals er gerust vraagtekens, hele grote, gezet mogen worden bij al het alarm dat nu opeens klinkt met betrekking tot de problematiek van de schoolaande jeugd. Zijn het misschien de problemen van de ouders met het thuis zijn van de kinderen die deze vertaling krijgen? En dan is vereenzaming en leerachterstand er gemakkelijk bijgehaald om de ware achtergrond van het probleem te verhullen. Een luxe-probleem dat zich trouwens nergens anders ter wereld voordoet en dat natuurlijk volkomen in het niet zinkt bij het leed dat leeftijdgenoten op Lesbos bijvoorbeeld ondergaan. Laat staan dat het ontbreken van feesten en festivals er ook nog wordt bij gehaald als de bron van alle jeugdig ongemak en lusteloosheid. Samengevat zijn het loze kreten en verhalen die geen enkele reden vormen voor het aanmeten of toekennen van een vorm van slachtofferschap, dat zich bovendien in geen enkele zin verhoudt tot het lijden van degenen die echt met corona te maken kregen, die het aan den lijve ondervonden en het vaker niet konden navertellen. En hoezo een verloren jaar, als je, zoals de verwachtingen nu zijn, wel honderd jaren hebt om te kunnen leven, leren en feest te vieren?

Eksters (haiku)

Vanuit boomtoppen
maken krassende eksters
leven in mijn tuin.

De nationale afgang

Het begon nog niet zo lang geleden met een terloopse opmerking in familiekring over het gekanteld beeld van Nederland in het afgelopen jaar. Van gidsland met de wijsheid in pacht werd het een natie waar de spraakverwarring leidend werd omdat elke Nederlander het gelijk aan zijn zijde meende te hebben, ervaringsdeskundig als ieder zich begon te beschouwen. Met de sociale media en praatprogramma’s als de gezochte en verwelkomde spreekbuis en een Achtuurjournaal dat daarom het nieuwsniveau van het Hart van Nederland alsmaar frequenter aantikte. Een land op zijn kop en zijn 17 miljoen inwoners die het ook niet meer en daarom des te beter wisten. Waarvan het kabinet de exacte afspiegeling was en dus maar wat deed en dus ook even vlot draaide als de wind plots overwegend uit een andere hoek waaide. Nou dat ongeveer en nog veel meer werd op een fraaie wijze onder woorden gebracht en samengevat in de Volkskrant van afgelopen zaterdag in de onderstaande tekst van Sander van Walsum die de vaderlandse koe en het bijbehorend ongemak als volgt bij de horens vatte:

“Wie meende dat de Nederlandse overheid zich voorbeeldig heeft georganiseerd, is onderhand wel van die illusie beroofd. De compensatie voor de slachtoffers van de gasaardbevingen in Groningen komt maar niet van de grond. De Toeslagenaffaire is een organisatorisch en politiek moeras. Het vaccinatieprogramma kwam aarzelend en traag op gang werd onder maatschappelijke en politieke druk herhaaldelijk omgegooid. De gezondheidszorg liep snel tegen zijn grenzen aan. En dan is er ook nog de winterkou die er toe leidde dat het treinverkeer al dagenlang ernstig ontregeld is, dat vuilnis niet kan worden opgehaald en dat de krant voor het eerst sinds mensenheugenis niet wordt bezorgd. Ongetwijfeld zal het regeringsbeleid gedurende de coronajaren ’20 en ’21 in de toekomst onderwerp zijn van een parlementaire enquete en wetenschappelijke studies. Maar nu al kan zonder vrees voor voorbarigheid worden vast gesteld dat Nederland voor de stresstest is gezakt. Nederlanders plachten te schamperen op de Duitse organisatiedrift, Belgisch houtje-touwtje-beleid of improvisatie als kern van het Britse organisatiemodel. Tegen de realiteit van de winterkou en corona is die zelfgenoegzaamheid niet bestand”.

Chaos en onvermogen dus waarmee de Nederlandse samenleving in nog geen tien jaar doordrenkt is geraakt dankzij de slapte en het laissez-faire van de achtereenvolgende kabinetten-Rutte. Met dan nu als overtreffende trap van de afgang die we met zijn allen onder leiding van Rutte en de zijnen ondergaan, het per onmiddellijk afblazen van de avondklok, omdat er het ergst mogelijke broddelwerk aan ten grondslag lag. Plus de per dag veranderende vaccinatiestrategie die ook bepaald lijkt door per minuut voortschrijdend inzicht. Waardoor niemand meer weet hoe of wat en de chaos in plaats van Rutte wel kon regeren. En het des te onbegrijpelijker wordt dat hij het volste vertrouwen van de kiezer blijft genieten. Of is dat dan het ultieme bewijs dat die ook de koers kwijt is en het daarom allemaal best vindt?

‘The Dig’ op Netflix

Tot voor een maand of acht geleden was Netflix voor mij een open boek, in die zin dat de mare erover mij vaak bereikte, maar dat ik alle jubel en ophef toch aan mij voorbij liet gaan omdat ik genoeg andere zaken te doen had die mij meer aanspraken. Maar corona heeft in een jaar tijd veel doen kantelen, en uiteindelijk ook bij mij, toen ik door alle beperkingen toch meer op mijzelf teruggeworpen werd dan mij lief was. Waardoor Netflix bij mij ook in beeld kwam en zich aandiende als een medium dat wel degelijk wat te bieden had en mij meer en meer begon te verrassen. Want via Broadchurch, Weissensee, Hinterland, The Crown en Unorthodox groeide bij mij het besef en kwam ik vervolgens tot de conclusie dat het een ware schatkamer was, waarin je wel zelf je weg moest zien te vinden. Met natuurlijk gerede kansen op missers, maar zoals gezegd ook met aanbod dat onvergelijkbaar is met hetgeen onze publieke zenders dagelijks te bieden hebben, om over de rest van de netten nog maar te zwijgen. Het zoeken en vinden op Netflix van de kwaliteit die op je eigen maatstaven is toegesneden, is dus nog de grootste opgave. Hoewel er via de wekelijkse filmrecensies in de Volkskrant en door de tips uit de kring van familie en naasten zo langzamerhand toch een lijst van films en series is gegroeid, welke nog vele uren zal vragen om ze allemaal bekeken te hebben.

En dat in de gelukkige wetenschap dat er dan alweer genoeg aanbevelingen zijn gedaan om driftig verder met Netflix te gaan. Een kijkplan heb ik inmiddels wel, maar de uitvoering ervan wil nog wel eens stagneren doordat er opeens een film met op zijn minst vier sterren wordt gerecenseerd. Waardoor ik bijvoorbeeld het afgelopen weekend me mocht vergapen aan zo’n rolprent die de donderdag daarvoor in de Volkskrant vier sterren had gekregen. Een film, ‘The Dig’, welke zich afspeelde rond de opgraving van twee Angelsaksische begraafplaatsen uit de 6e, 7e eeuw in Sutton Hoo, in de buurt van Ipswich, in het jaar 1939, aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Twee gebeurtenissen, die opgraving en de mobilisatie die op die plek in het graafschap Suffolk op een sfeervolle wijze met elkaar in verbinding werden gebracht. Dankzij fraai acteerwerk van onder andere Ralph Fieness en mooie fotografie en nog het meest door het tempo en het ritme van de film, die het jaar 1939 nog het meest dichtbij de kijker brachten. Althans dat was mijn ervaring en zo onderging ik ‘The Dig’. Want het leek welhaast een gedicht en was een streling voor het oog. Ze verraste mij echt en bracht mij tot de verbazing dat zulk moois ook op Netflix te vinden was.

Tien van Toen – 706 –

Terug naar de zomer van 1962. Ik maak mijn eerste echt grote buitenlandse reis. Met de vijfde klas van het Stedelijk Gym in Utrecht maak ik een bustocht van drie weken naar de Franse Provence. Was toen nog luxe en opwindend. De schrale vijftiger jaren waren nog maar net afgesloten. Dus was zo’n bus van de Twee Provincien uit Jutphaas al lang goed. Want die bracht je ver en langs zoveel onbekende en magische oorden, waarvan ik mij de volgende tien nog meer dan levendig herinner:

Nogent sur Seine – Opme – La Chaise Dieu – Le Puy – Riez – Nyons – Vaison la Romaine – Aigues Mortes – Les Baux – Saint Remy de Provence

De Chromecast de baas

Het ligt dik voor de hand dat het volgende logje bij deze en gene gemakkelijk tot een soort van schouderophalen zal leiden en het beeld oproept van die kinderhand die wel erg snel gevuld is, om nog maar te zwijgen over de kouwe drukte die om zo’n muizenis wordt gemaakt. Hoe voorspelbaar zo’n reactie ook is en zelfs begrijpelijk als het bezien wordt vanuit het oogpunt van de professional, het neemt niet weg dat ik toch niet licht een gevoel van triomf kon onderdrukken toen ik de klus had geklaard waarvan ik twee, drie jaar geleden niet eens durfde dromen dat ik me daar aan zou wagen. Toen ik er iemand mee bezig zag, vermoedde ik iets van magie die ver van mijn bed zou blijven. Kunstgrepen van een onpeilbaar abstractieniveau waar ik met mijn pet nooit bij dacht te kunnen. Natuurlijk ging het over het installeren van zo’n gadget, zonder welke digitalisering niet meer mogelijk schijnt te zijn. Ik werd namelijk verblijd met een Chromecast, een tool zonder welke de moderne mens die nog niet in de buurt van een smart-tv komt, schijnt te kunnen. Enfin, zoals dat dan gewoonlijk gaat, wordt zo’n gadget keurig aangebracht en in werking gezet. Wat echter met zoveel aplomb gaat dat je nauwelijks nog de tijd hebt om je erin te verdiepen dan wel ermee vertrouwd te raken. Met als gevolg dat het apparaatje hoe nuttig ook, op zijn plaats zit en er blijft zitten zonder dat nut te kunnen bewijzen. Met als gevolg dat het op enig moment, zeg twee jaar later, toch weer ergens in een la terecht komt dankzij de zo vaak dan gestelde retorische vraag van wat we er in feite mee moeten.

Tot op enig moment, inderdaad tijdens de coronatijd als er toch meer aan huis gekluisterd wordt, er veel meer behoefte begint te bestaan om naar de tv, naar series en films te kijken. Netflix wordt ontdekt, maar uiteraard moet het aanbod veel breder. Dus wordt NPO Plus plotsklaps hot en direct daarop ook de vraag hoe dat aanbod op je tv-scherm te krijgen, met logischerwijs de herwonnen urgentie van Chromecast, die echter wel operationeel gemaakt moet worden. Natuurlijk is het dan slikken en gaat het niet aan om naar de bekende weg te vragen bij degene die een aantal jaren terug daarmee een dienst dacht te hebben bewezen. Dus met de nodige porties, bloed, zweet en tranen in het vooruitzicht heb ik de klus van de installatie van de Chromecast aangepakt, die voor de insiders vast een fluitje van een cent zal zijn. Maar voor mij, de digibeet, toch een hersenbreker van formaat, omdat elke stap in dat proces als een sprong in het duister voelt, met een uitkomst die ongewis blijft en de zelftwijfel eigenlijk voortdurend voedt. Omdat je geen flauw benul hebt waar je uitkomt of het schip strandt. Spannend dus, hartstikke spannend. Daarom gunde ik mijzelf die reuzenontlading, die juichkreet toen opeens op mijn tv-scherm het door mij met mijn smartphone opgeroepen beeld verscheen. Ik had gewonnen, ik was het mysterie van de Chromecast de baas geworden. En dat voelde wat goed. Heel goed.