Een nieuwe bestuurscultuur…?

Natuurlijk waren zij de eerst aangewezenen om een aftrap te geven in de richting van een nieuwe bestuurscultuur, de mastodonten van het Binnenhof, de afgietsels van de oude politiek, Koolmees en Remkes, die als ze al niet bestonden, uitgevonden hadden kunnen zijn door Nescio of Bordewijk. Dus karakters van een vergaan verleden die zich in het politieke wantij van de laatste decennia als geen ander thuis hebben gevoeld en daarom met gemak het ene aan het andere baantje wisten te rijgen. Bij gebrek aan beter. Dat moet haast wel de verklaring van hun huidige positie van informateur zijn en dus meteen de redengeving om na alle politieke fiasco’s van de laatste jaren in elk geval door hen de schijn op te laten houden dat er in Den Haag nu echt een andere wind gaat waaien. Hoewel het wel heel erg lastig is om aan dat soort beweringen enig geloof te hechten als ze uit de mond komen van figuren die als geen ander model hebben gestaan voor het falen van de politiek van de laatste jaren, want er bij hoorden en ernaar keken en voor de rest geen klap deden, want het allemaal lieten gebeuren van kwaad tot erger. Dat is ongeveer de kwestie met Koolmees en Remkes, die het met hun babbels en hun aanwezigheid eigenlijk alleen nog maar erger maakten.

Want is het niet op zijn minst opmerkelijk is dat die Koolmees kennelijk als de meest geschikte persoon wordt beschouwd om naast zijn baan van minister van Sociale Zaken ook nog eens op te treden als een van de informateurs die een nieuw kabinet met totaal gewijzigde ambities in elkaar moet draaien? Alsof dat een klusje is dat je er wel even bij doet. Nog afgezien van het feit dat het andersom ook wonderlijk is dat het ministerschap van Sociale Zaken blijkbaar ook een ambt is dat je best wel een tijdje parttime kunt doen. Ik bedoel maar. Daarnaast maakt Remkes het zeker zo bont. Want voor hem is het gouverneurschap van Limburg zo te zien ook een job die niet zoveel voorstelt, waardoor je dat werk met gemak met andere belangrijke bezigheden, zoals het informateurschap, kunt delen. Waarmee de Limburgers absoluut tekort worden gedaan, waar het aureool van Remkes tegelijkertijd natuurlijk alleen maar meer licht vergaart. Typisch staaltjes van oude politiek waarin de baantjes in het geniep en uit het zicht verdeeld werden onder de figuren met namen als Remkes en Koolmees. Zodat daardoor met recht de vraag overblijft of zij de aangewezenen zijn om de aftrap voor een nieuwe bestuurscultuur te geven. Natuurlijk niet, zoveel is toch wel zeker. Noem het gewoon oude wijn in nieuwe zakken. Anders gezegd. Een nieuwe bestuurscultuur? Laat mij niet lachen.

Krasse knar (haiku)

Beste krasse knar,
oog je of ben je echt jong
met zo’n fietshelm op?

Voetbal, toch een edele sport

Er wordt nog wel eens geringschattend over voetballen gedaan. “Foeballuh” heet het dan als alle bijverschijnselen en bijkomstigheden van dat op zich best leuke spel, zwaar overbelicht worden en eigenlijk misplaatst veel aandacht krijgen. Supportersgeweld, de prietpraat van het legertje voetbalanalisten en de waanzinnige bakken met geld die in de voetbalwereld de ronde doen, zijn bij herhaling de aanjagers van dat begrijpelijke misprijzen, dat gelukkig ook een keerzijde kent. Zo viel gisterenavond toch ook weer te bekennen. Want opeens zonken tijdens de wedstrijd van Ajax tegen Borussia Dortmund in het kader van de Champions League al die verfoeide bijzaken in het niet bij het weergaloze spel dat de Ajax – elf lieten zien als om te tonen hoe het voetbal bedoeld is en ook uitgeoefend behoort te worden. Een demonstratie was het haast, of misschien wel zelfs een galavoorstelling, waar het hele publiek zijn plezier aan kon beleven en het hart aan heeft kunnen ophalen. Waar het feitelijk bij het voetbal ook om is te doen. En hoe je dan met zijn vijftigduizenden plezier kunt hebben, werd maar wat duidelijk in de Johan Cruijff Arena.

Reclame voor de sport en voor het voetbal in het bijzonder, met als extra bijzonderheid een omstandigheid die de pret rond dat voetbal gisteren in Amsterdam alleen maar groter maakte. Want het is vaker voorgekomen dat Ajax op het hoogste niveau in Europa de show en de harten van de voetballiefhebbers wist te stelen. Laatst nog in het voetbalseizoen 2018/2019, wat uiteindelijk een vertrek van succesvolle spelers tot gevolg had. Want Matthijs de Ligt, Frenkie de Jong, Hakim Ziyech en Donny van de Beek wilden hun talenten en mogelijkheden bij Europese topclubs verder te gelde maken. Waardoor de vrees welhaast terecht ontstond dat Ajax met dit verlies aan kwaliteit, sleutelspelers en mankracht zijn positie in de Europese top zeker kwijt zou raken. Hoe ongegrond die vrees gebleken is, werd dus gisterenavond tegen Borussia Dortmund, een topclub uit Duitsland, maar al te zeer duidelijk. Omdat de verversing en aanvulling uit de eigen jeugd zich in die wedstrijd maar al te adequaat en effectief heeft getoond. Welke wetenschap de genieting om dat eclatante succes van die 4 – 0 overwinning van gisteren alleen maar des te groter maakte en iedereen misschien zelfs wel met trots vervulde. Want zo hoorde voetbal toch te zijn. Als het op zijn best wordt gespeeld, zoals Ajax dat deed op deze avond.

“De slag om de Schelde”

Vijf Gouden Kalveren toegekend. Juichende recensies in Trouw en de Volkskrant. Een cameraman die vond dat de film ingezonden had moeten worden voor een Oscar-nominatie. Het afgelopen weekend wereldwijd de meest bekeken film op Netflix. En ook nog eens gekwalificeerd als de beste Nederlandse oorlogsfilm ooit gemaakt. Kortom, het kon niet op voor “De slag om de Schelde” en dus geen ontkomen aan voor de filmliefhebber die ik toch min of meer ben. Logisch dus dat de verwachtingen ook bij mij hoog gespannen waren en ik dus eigenlijk rekende op een kluistering van dik twee uur aan mijn televisiebuis. Om vervolgens vies bedrogen en lelijk teleurgesteld uit te komen. Want wat heeft die zoveel geprezen Nederlandse film “De slag om de Schelde” mij nou eigenlijk gebracht? Niet veel meer dan een dik uur breed uitgesponnen oorlogsgeweld met tientallen kreunende soldaten die aan flarden werden geschoten, een enkel mooi plaatje van het Sloegebied, dat in 1944 het epicentrum werd van de strijd tussen de Duitsers en de geallieerden om Walcheren en een verhaallijn waaraan geen touw was vast te knopen.

Dankzij de dialogen in het Nederlands (of was het Zeeuws?) die totaal niet te volgen waren. Vanwege een meer dan beroerde articulatie, een euvel waar het hedendaags toneel en het vaderlands acteertalent tegenwoordig in hoge mate te lijden hebben. Gevolg was dat de hele film, hoezeer ook geprezen, in feite aan mij voorbijging en bij mij eerder afkeer opriep door het vele grove en brute geweld waaraan ik zodoende als onthand kijker overgeleverd was. Zodat mijn kijkportie net zo goed aan Fikkie gegeven kon worden en ik dus niets begreep van al die loftuitingen. Of het moet zo zijn dat mijn maatstaven voor filmische kwaliteit in de loop der tijd zo achterhaald zijn geraakt en elke aansluiting hebben verloren met de standaarden zoals ze dan nu blijken te moeten gelden. Laat dat het dan maar zijn. Zodat ik ieder die dat wil, kijkplezier bij deze film wens. Waaraan ik dus nogmaals toevoeg dat men door mij gewaarschuwd is. Want waardelozer konden die twee uur door mij niet zijn doorgebracht met “De slag om de Schelde”, waarmee de plank zo mis werd geslagen.

Moderne verloedering

Het is een van die verschijnselen welke klaarblijkelijk bij het moderne leven hoort en daarin niet meer weg te denken valt. Je hebt het maar te slikken, of je het leuk vindt of niet. Je doet er niets tegen, zoals er ook niemand, een instelling, een organisatie of een overheid is die ertegen op staat. Het kan gewoon, terwijl er nog nooit een geluid te horen is geweest dat op een soort van afkeuring of verzet wees. Ondanks dat het een aanslag was en is op ieders leefomgeving, die graffiti die ongebreideld op alles wat los en vast zit, kunnen en mogen worden gespoten. Fraai is meestal, of eigenlijk altijd, anders. Een aanfluiting qua schoonheid en esthetiek. Zeker als er een vergelijking getrokken wordt met dat wat er aan echte mural art in een stad als bijvoorbeeld Heerlen gerealiseerd is. Dan is er echt sprake van verfraaiing in tegenstelling tot wat er in het wilde weg op al het onroerend goed dat ons omgeeft, wordt gespoten. Pijn aan de ogen doet het over het algemeen, waarbij het wel zo veelbetekenend is dat al dat spuitwerk ook nog eens in het geniep plaats vindt. Alsof de makers zelf zich maar al te bewust zijn van de ondermaatse kwaliteit die zij met hun stiekeme werk leveren.

Is dat al een argument om actie te nemen tegen al die rotzooi, die alleen maar bijdraagt aan de verloedering van ons leefmilieu. Wat zeker zo zwaar weegt is dat het overgrote deel van al dat onroerend goed en ook straatmeubilair dat zo onbeschoft bespoten wordt, in feite van ons allemaal is, want gefinancierd wordt met publieke middelen, dus met ons belastinggeld. Reden genoeg dus om er alles aan te doen dat al deze onverlaten met hun poten van de spullen van de gemeenschap afblijven. Wegkijken en schouderophalend accepteren kan er toch niet bij zijn? Zonder dat de publieke ruimte saai, afgepast en aangeharkt moet zijn. Een beetje reuring daarin is niet verkeerd. Leven in de brouwerij, o.k. Maar dat is toch wel even iets anders dan er een troep en een zooi van te laten maken, onder het motto van vrijheid blijheid en dat het onze tijd met al die graffiti wel zal duren. Want dat het anders kan, is in Heerlen overal te zien en te beleven.

De tand des tijds

Hoe de tijd verglijdt en zijn sporen trekt en nalaat, werd ik pas geleden weer eens gewaar toen ik een ontmoeting had met iemand die ondanks verwoede en herhaalde pogingen van zijn kant maar geen teken van herkenning bij mij wilde oproepen. En dat terwijl ik een vrij scherp geheugen bezit en gezichten, ook als ze niet zo markant zijn, niet pleeg te vergeten. Maar nu dreigde ik toch lelijk van dit geloof in mijn kunnen te moeten afvallen, verstomd en verslagen als ik erbij stond terwijl die ander er werkelijk alles aan deed om tot de diepste krochten van mijn herinneringen door te dringen. Het werd zelfs heel ongemakkelijk omdat ik mij geen raad wist en mij in mijn hemd voelde staan omdat ik de man zo aan het teleurstellen was. Tot de ban brak en hij met een enkele quote mij ten langen leste wist te bereiken. “De Gelimmet, Mheer, gescheurde enkelband”. Waarna het kwartje bij mij werkelijk rinkelend viel en ik hem opeens, maar wel na dik dertig jaar, weer wist thuis te brengen. Geen wonder dat ik hem volledig was kwijt geraakt.

Want direct daarna was hij ook letterlijk uit mijn zicht verdwenen en daarmee in de vergetelheid geraakt, omdat het leven mij toen nog in een noodgang met zich meenam, ik het razend druk en dus ook meer dan genoeg onder handen had. Logisch dat dan van alles en iedereen die relevantie verliest, in rook opgaat of achter horizonten verdwijnt, terwijl mijn leven verder gaat. Wat met hem dus ook was gebeurd. Hoewel dat nog niet hoefde te betekenen dat dan beelden tegelijk vervagen. Maar in zijn geval was daar wel sprake van op een manier waardoor herkenning na zoveel jaar wel lastig moest worden. Want als je snor en baard elimineert tegen de heersende draad van de mode in en een haardos is van zwart naar wit verkleurd, dan kan je al bijna spreken van een metamorfose, die natuurlijk compleet wordt als de tand des tijds ook zijn werk heeft gedaan en sporen in de vorm van rimpels en groeven op een gezicht hebben getrokken. Dan wordt herkenning uiterst lastig en brengt eigenlijk slechts ongemak teweeg, is haast logisch en voorspelbaar, omdat de herinnering aan toen, dertig jaar terug, in feite is gewist en zo’n hernieuwde ontmoeting totaal niet wordt verwacht. Laat staan dat er een blijk van herkenning kan worden gegeven.

”In de schemer” van Deelder

Toch maar weer eens de zaterdag op dit weblog benut om er een gedicht op te plaatsten. Zo’n gedicht waarin een waarheid als een koe wordt verkondigd, gehuld in een deken van dichterlijke vrijheden. Met vandaag daar weer een sprekend voorbeeld van, vertolkt door de meester van het vrije woord, de legendarische Rotterdammer en Spartaan Jules Deelder in dit heerlijke en ontwapenende “In de schemer”:

In de schemer buiten
op een tuinbank gezeten

van de geluidloze vlucht
van de vleermuis omgeven

werkt het gestage knagen
van het geweten

ons méér op de zenuwen
dan binnen

op de bank gelegen met
de televisie aan –

vandaar dat in zo weinig
tuinen banken staan

“Bonusfamilie”

Heeft Zweden niet tot ver in de twintigste eeuw gegolden als het land waar de sociaal – democratie zich in haar meest uitgesproken vorm mocht manifesteren? Waar in combinatie daarmee het beginsel van vrijheid en blijheid zich in de samenleving kon verankeren. Met een soort van modelstaat als uitkomst. Dat beeld heeft nog lang kunnen bestaan, ook toen dat ideaal allang in haar tegendeel begon te verkeren en de Zweedse maatschappij menige rafelrand begon te vertonen en uiteindelijk alle uitwassen van de doorgeschoten verzorgingsstaat liet zien. Waarbij het een geluk bij dat ongeluk was dat de doorsnee – Zweed uitgerust is met een lichtvoetig gemoed en daardoor in staat is om met een knipoog met de daarmee gepaard gaande narigheid en ongemak om te gaan. Relativeren kan men in dat land als geen ander, terwijl de bittere nasmaak van de zoveelste tegenvaller in een ommezien weggespoeld wordt met een stevige borrel bij de hand. En als je het helemaal niet meer weet, dan trek je er op uit, de rijkelijk aanwezige natuur in, om alle narigheid van die zogenaamde verzorgingsstaat vooral te vergeten.

Om er nieuwe kracht op te doen om alle ingewikkelde relaties, spelregels en afspraken weer aan te kunnen gaan, om weer te proberen dat zogenaamde geluk te pakken te krijgen. Dat wel een manmoedig pogen tegen beter weten in blijft, een beetje tobberig, maar toch ook wel relaxed door de zekerheid dat het leven nu eenmaal niet anders is. Ziedaar het hartverwarmende decor, de haast verslavende ambiance rond de lotgevallen van een paar Zweedse families die door scheidingen en plotselinge liefdes halsoverkop tot elkaar veroordeeld zijn en met hun situatie trachten te dealen en daarbij de meest duizelingwekkende bokkensprongen in hun sociale netwerk maken. Terwijl het allemaal zo gewoon en zo dichtbij is en zo geloofwaardig in beeld gebracht in de dertigdelige Zweedse serie “Bonusfamilie”. Want ook deze Zweden zijn net mensen in een prachtige reeks die op Netflix is te zien en welke bewijst dat geen volk zo goed in staat is om naar zichzelf in de eigen spiegel te kijken. En dat doet nog niet eens van au, omdat het allemaal zo lichtvoetig is, maar daardoor het beste bewijs dat die Zweedse methode het middel bij uitstek is om anderen mee te laten genieten van het eigen tekort.

Hollandse QR – perikelen

Typisch volk, hoor, die Nederlanders, waar het verre van makkelijk is om er land mee te bezeilen. En het wordt er niet beter op, met hun eigenwijsheid. Had het jaren geleden nog wel iets innemends, die pedanterie, dat vingertje dat naar de rest van de wereld werd opgestoken. Tegenwoordig is het behoorlijk in zijn tegendeel verkeerd en is er van dat gidsen maar weinig overgebleven. Sterker nog, het is verworden tot eigenzinnigheid en tot zo’n houding van zich niets meer door niemand nog laten vertellen. Met als meest treurige en actuele voorbeeld alle rep en roer die is ontstaan rond de eventuele vaccinatieplicht en de controle van coronapassen. Waarbij de vermeende vrijheidsstrijders en bewakers van de integriteit van het eigen lichaam in rotten van tien blijven opstaan. Holland op zijn smalst, ben je geneigd om te denken als je dezelfde praktijk gedurende een aantal weken hebt meegemaakt in een land als Frankrijk waarvan de inwoners nou ook niet bepaald bekend staan als de makke schapen die zich door hun overheid naar de slachtbank laten leiden. Want verbazingwekkend of niet, voor de Fransen blijkt het tonen van die QR – code nou niet bepaald de aanleiding te zijn om eens flink op de barricaden te gaan omdat hun vrijheid in het geding zou kunnen zijn. Helemaal niets aan de hand en bijna zoiets als business as usual.

Waarschijnlijk omdat enerzijds het gezonde verstand, ook in die warme dagen, de overhand had en zegevierde, en anderzijds omdat men waarachtig wel wat anders in dat land aan het hoofd had dan moord en brand te schreeuwen om zo’n maatregel waar slechts ieders gezondheid mee was gediend. En wat te denken van de Italianen die nog een paar stappen verder gaan en ook durven gaan omdat zij nog wel het meest van alle Europeanen met het coronabijltje hebben gehakt? Maar zoals gezegd, nergens weet men beter wat vrijheid is en betekent dan in Nederland. Waar de praatprogramma’s en sociale media bol blijven staan van al die belijdenissen van het geloof in de vrijheid dat zelfs het belang van de gezondheid te boven zou moeten gaan. Omdat wij, zo heet het dan, het beste weten wat goed is voor onszelf. En dus lak hebben aan het belang van elke ander dan wijzelf en dus ook geen boodschap hebben aan wat de overheid voor ons bedenkt in ons zogeheten belang en daar alleen maar meer en meer in faalt. Want wat moet je met zo’n club die zich vast heeft gedraaid in een toeslagenaffaire en niet eens kans ziet om een fatsoenlijke regering samen te stellen? Zou dat het dan zijn waarom wij ons zo onderscheiden van zoveel Europeanen, dat wij met ons gezeik zo opvallen en onszelf zo overstemmen dat we niets en niemand meer horen dan alleen nog maar onszelf en dat het woord samen allang uit het Nederlands verdwenen lijkt.

Aft

Aft. Het is nergens een afkorting voor en daardoor net zo’n atypisch woord als onyx dat ook tot niets te herleiden is en geen afkomst of een wortel heeft, maar gewoon op een of andere manier in onze taal lijkt te zijn beland. Waardoor het in elk geval nog de verdienste heeft een rol te kunnen vervullen in het Scrabble-spel of haar digitaal equivalent Wordfeud. Hoewel de betekenis zelfs daarin ondergeschikt is. Want wat doe je met drie letters die respectievelijk een waarde van 1, 4 en 2 punten hebben, dus je als speler nauwelijks de kans bieden om een klap op het water te geven, noch met een letterwaarde, om over een eventuele aanspraak op woordwaarde nog maar te zwijgen. Blijft over dat die drie letters, de a, de f en de t, aaneengeschreven wel staan voor iets dat op zijn minst gerangschikt kan worden in de toptien van het menselijk ongemak. Dat ook nog eens extra ongemakkelijk is omdat je er niet geacht wordt over te praten, laat staan te klagen. Terwijl het nota bene een vorm van pijn vertegenwoordigt waar je toch echt niet aan voorbij kunt gaan. Want je voelt zo’n verrekt zweertje of blaasje in je mond wel de hele dag.

Omdat het in je mond zit en er daardoor ook werkelijk heel erg aanwezig is. Precies zoals dat vlekje in je nekje dat steeds groter wordt. Zo schuurt en schrijnt die aft voortdurend, van minuut tot minuut, door je leven en je bestaan, dat er bijna door wordt beheerst. Zonder dat je de euvele moed moet hebben om je er over te uiten. Omdat er altijd erger leed te verzinnen is en zich ook voor zal doen, bij welke toehoorder ook. Wat je als drager van zo’n aft, zo’n minuscuul, maar wel venijnig pestding, ook nog eens zult moeten erkennen. Dag in, dag uit, een paar weken lang. Want zo lang moet je dat ongemak dragen en al die tijd moet je drie, vier keer per dag eromheen eten om niet herinnerd te worden aan die verrekte pijn, die je wel uit zal moeten zitten. En anders word je het wel gewaar als je praat, als je ademt of als je tong weer eens een beweging die kant op maakt. Noem het gerust een beetje lijden in stilte dat ook bij zo’n rottig en smerig blaasje veel te lang duurt en waarbij met het vorderen van de tijd elk onsje minder iets van bevrijding en perspectief biedt op een terugkeer naar het gewone leven, naar de tijd dat de aft weer een scrabblewoord is om eigenlijk het beste geheel vergeten te worden.

Opnieuw terug van weggeweest

Opnieuw terug van weggeweest, gedurende bijna tweeenhalve maand, zonder dat het mij ook maar een moment aan inspiratie heeft ontbroken. Maar het was een tijd waarin het ‘first things first’ als nooit tevoren opgeld deed en ik dus mijn prioriteiten moest verleggen en daardoor mijn lezers eigenlijk in de steek liet. En dat terwijl de tijd geen moment heeft stil gestaan. Want de Vaucluse, de Bourgogne, Zeeuw Vlaanderen en ook nog Zaltbommel, ze zijn allemaal aan de beurt geweest voor een bezoek voor even, een dag of langere tijd. En wat te denken van mijn buxussen die ten langen leste nadat soortgenoten jaren eerder het slachtoffer waren, nu ook volledig te onder zijn gegaan aan die kaalvretende mot. Of zie de begonia’s die enthousiast zijn doorgeschoten onder invloed van de laatste zonnestralen van de Indian Summer die ik ook mooi mocht genieten, en die nu dus staan te wachten op hun onvermijdelijk lot en dat is de verdwijning in de groencontainer. In het voorbijgaan registreer je tijdsverschijnselen in een poging om de tijdgeest te blijven volgen en te betrappen en dan merk je zo maar op dat het kopje koffie met een schotel eronder volledig voorbij is en dat bier uit een fles niet meer in een glas wordt geschonken, maar zo rechtstreeks naar binnen wordt gewerkt.

Vergroving? Moeilijk te zeggen, maar een teken des tijds, dat zeker wel. Net zoals die valhelm die op het hoofd van de doorsnee fietser niet meer is weg te denken. Kwam daar eens dertig jaar geleden om. Zijn we angstiger en fijnbesnaarder geworden? En nog zoiets dat typisch 2.0 genoemd kan worden en waarin ik met gegronde reden duidelijk achterblijf. Want wat stelt het leven anno nu nog voor zonder een hond in huis die je toch minstens drie, vier keer per dag moet uitlaten en welke aldus de gelegenheid biedt om sociaal links en rechts te verkeren? Want geen beter gesprek en geen directer aanleiding voor een contact dan zo’n trouwe huisvriend aan je zij. En van het een komt dan grif het ander en zijn de ziekten en kwalen al snel aan de beurt. Hoewel ik daar geen hond of kat voor nodig heb, nu ik mijn meest naaste, mijn lief, de catastrofe die gordelroos is, heb zien ondergaan. Want als je dat hebt, dan kun je met recht van lijden gedurende twee weken spreken, dat des te harder aankomt als een herstel ook veel langer dan gewenst of verwacht blijkt te duren. En zo is de tijd sinds 1 augustus vergleden en zijn we al met al in de nachtschuit gestapt. Op weg naar de wintertijd, maar in elk geval terug van weggeweest. Dat is voor mij zo zeker als wat en blijf daar vooral op rekenen.

Caceres uitgelicht

In Nederland wordt het licht aan het eind van een tunnel meestal na twee kilometer of iets meer, dus na een minuut of vier, zichtbaar. In het buitenland, denk aan de Gotthard, worden daar de nodige schepjes bovenop gedaan. Maar zo zout als ik het heb moeten vreten toen ik in januari vorig jaar op weg was naar de Algarve, zullen weinigen hebben meegemaakt. Het was op de tweede dag van die rit, die in de buurt van Bordeaux een aanvang nam. Het was onverwacht vrieskoud, een enkele graad boven nul, toen we vanuit ons hotel vertrokken en direct de autoroute door Les Landes, die eindeloze vlakte tot de Spaanse grens, op konden rijden, in afwachting van al het moois en spannends dat het Baskenland en de Spaanse hoogvlakte ons die dag zouden brengen. De bestemming was Caceres in de Extremadura, over een route die ons langs onder andere Bilbao, Burgos, Valladolid en Salamanca moest brengen. Best spannend, met name vanwege de nauwgezette voorbereiding die aan de hele reis was voorafgegaan, en doordat die rit door een gebied zou voeren waar je normaal gesproken nooit komt. Dus klopte ons hart vol verwachting toen we de snelweg bij Bordeaux opreden om daar na nog geen drie kilometer in een trechter van de dichtst mogelijke mist terecht te komen die vervolgens van geen wijken meer wist. Waardoor we onze weg nagenoeg op de tast moesten vervolgen en eigenlijk alleen maar blind konden varen op onze navigatie en op de koersborden die af en toe nog wel eens wilden opdoemen.

Met op die hele lange weg nog enkele aanknopingspunten waar je verder ook niet echt vrolijk van werd hoewel dat beetje zicht in dat grijze alsmaar durende niets op zich nog wel lichtpunten bood, zij het zeer betrekkelijk. Want een echt warm gevoel kregen wij niet bij de aanblik van de torenhoge treurigheid van de industriestad Eibar zoals die ingeklemd lag tussen de Baskische bergen noch van de spaghettislierten waarop het stratenplan van Bilbao leek. Waarna we ons uren aaneen, vijf, zes uur, door een tunnel van mist boorden, zonder te worden gepasseerd of iets of iemand in te halen. Over verlatenheid en eenzaamheid gesproken. Die dus maar al te zeer bleek te bestaan en voelbaar en tastbaar was op de Spaanse hoogvlakte op die januaridag in het jaar 2020 en die met het uur eeuwiger leek te gaan te duren. Alsof het licht voorgoed was uitgedaan. Zodat het alles weg had van een luchtspiegeling toen het wolkendek aan het eind van de middag brak en de nevel aarzelend begon te wijken. Daar lag het, als een oase, Caceres, dat ons opeens met een snelheid naderde die omgekeerd evenredig was met de lengte van ons wachten op het licht aan het eind van die tunnel van mist. Waarna, er bij onze aankomst daar, een feest werd aangericht dat voor ons kon zijn bedoeld als het niet net Driekoningen op diezelfde dag was geweest.

Een weerpraatje

Aan de hand van de wijsgeer uit de Amsterdamse Watergraafsmeer durf ik hier gerust de stelling aan dat een rotzomer zoals we die nu beleven, best ook wel heilzaam kan zijn, zelfreinigend werkt, dus zo maar de nodige voordelen biedt. Want is het niet zo dat we eindelijk af zijn van die permanente en bijna dagelijks herhaalde noodsignalen over het alsmaar dalende peil van het grondwater? Om nog maar te zwijgen over al die dreigende breuken in dijken in het vaderlandse polderlandschap. Met alle regen zijn we daar dus mooi vanaf. Zoals ook het aloude fenomeen van de wisselvallige Hollandse zomer weerom is gekomen. Het is gewoon weer het weer net als toen we in de zomermaanden dagelijks met angst en beven de weersvoorspellingen tijdens de vakanties afwachtten om de volgende depressie en onweersstoring aangekondigd te krijgen. Met de bevestiging daarmee van de zekerheid dat het altijd kwakkelen bleef met het weer in de zomer en dat je dus nergens van op aan kon. Reden te meer om ’s zomers vooral de zon op te zoeken, naar Spanje te gaan toen het weer kon omdat Franco opgedonderd was. En om vervolgens na veertien dagen bruin verbrand terug naar Holland te keren waar het thuisfront zo eens te meer ingewreven kreeg op welke plaatsen het leven echt goed te leven viel.

Dus niet in Nederland met zijn kwakkelzomers, die alleen maar wisten te verregenen. Wat wel de enige zekerheid was die je daar dan wel had. Maar met de opwarming van de aarde, het gat in de ozonlaag en alle klimaatveranderingen ging het weer en zijn voorspellers meer en meer aan die zekerheden tornen en werden zomers warmer, zonniger en bestendiger en verdween min of meer de directe noodzaak en reden om het vakantieverblijf nog ver van huis te gaan zoeken. Wat had je nog in de woestijnhitte van Spanje of Griekenland te zoeken, als het vlakbij in elk geval wat minder warm, maar zeker nog warm genoeg was? Dat werd zo ongeveer de nieuwe toon, het vakantiegevoel 2.0, totdat wij anno 2021 plotsklaps weer van een koude kermis thuis zijn aan het komen met een compleet in het water gevallen voorjaar en regenrecords die tijdens deze zomermaanden gevestigd worden. Waarmee we weer terug zijn bij af, bij onze oude, vertrouwde kwakkelzomer, die nu ook weer niet deugt, omdat het te vaak te hard regent. Met het veranderend klimaat als de kwaaie Pier. Kortom, het is in feite nooit goed voor ons mensen, die te verwend zijn en met de kont in de boter zijn gevallen en daar het liefst een leven lang in zouden willen liggen.

‘Vakantie’ van Diana Ozon

Hoe toepasselijk kan een gedicht zijn. Laat de klanken, woorden en beelden spreken en laat Diana Ozon aan het woord en onderga het gevoel dat ‘vakantie’ he

Geef mij de sfeer van havens
de zoute lucht van zee
witgekleden matrozen
van wie ik verder niets weet

draaiing van geslagen touwen
gummi piepend tussen wal en schip
opgedroogde wieren op de kade
wespen langs een lijn vol vis

Ik leng anijsdrank aan met water
spuw de deksels van een pit
mompel in de zon iets Grieks

Geeft niet waar ik nog moet wezen
vandaag leef ik en hoef niks

De hand van mijn vader

Het kwam vandaag weer eens in de praat te pas. Omdat van het een het ander kwam en we, voordat we het in de gaten hadden, weer bij de tijd van toen beland waren. Dat is haast het lot van ieder die op jaren is en die kijkend naar het nu eigenlijk altijd aan het toetsen aan en refereren naar het verleden slaat. Waarbij de conclusie steevast luidt dat vroeger lang niet alles beter was, soms wel, maar veel meestal anders. Waarmee de gespreksstof uiteraard hoog opgetast ligt en er onderwerpen genoeg zijn om aan te snijden. Zoals gisteren dan de vaders en moeders van toen die zo verschilden van ons toen wij die rollen invulden en helemaal van onze kinderen die weer op een heel andere wijze vadertje en moedertje plegen te spelen. Want was het niet zo dat onze ouders met een verleden opgezadeld waren dat om een gedrag en gevoelsleven vroeg dat nagenoeg haaks stond op wat er gevraagd werd in de tijd dat wij opgroeiden? Met als gevolg botsingen tussen generaties, omdat vaders en moeders, maar vooral de vaders, niet konden leveren waar kinderen zo naar op zoek waren. Gevoel, warmte. Maar doe het maar eens als je nooit hebt geweten wat dat precies was, want het nooit hebt ondervonden.

Omdat het niet gebruikelijk was, en vaker ook niet gewenst, om je gevoelens – noem het je ware aard – ook maar enigszins te tonen. We schrijven de vijftiger en veertiger jaren en de tijden daarvoor, waarin gebikkeld moest worden en de strijd om het bestaan het enige was dat er in feite in het leven toe deed. Kom ik als het ware bij mij zelf terecht en moet ik achteraf constateren dat ik bepaald niet veel te klagen heb gehad. Ik ben mijn jeugd doorgerold en heb dan ook redelijk zorgeloze jaren gekend, hoewel er heus wel eens wat bij ons thuis aan de hand was. Maar waar ook niet? Echter, over aandacht heb ik geen klagen gehad, zij het dat het achteraf bezien ook wel eens anders had gekund. Maar mijn vader die het van jongsaf verre van gemakkelijk heeft gehad, is er altijd geweest. Op zijn manier, maar meer dan goed genoeg voor mij, is mij zoveel jaren later toch bijgebleven. Zoals ik nog altijd zijn grote hand voel waarin ik mijn hand stopte als we samen op zondagmiddag naar het voetballen liepen, een hand die steeds warmer werd en welke hij vervolgens gebruikte, als het langs die lijn vooral in de winter steeds kouder werd, om mijn oortjes te laten gloeien. Dat was warmte. En daar kan zoveel jaren later nog steeds heel weinig tegenop.

De veranderlijkheid der dingen

De veranderlijkheid der dingen kon zo maar een thema vandaag zijn. Een dingetje, wordt dat tegenwoordig genoemd. Maar hoelang nog? Wanneer moet het weer plaats maken voor de volgende modieuze kreet of een andere uiting van jargon, welke dan weer plotseling aan kan komen waaien? Moeite om het te volgen of bij te houden, doe ik niet meer, omdat ik weet dat veel, gelukkig niet alles, vluchtig is en voorbij gaat, merk ik steeds weer, ondervind ik zelfs aan den lijve. Neem nou eens mijn eigen ervaring als een sprekend voorbeeld ervan. Keek ik namelijk tot de voorgaande editie steeds met veel genoegen en belangstelling naar de achtereenvolgende afleveringen van “De slimste mens”, bij de nieuwste serie blijkt dat bij mij compleet verflauwd en is er geen sprake meer van enig uitkijken naar een volgende uitzending. Omdat het mij in de verste verte opeens niet meer interesseert, nu alles een kopie, een uitvergroting en soms wel een parodie van wat er vooraf gegaan is, begint te lijken. Spontaneiteit is steeds verder te zoeken. De imitatie viert hoogtij en zelfs van Rossem kent met al zijn cynisme zichzelf niet meer, doende als hij voortdurend is om de leukste thuis te zijn. Welke collectieve krampachtigheid gedoemd is te vervelen en zichzelf te overleven.

Vandaar dat ik wel moest afhaken en daarmee bewees dat niks eeuwigdurend is en aan zichzelf te gronde gaat als succes zichzelf probeert te vermenigvuldigen of te vergroten. De crew van dit programma kon Tom Dumoulin als het levend voorbeeld nemen van de kracht van de twijfel en de overtuiging om niets als vanzelfsprekend aan te nemen, ook niet het eigen succes. Want toen dat hem benauwde, groeide bij hem het besef van zijn eigen eindigheid en tijdelijkheid en dat alles voorbijgaat, zelfs een woensdag die voor eeuwig tot gehaktdag bestempeld leek te zijn. Dus niet, bewees de tijd en besefte ook Tom, die op zijn hoogtepunt een time out nam om over de betekenis en het doel van zijn winst en succes en zijn bezigheden na te denken. En zag me daar gisteren het resultaat, dat hij nog niet eens boekte met het behalen van een zilveren medaille, maar nog meer met de heruitvinding van zichzelf. Want hem ooit zo open en vrijuit en met de goede blik in zijn ogen een gesprek in zien gaan? Dat was zijn echte winst. Misschien zouden al die “Slimste Mensen” zich eens aan hem moeten spiegelen om de succesvolle formule van hun programma nieuw leven in te blazen. Want zoals het nu gaat, zal de veranderlijkheid der dingen ook aan “De slimste mens” niet voorbij gaan.

In hoger sferen

Sinds een week of vier is er in mijn directe woonomgeving, in Schimmert, een nieuwe mogelijkheid ontstaan om in hoger sferen te verkeren. Moest ik tot nu toe mijn meditatieve uitweg uit de dagdagelijkse besognes zien te vinden in mijn tuin, ik kan nu zo maar boven de werkelijkheid van alledag uitstijgen. Letterlijk dus. Het buiten mijzelf treden door met onkruid aan de slag te gaan, zo laag mogelijk bij de grond en met mijn hoofd haast naar beneden, heeft een handzaam alternatief gekregen, waardoor ik mij min of meer los kan maken van het aardse bestaan. Op zo’n driehonderd meter van mijn huis kan ik mij in de Reusch, de vroegere watertoren, via een lift verheffen naar een bovenwerelds niveau en het mensengedoe van vijfendertig meter hoogte beschouwen. Een va-et-vient zonder woorden of enig geluid speelt zich onder mij af, voltrekt zich als een stomme film waar ik het woord en elke klank bij verzinnen moet, ook weer op deze dinsdag. Alsof ik in een glazen kooi zit, zo kijk ik er op neer en beschouw ik wat als dat aardse tranendal geldt. Wat in feite, als het niet van geluid voorzien is, duidelijk meevalt en zelfs meer dan vreedzaam lijkt.

Hoewel ik, en wie niet, veel beter weet. En dat weten, maar nog meer die verstilling en ogenschijnlijke vreedzaamheid, die zich achter glas en bezien vanuit mijn hoogte aan mij openbaart, brengen een haast mystieke sfeer tot leven. Omdat deze werkelijkheid heel anders is dan die zich daar beneden bevindt en dus de vorm van een droom of een luchtspiegeling aanneemt, waarin en waarbij het goed toeven is. Goed dromen dan wel verbeelden in een eigen wereld die op die vijfendertig meter hoogte maar wat gemakkelijk wil ontstaan. Waardoor je met recht even weg kunt zijn, weg van de snelweg van een mensenleven. Op zo’n halteplaats die door haar enkele aanwezigheid de ruimte en energie geeft om het eigen bestaan weer verdraaglijk lichter te maken. Heilzaam heet dat. Verhelderend. Verlichtend. En vooral een aanbeveling om zo nu en dan zo’n trip in de Reusch van Schimmert naar wat hogere hoogte te maken. Al was het om van je eigen staat en zijn op de hoogte te blijven en deze in de hand te houden. Alleen maar door in hoger sferen te verkeren.

De kop eraf!

Met het klimmen der jaren nemen de kansen op loops in je eigen levensgeschiedenis uiteraard hand over hand toe. De maandag begon er zowaar mee toen ik de achterpagina van de Volkskrant open sloeg en daar het gebruikelijke dagboekfragment zag staan. Dat was ditmaal van de hand van Lucas van der Land, de flamboyante docent politicologie aan de UvA in de rumoerige zestiger jaren, wiens colleges mij nog messcherp in het geheugen gegrift staan. Het waren allereerst als het ware theatervoorstellingen en daarnaast telkens weer bijeenkomsten waarin aan zijn hand de politieke theorie en de weerbarstige praktijk van die jaren bijeen werden gebracht. Waardoor hij toch voor menige student een soort mentor en geestelijk vader kon worden. Een herinnering waarmee de kop van de week af was. Wat dan zo’n gezegde is dat de tand des tijds heeft doorstaan. Want was het niet mijn vader die dat altijd zei als hij op maandagmiddag van zijn werk thuis kwam om te lunchen – ja, ja, dat kon toen nog – en dan uit volle borst verzuchtte dat de kop van de week weer af was? Vandaar dat die kreet nooit meer uit mijn systeem verdwenen is en daarmee dus een beetje de weerslag heeft kunnen zijn van de onsterfelijkheid van mijn vader. Maar genoeg gemijmerd en teruggeblikt, want de orde van de maandag was ten slotte ook wel weer zo dat een terugkeer naar de aardse werkelijkheid tot de aard der dingen behoorde.

Wat bijvoorbeeld te denken van Mathieu van der Poel die een plankje verwachtte waar dat niet was, dus vreselijk op zijn snuit ging en al zijn Olympische dromen op zijn buik kon schrijven? Met in zijn spoor nog veel van die Nederlandse Tokiogangers die zichzelf over het algemeen hoger hadden aangeslagen en ook al als medailledelvers waren beschreven dan dat dat door de ijzeren wetten van wedstrijden en toernooien werd gerechtvaardigd. Teleurstellend hun deelname, maar nog te vroeg om al van een fiasco te spreken. Maar wat is trouwens de betekenis van dat hele sportieve circus? Het gaat toch voorbij, wordt vaker vergeten en een enkele keer echt geschiedenis, overwoog ik, toen ik ’s avonds de door de zomergast Roxanne van Iperen (wat was ze goed!) aanbevolen film ‘Das weisse Band’ van Michel Haneke weer eens mocht zien en de tijdloosheid van de dingen verbeeld zag. De machtsstructuren, de weerloosheid van kinderen, de zuiverheid van het geweten die verpletterd wordt door de kwaadaardigheid die in mensen schuil kan gaan. Waarmee Haneke de voorafschaduwing van het Duitse drama dat tot de Tweede Wereldoorlog moest leiden, liet zien. Een intrigerende film, ‘Das weisse Band’, zo intrigerend dat ik hem nog wel een tweede en derde keer wil zien. Omdat er zoveel in verteld en verduidelijkt wordt.

Zo’n zondag op Kasteel Wurfeld

Hoe de macht der gewoonte je in de greep kan blijven houden, ook al zou je het zo graag anders willen, moet ik haast wekelijks ervaren. Ondanks dat ik bijna achttien jaar de tredmolen van vijf dagen werken en twee dagen weekend heb verlaten, lukt het mij maar moeizaam om mij van dat ritme los te maken. Wat wel zal komen doordat de wereld rondom mij dat tempo en die cadans aanhoudt, zodat er voor mij als eenling weinig anders opzit dan in de daarmee samenhangende mindset mee te gaan, constateer ik telkens praktisch elke zondag. Zo’n zondag was het dus gisteren ook weer. Zodat er toch iets bijzonders moest worden gedaan. En zonder dat er sprake was van een vooropgezet plan, werd het toch een zondag met een apart tintje, dat als het ware a l’improviste vorm kreeg. Want omdat er tussen Geulle en Uikhoven geen voetveer over de Maas voer, kwamen we via via en langs Maaseik op een plaats terecht waar ik ruim vijfentwintig jaar geleden vaker verbleef omdat er teamsessies van Rockwool, mijn toenmalige werkgever, werden gehouden. Er werd dan zo’n dag of drie daar gewerkt, gezamenlijk, op Kasteel Wurfeld, dat toen als conferentiecentrum annex hotel net een nieuw begin had gemaakt. Aan die keren dat ik daar was, heb ik goede herinneringen over gehouden, niet in de laatste plaats door de warme en hartelijke ontvangst door het jonge echtpaar dat net met de exploitatie van dat kasteel was begonnen, Etienne Odekerken en Marleen de Rijcker.

Alle jaren daarna heb ik dat goede gevoel gehouden, dat ik koppelde aan het voornemen om er ooit weer eens te gaan kijken. Nu vijfentwintig jaar later kwam het er zomaar eens van en werd mij de meest aangename verrassing bereid. Want Kasteel Wurfeld bleek in die tussenliggende jaren opgestoten te zijn in de vaart der volkeren, uitgebreid en een bloeiend hotel-restaurantbedrijf geworden, dat meer dan druk beklant was. Het bleek allure te hebben gekregen zonder dat er drempels voelbaar waren. Het had zich omringd met een schitterend park en fraaie, bloeiende tuinen. En wat het leukste van alles was. Ik voelde nog altijd die zelfde sfeer en warmte die ik er ook in 1995 en 1996 aantrof, waardoor het voor mij zonneklaar was dat mijn spontane bezoek van deze zondag zijn vervolg gaat krijgen met een etentje dat zonder twijfel goed moet zijn, ook gelet op het feit dat reserveren een paar dagen van tevoren meer dan wenselijk is. Waarmee verder alleen maar gezegd wil zijn dat het rondmaken van cirkels, waar het leven nogal eens uit bestaat, vaak best een aangename bezigheid kan zijn. Dat heb ik op zo’n zondag als gisteren was, bij Kasteel Wurfeld, vlak bij Maaseik, gelukkig mogen ervaren

Zaterdagse wederwaardigheden

Mijn zaterdagse wederwaardigheden kennen als constante de oplossing van de sudokumix van de Volkskrant . Voor de lol, maar ook voor een goed doel, namelijk om mijn brein vooral lenig en kwiek te houden, stort ik mij daar altijd zo’n anderhalf uur op. Met wisselend succes. Want een op de vier keer ontspoor ik en loop dan vast, waarna ik aangewezen ben op het exemplaar van mijn lief om vervolgens steevast de juiste sleutel te vinden. Vaste prik en steeds hetzelfde begin op zaterdagen. Behalve vandaag waarop de Olympische wielerwedstrijd voorrang kreeg en de terechte winnaar in de persoon van de Equadoriaan Richard Carapaz. Het levend bewijs dat die wielersport in nog geen twintig jaar een echte mondiale betekenis heeft gekregen. Wat de titel van Carapaz alleen maar meer waard heeft gemaakt. Genoten, en ook nog eens met volle teugen.

Wat het goede tegenwicht was tegenover de zorg en lichte ergernis die zich van mij meester maakte toen ik zag dat het volgende groen in mijn gezichtsveld plaats moest maken voor beton en grint, omdat het kennelijk zo onderhoudsvriendelijk is. Opnieuw dus een voortuin naar de haaien. Reden genoeg om des te zorgvuldiger met het nog aanwezige groen te zijn en met volle overgave een taxushaag bij mijn lief weer de haar passende proporties terug te geven. Een lichte inspanning met een maximaal resultaat. want een grote bevrediging. En wat is het nou voor een moeite? Dus is de beloning zo voor de hand liggend. Iets voor de lekkere trek. Geen vlaai, maar het beste verse fruit, de kilo kersen die in Klimmen bij Jo en Monica Schaepkens wordt gehaald. In deze tijd van het jaar de echte ‘place to be’ in Zuid-Limburg. Alsof de tijd van vroeger daar weerom kwam, zo storm liep het er en kwam dat gevoel van die aloude gelukzaligheid naar boven. Zodat het kind in mij weer even wakker werd en ik aan mijn oren links en rechts twee kersen hing. Als om de zaterdag van toen nog eens te vieren.

Over een andere boeg

Na zoveel jaren – zestien, zeventien bijna – begon het steeds bezwarender te worden om elke dag weer iets ergens van te vinden. Om een mening over iets te hebben, om die ook nog op een gepaste wijze te formuleren en vervolgens in een logje te gieten. Dat moeten werd meer en meer een knellende band, een harnas dat mij alsmaar slechter ging passen. Want had ik nog wel zo’n zin om over van alles nog wat te blijven vinden? De doodlopende wegen namen alleen maar toe. Waardoor de conclusie zich meer en meer opdrong dat dat soort schrijverij, die polemiek, mij niet meer paste, niet meer hoorde bij de wijze waarop ik in het leven sta noch spoorde met de mate waarop ik dat leven tot mij neem.

Zodat het logischer is dat ik het over een wat andere boeg gooi en meer over mijn leven en mijn ervaringen vertel en dat met anderen zal trachten te delen. Omdat daarin genoeg bijzonderheden en details begrepen zijn welke de moeite van het vermelden waard zijn, want laten zien hoe gevarieerd een levensavond, als dat woord gebruikt mag worden, kan zijn. Waarom zouden zulke wintervertellingen – mag ik ze zo gaan noemen? – niet de moeite waard zijn? En als er dan toch ergens wat van gevonden moet worden, dan is er nog tijd en gelegenheid genoeg om een opinie ten beste te geven en te laten horen. Omdat vrijblijvend leven eenvoudigweg wat mij betreft dus niet bestaat, voor mij in elk geval niet is weggelegd.

‘The Restaurant’

Aanvankelijk zag het er helemaal niet naar uit dat er hier ook maar een letter gewijd zou worden aan die serie. Het was nog net niet zo erg als GTST, maar het kwam toch aardig in de buurt van dat niveau. Waardoor ik ernstige twijfels had, na aflevering vier en vijf, of ik daar mijn tijd wel verder aan moest besteden. Het was net niet drakerig of mierzoet, maar zeker voorspelbaar. De soap leek zich voor mij te ontrollen en het scheelde eigenlijk maar bitter weinig of ik had de rest voor gezien gehouden. En gelukkig heeft de aanhouder in mij gewonnen. Met als gevolg dat ik met per aflevering toenemend plezier ben gaan kijken naar de Zweedse serie ‘The Restaurant’ op Netflix om uiteindelijk te kunnen concluderen dat ik een geweldige verhalencyclus heb gezien, waarin een mooi tijdsbeeld werd gegeven van de vijfentwintig jaar na de oorlog, de jaren waarin de Zweedse welvaartsstaat vorm kreeg en opgebouwd werd dankzij achtereenvolgende sociaal-democratische regeringen. Centraal in de vertelling die 32 afleveringen in beslag neemt, staan de lotgevallen en wederwaardigheden van een familie die een toonaangevend restaurant in Stockholm bezit.

We volgen de ups en downs van het familiebedrijf, de conflicten, de mee – en tegenvallers van eigenaren en personeel. En zo wordt de naoorlogse geschiedenis van Zweden langzamerhand, maar fijnzinnig uitgetekend. Te zien is hoe de vrouwenemancipatie haar weg zoekt, hoe generaties botsen, hoe er met homosexualiteit wordt omgegaan. Het komt telkens dichtbij omdat het een plaats krijgt in een verhaallijn die nauwgezet uitgetekend en verbeeld wordt. En met het verloop van de serie springt het meer en meer in het oog dat het niveau per aflevering stijgt. De fotografie wordt vaker oogverblindend mooi, de acteurs lijken in hun rol te groeien waardoor er meer en meer scenes langskomen die zo uit een Bergman-film gekopieerd konden zijn. Er zijn dialogen die herinneren aan die andere Zweedse grootmeester van het toneel, Strindberg. Kortom, ‘The Restaurant’ stijgt met vorderen van het verhaal steeds meer boven zichzelf uit en verdient uiteindelijk wat mij betreft het predicaat van een serie die je gezien moet hebben, terwijl ik tegelijkertijd maar al te graag mijn conclusie herhaal dat ik blij ben dat ik naar deze serie ben blijven kijken. Ik had haar voor geen goud willen missen.

Sprekend strontvliegen….

Er is een schrijvend en sprekend mensensoort dat zich de pretentie en status aanmeet om op weetikwat commentaar te leveren. Wat natuurlijk mag, als het hout snijdt en ook wat oplevert. Maar dat lijkt te veel gevraagd van dit soort dat alleen maar bestaat om gezien en gehoord te worden en om reuring te maken, dus zoveel mogelijk mensen op de ziel te trappen, te schofferen. Of gewoon belachelijk te maken. Omdat dat hun bestaan kennelijk nog zin geeft. Want verder druipt de hopeloosheid natuurlijk met bakken af van lieden die de naam van Roosmalen of Derksen dragen. Hoe morsig en treurig je wel kunt zijn, wordt door hen bij herhaling bewezen. Met dan nu de wat hen betreft volmaakte onderbroekenlol die gewijd was aan het Limburgs overstromingsdrama en al het bijbehorend menselijk leed. Want niet gehinderd door enige kennis en des te meer gevoed door onnozel vooroordeel moesten de vlaaien en het carnaval natuurlijk weer door hen van stal gehaald worden om aan hun onbenul nog diepgang te geven.

In feite zielig en kinderlijk als het niet zo kwaadaardig en schofterig was. Daarom des te beter dat hun morsigheid en treurigheid alleen maar wortel schiet in de onzaligheid van Wijde Wormer en Grolloo. Hoewel het bijna ondenkbaar is dat hun laagste allooi zelfs daar zijn draai mag vinden. Want zo gek zou het nog niet zijn als ze in die oorden, waar ze zich terugtrokken met hun chagrijn, ook gemist kunnen worden als kiespijn. Je bent immers een geweldige proleet en klootzak tegelijk als je je vrolijk maakt om het Limburgs leed en het bestaat om een half miljard euro schade, 2300 beschadigde woningen en de 700 Valkenburgers die hun woning verloren een kleinigheid te noemen. Om er ook nog ‘eigen schuld, dikke bult’ aan toe te voegen. Geen mens zit toch op die overtreffende trap van hufterigheid die belichaamd wordt door die van Roosmalen en Derksen, ook maar een seconde te wachten. Een klap voor hun kop – liefst zo hard mogelijk – zou hun lot moeten zijn. Precies zoals je dat ook met strontvliegen doet, van die beesten, waar je alleen maar last van hebt en die je helemaal niets brengen.

Balans van een Tourprognose

Het ziet er inderdaad best curieus uit om direct na de prognose van de Touruitslag de feitelijke evaluatie ervan te lezen. Het zijn waarachtig bijzondere tijden die zich ook nog eens weerspiegelen in de verhouding tussen mijn voorspelling en het eindklassement van de Tour de France. Want vijf goed – Pogacar, Carapaz, Kelderman, Mas en Uran – zou normaal gesproken door mijzelf ervaren worden als een meer dan behoorlijke beurt, afgezet tegen wat ik er andere jaren meestal van terecht bracht. Dan mocht ik mij vaker al tevreden stellen met een getal van vier juiste voorspellingen. Des te merkwaardiger is het daarom dat ik met de uitkomst van mijn Tourprognose 2021 dat tevreden gevoel juist helemaal niet heb. Waarschijnlijk omdat een veel beter resultaat, met zeven of acht goed, achteraf bezien zo binnen handbereik leek. Want ga maar na. Vier deelnemers die ongezien en bijna zeker goed konden zijn voor een top tien – klassering, waren bij het opmaken van de definitieve rekening in Parijs in geen velden of wegen in de bovenste regionen van het algemeen klassement te bekennen.

Of uitgevallen of ver achterop geraakt door stomme pech. Wat zowel voor Primoz Roglic als Richie Porte, Geraint Thomas en Jakob Fuglsang gold, die stuk voor stuk slachtoffer werden van grote valpartijen in het begin van de ronde van Frankrijk en daardoor hun kansen op successen verloren zagen gaan en daarmee mijn uitzicht op een historisch goede prognose frustreerden. Zonder mijn jaarlijks plezier in die Franse ronde overigens te bederven. Want wat heb ik weer genoten. En waren er weer niet smaakmakers genoeg? Want uitzonderlijk waren de prestaties van Pogacar, Mollema, Cavendish en Wout van Aert bepaald wel. En wat te zeggen van het optreden van Mathieu van der Poel, bij wie het geel als gegoten leek te zitten, dus een belofte voor de toekomst inhield. Laten we het daar voor dit jaar op houden, terwijl ik tegelijkertijd weet dat zes of zeven goed te doen moet zijn. Wat dus mijn belofte, prognose voor de Tour van 2022 is. Daar mag mijn lezer mij aan houden.

Mijn Tourprognose 2021

Het is elk jaar om deze tijd een vaste prik en de klok kan er gelijk op gezet worden dat er aan de vooravond van de start van de Tour de France hier van mijn hand een prognose van het eindklassement verschijnt, zoals dat drie weken later na meestal 21 etappes naar mijn verwachting in Parijs opgemaakt zal worden. Die voorspelling kan eigenlijk nog het beste beschouwd worden als de verzilvering van de voorpret die zich altijd weer van mij meester maakt gedurende de twee, drie weken die vooraf gaan aan het Grande Depart. Waar dus ook dit jaar weer onverminderd bij mij sprake van was ondanks een ogenschijnlijk wat vlakker en minder opwindend etappeschema, waarin niettemin toch genoeg hoogtepunten zijn opgenomen om reikhalzend naar uit te kijken. Neem alleen al een elfde etappe waarin de Mont Ventoux twee maal beklommen moet worden en waarvan dus verwacht mag worden dat daar de mannen van de jongens gescheiden zullen worden. En wat de Tour verder interessant genoeg maakt, is het vooruitzicht van het vervolg van de Sloveense broederstrijd tussen Roglic en Pogacar, waartoe in de Tour van vorig jaar al een spectaculaire aanzet werd gegeven.

Plus de omstandigheid dat Ineos Grenadeers zich zonder twijfel in dat titanengevecht zal willen mengen met de uitzonderlijk sterke ploeg die zij aan de start brengt en waar de ambitie vanaf spat om de lijn van het voortdurend succes in het voorseizoen ook in de Tour door te trekken. Voorwaarden genoeg dus om deze sportieve strijd op het hoogste niveau vanaf het puntje van de stoel ademloos te volgen en vooral te zien welk resultaat daaruit in Parijs rolt. Volgens mijn taxatie zal de toptien van het algemeen klassement aan de finish in Parijs op 18 juli er als volgt uit zien:

1 Roglic (Slov) 2 Pogacar (Slov) 3 Carapaz (Eq) 4 Thomas (GB) 5 Kelderman (Nld) 6 Lopez (Col) 7 Porte (Aus) 8 Fuglsang (Den) 9 Uran (Col) 10 Mas (Sp)

En uiteraard heb ik net zo als andere jaren ook een zogenaamde ‘dark horse’ op het oog, een renner die wel eens danig zou kunnen verrassen. Welnu, dat is dit jaar de Brit Tao Geoghegan Hart, die zo maar ook onverwacht een plaats in de top van het algemeeen klassement zou kunnen opeisen. Gelukkig ben ik geen profeet die brood eet, maar die het natuurlijk wel graag bij het rechte eind wil hebben. Vandaar dat ik benieuwd ben of ik met mijn prognose nou eens die niet te slechten drempel van ‘vijf goed’ kan overschrijden. Op 19 juli zal blijken of die stille hoop bewaarheid wordt.