Goede wijn behoeft geen krans. Als dit gezegde ergens van toepassing is, dan toch zeker op Ellen ten Damme. Wat is dat een leuk en gek mens, dat met al haar talenten en ondersteund door een muzikaal gezelschap kans ziet om een zaal met zo’n duizend mensen gedurende anderhalf uur te amuseren en bij de les te houden, om ze een fijne, onderhoudende avond te bezorgen. Zonder al te veel pretenties, hoewel ook weer niet te beroerd om waar dat nodig is een helder standpunt in te nemen. Engagement wordt door haar niet geschuwd, maar steeds met mate en intelligent getoond. Want dat ze bagage heeft, haar weetjes weet, blijkt wel uit haar repertoirekeuze, uit de liedjes die ze brengt en zingt tijdens haar optreden dat ze de titel ‘Parijs – Casablanca’ heeft meegegeven. Waarin Frans en Arabisch door haar wordt gemengd, een tapdance volgt op een buikdansact en ze de spotlights zet op vrouwelijke iconen als Madonna, Whitney Houston en Edith Piaf, maar ook een performance in de trant van Rammstein niet schuwt. En dit alles zonder dat het een ratjetoe wordt. Integendeel zelfs. De tegenstellingen in genres en tempo zijn zo georkestreerd en gearrangeerd, dat het hele optreden bijna langs een logische en haast organische lijn verloopt, juist doordat die contrasten haast naadloos op elkaar aansluiten.
Zodat er tussen Parijs en Casablanca voortdurend leven in de brouwerij is en je als toeschouwer geen moment de kans krijgt om af te dwalen. Je wordt gewoon meegevoerd door het aanstekelijk enthousiasme van het multitalent dat Ellen ten Damme is, door haar gekte die haar dan ook aanmoedigt om de dolste fysieke capriolen uit te halen, waaruit haar turnverleden gemakkelijk af te leiden valt. Kortom, het staat geen moment stil en het beweegt voortdurend tussen uitbundigheid en de verstilling, die natuurlijk ingezet wordt om op adem te komen voor de volgende dans of uitspatting. Met als uiteindelijk resultaat na anderhalf uur de conclusie dat in dat tijdsbestek een wervelende en daverende voorstelling is gepasseerd, met Ellen ten Damme als inspirerend middelpunt, met om haar heen een uitstekend muzikaal gezelschap. Waarop het gezegde dat goede wijn geen krans behoeft meer dan van toepassing is, maar deze lofzang toch op zijn plaats is omdat ik mijn enthousiasme tot uitdrukking wilde brengen. En om nog eens extra de aandacht er op te vestigen dat zij met haar ensemble nog twee maanden door Nederland toert en zo de kans biedt om een avond uit duizenden te beleven. Tenminste, zo heb ik haar optreden mogen ervaren.