Droogte (haiku)

Groen werd droog en geel,
omdat Buienradar zweeg
en regen vergat.

Advertenties

Einde van de vriendschap met de VS

Misschien moet Trump nog wat vaker naar Europa komen en daar opnieuw als een botte boer en doldrieste stier te keer gaan om het besef dat je met zo’n vriend of bondgenoot geen vijand meer nodig hebt, nog meer tot leven te brengen. Hoezo zijn we in Europa nog soeverein als een Amerikaanse president even komt vertellen hoeveel % wij van ons bruto nationaal product aan Defensie moeten besteden, waarbij hij zichzelf en zijn land als de norm hanteert, onder het voortdurende motto “America first”? Dit kan toch niet waar zijn. Of zijn we zo vastgebakken en ingemetseld in dat Noordatlantisch bondgenootschap dat we geen kant meer op kunnen en dat daardoor volksvertegenwoordigingen geen bal hebben in te brengen als zo’n Trump last krijgt van een volgende oprisping om zich te bemoeien met onze interne aangelegenheden? Al met al leidt dit bemoeizieke gedrag dat de grenzen van soevereiniteit van landen overschrijdt, onwillekeurig tot de vraag of we eigenlijk niet veel beter op eigen benen kunnen staan dan ons te blijven uitleveren aan dit Amerika, waar momenteel nog weinig heilzaams vandaan komt. We zijn toch zeker niet vastgeklonken aan die Amerikanen omdat zij ons ooit, meer dan zeventig jaar geleden, bevrijd en geholpen hebben.

Aan het inlossen van een ereschuld mag toch eens een eind komen, zoals we ook niet tot het einde der tijden schatplichtig aan de Amerikanen hoeven te blijven. Europa zou waarachtig best zelfstandig verder kunnen en met een collectieve inspanning van de EU-landen en Europese NAVO-partners met gemak tot een serieus defensie-apparaat kunnen komen. Daar is Amerika absoluut niet voor nodig, zoals er dan evenmin nog behoefte bestaat aan de aanwezigheid van een robuuste Amerikaanse legermacht op ons continent. Dat al die militairen maar mooi terug naar Uncle Sam gaan, als wij met ons allen zelf onze militaire boontjes gaan doppen. Waardoor we echt de vrijheid krijgen om eigen keuzes te maken en we Trump en zijn entourage niet meer naar de ogen hoeven te kijken. Het wordt echt tijd voor zo’n scheiding nu Europa, geschoffeerd als het steeds vaker wordt, logischerwijs meer en meer uitgekeken raakt op dat land met haar almaar begrensder mogelijkheden. Het krijgt eigenlijk daardoor de rest van de wereld alleen maar te winnen.

Sunny

Muziek uit de oude doos, welke nog altijd het beluisteren waard is en aangenaam in het gehoor ligt. Muziek, hoewel al meer dan veertig jaar oud, die nog altijd blij maakt. Een blijver dus, een echte gouwe ouwe, een evergreen. Dat predikaat kan met recht toegekend worden aan ‘Sunny’ van Boney M.

Een avondje Rieu

Omdat je tegenwoordig alles, of als het maar enigszins kan bijna alles, schijnt te moeten hebben gedaan, wil je nog een beetje voor vol worden aangezien of in elk geval mee kunnen praten, was het vorige week woensdag dan toch zover. Hoewel het niet op mijn bucketlist stond, moest het avondje Rieu er toch aan geloven. En uiteraard oppe Vriethof, het middelpunt van zijn universum. En omdat hij nou eenmaal een ‘jong vaan Mestreech’ is, was het meer dan logisch dat de verwachtingen hoog gespannen waren. Zeker omdat het de aftrap was van een serie van dertien concerten die hij in de maand juli in zijn stad en op zijn plein zou gaan geven. Wat zou hij voor een verrassingen in petto hebben voor zijn elfduizendkoppige aanhang, was de vraag die voor de aanvang door die menigte rondging. En dat bleek toch behoorlijk tegen te vallen. Want voor de trouwe kijker naar de tv-registraties van zijn optredens waar ook ter wereld was er nauwelijks nieuws onder de zon. Dezelfde kunstjes, dezelfde solisten en de welbekende grappen, met uiteraard een knipoog naar de actualiteit van het WK Voetbal.

Laat dat maar aan André over, dat bespelen van zijn publiek en wel zover dat het uiteindelijk uit zijn hand eet. Maar uitgekauwd blijft het grotendeels wel, waardoor het des te raadselachtiger blijft dat er fans zijn die kaartjes hebben voor alle dertien optredens in Maastricht. Je moet wel een diehard – en hardcore liefhebber zijn om dat dertien dagen achter elkaar gedurende drie uur te kunnen verdragen, met ook nog eens de kanttekening dat het muzikale deel, met name voor de pauze, toch wel zijn beperkingen had, de enkele uitzondering in de vorm van de vrouwelijke solisten dan wel daargelaten. Al deze mitsen en maren werden echter ruimschoots gecompenseerd door het feest dat André Rieu van zijn optreden gedurende de tweede helft van de avond wist te maken. Als de ware ceremoniemeester annex stehgeiger kreeg hij de duizenden op de vloer en op de banken. Waarna het nog heel lang op het Vrijthof en in de rest van Maastricht feestelijk en onrustig bleef. Met als klap op de vuurpijl het bewijs van de magie van dat jong vaan Mestreech toen direct na afloop van zijn concert de hemelsluizen zich wagenwijd openden. Alsof hij waarachtig de hele avond een rechtstreeks lijntje met de weergoden had gehad.

Gelukstraat, Gent

De Vlaming Stefan Hertmans is niet alleen een spraakmakend schrijver, hij verstaat evengoed de kunst van dichten. Oordeel maar eens zelf aan de hand van dit ‘Gelukstraat, Gent‘:

Het was in een oud schooltje,
en de ramen waren hoog, dat zich
de schaduw van een man tot in de
lichtkring van oud stof voorover boog.

Linden, kinderen in een onverstaanbaar
nieuwe taal, herkenning van een uitzicht
bij het raam; en binnen trekt het pleisterwerk
zijn eigen krijtkring in een oud lokaal.

De schim van lang verloren leven
kan iemand in de armen nemen,
maar niet het waaiend lichtland
in zijn hoofd.

O paradijselijk vergeten op gewone
dagen, zij geloofd. En bij het poortje,
in de wind, staat nog een ander kind –
dat, wat ooit zijn moeder was beloofd.

Het elitaire Volkskrantgeluid

Al vaker heb ik hier mijn ergernis geuit over het elitaire gereutel waarmee de Volkskrantbijlage dagelijks wordt gevuld. Is het niet het grachtengordelluchtje dat je uit de columns van Aaf Brandt Corstius ongegeneerd tegemoet waait, en dan ook nog op de vroege ochtend, dan is het wel de gehele kunstredactie die maar niet ophoudt om het ene na het andere meesterwerk te ontdekken dan wel trend op trend te signaleren en te markeren. Alsof het hart van het universum op hun burelen begint en eindigt. Waaraan natuurlijk dat typische jargon verbonden is dat bij een binnenwereld hoort. Met als frappant bewijs een stuk dat ik even heb bewaard om het vooral te laten bezinken en mijn eigen verwondering daarover de juiste plaats te geven. Het is een fragment dat deel uitmaakt van een artikel over de twaalfde editie van de nomadische kunstmanifestatie Manifesta die in Palermo was neergestreken. Een nomadische kunstmanifestatie in Palermo, waarover in de Volkskrant wordt geschreven. Alleen daarvan al zou je de kriebels krijgen. Want wat is de relevantie ervan voor de doorsnee Nederlandse lezer? Alsof je even met de fiets of de bus naar Palermo gaat. Zo ongeveer.

Maar de overtreffende trap van irrelevantie wordt wel bereikt als het ook nog over de bijdrage van de deelnemend kunstenares Nora Turato gaat, welke met de volgende tekst beschreven wordt: “Haar bijdrage is een studie van de stem en performance die Palermo’s linguïstiek en culturele syncretisme verkent door de kwetsbaarheid van de kunstenaar haar eigen transculturele achtergrond. Wat die stem precies te vertellen had? Geen idee. Niet alleen omdat de tekst onverstaanbaar uit de luidsprekers in de piepkleine San Lorenzo-kerk kwam. Ook omdat de kunstenares ’s morgens vroeg zelf het kerkje binnenliep en onder onverstaanbaar gemompel de geluidsinstallatie uitzette. Blijkt het werk ook nog eens te gaan over gemompel van onuitgesproken verhalen, mythes en cliché’s. Vlek op vlek op vlek dus.” Waarna de schrijver stil zweeg en er dus niets meer aan toevoegde. En je het als lezer maar verder mocht uitzoeken en geacht werd het te begrijpen. Dus niet en zal ook nooit gebeuren. Want verder kan die binnenwereld niet verwijderd zijn van de doorsnee mens die de Volkskrant ook pleegt te lezen.

Mijn Tourprognose 2018

Het is de eerste zaterdag in juli en dus gewoontegetrouw de dag dat de Tour de France van start gaat, hoewel deze keer wat in de schaduw van het WK Voetbal. Zodat hier zoals te doen gebruikelijk de prognose gegeven wordt van het eindklassement dat over drie weken, op zondag 29 juli, in Parijs zal worden opgemaakt. Met vooraf enkele kanttekeningen. Zoals bijvoorbeeld al de opmerking dat het lang geleden is dat de Tour bij de start zo’n sterk deelnemersveld te zien gaf, waardoor het geven van een prognose des te lastiger was en er soms echt speculatieve keuzes gemaakt moesten worden. Want wat ervan te zeggen dat toppers als Nibali, Valverde, Pozzovivo, Mollema, Thomas, Poels, Barguil, Martin en Fuglsang niet eens in dat elitegezelschap van tien gerangschikt konden worden? Had wat met leeftijd te maken of met het feit dat er in dienst van een kopman gereden moet worden, waardoor kansen op een hoge klassering snel slinken. Resteert de vraag wat van de Nederlandse coureurs verwacht kan worden. Met twee man in de top tien en verder diverse vaderlandse kandidaten voor een etappe-overwinning, zijn de verwachtingen ten aanzien van de prestaties van het Nederlandse contingent best hoog gespannen, hoewel niet onrealistisch, want ook gebaseerd op geleverde prestaties tijdens het huidig wielerseizoen.

Wat de voorspelling van de einduitslag zelf betreft, ziet het er allemaal niet echt opzienbarend uit. In die zin dat het eigenlijk tien vertrouwde namen zijn, die naar mijn idee om de definitieve palmares zullen gaan strijden. Met het bepalen van de volgorde is duidelijk rekening gehouden met de sterkte van de ploeg die elke coureur om zich heen verzameld weet, terwijl evenzeer meebegrepen is de mate, aard en zwaarte van ieders voorseizoen. Omdat het bijvoorbeeld haast onomstotelijk vast staat dat een deelname aan de Giro d’Italia absoluut repercussies heeft op het prestatievermogen van een renner die ook de Tour de France rijdt. Welnu, dat alles in aanmerking genomen, voorzie ik het volgend eindklassement van deze Ronde van Frankrijk:

1. Froome (GB) 2. Porte (Au) 3. Dumoulin (Nld) 4. Landa (Sp) 5. A. Yates (GB) 6. Uran (Col) 7. Bardet (Fr) 8. Quintana (Col) 9. Zakarin (Rusl) 10. Kruiswijk (Nld)

En mag ik dan tegelijkertijd ook de Sloveen Primo Roglic als mijn ‘dark horse’ opvoeren omdat ik hem tot een kapitale verrassing in staat acht, met dien verstande dat hij best wel een kans heeft om een plaatsje in de top tien van het eindklassement te veroveren, ondanks dat hij nog niet die gevestigde naam heeft die de tien hiervoor genoemde kanshebbers of favorieten wel hebben.
Voor wat het allemaal verder waard is. Dat zal op 29 juli in Parijs blijken. Met vervolgens de afrekening daaropvolgend op maandag 30 juli hier op dit weblog. Zonder verdere illusies omdat de praktijk van de afgelopen bijna vijftien jaar heeft uitgewezen dat het meestal bij vier of vijf goed blijft. En er is geen enkele reden om aan te nemen dat het dit jaar 2018 opeens zo veel anders zou zijn.