Herfst

We hebben er lang op moeten wachten, maar vandaag is ze dan toch in volle hevigheid losgebarsten: de herfst, het jaargetijde dat door zovele dichters op de meest uiteenlopende wijzen is bezongen. Zo ook door Hanny Michaëlis (1922 – 2007), die ooit nog eens de echtgenote van Gerard van ’t Reve is geweest. Haar “Herfst” luidt als volgt:

De bomen roesten in het zieke licht
langs somber in zichzelf gekeerde grachten.
In wilde, stormdoorvlaagde regennachten
vertoont de maan een bleek, behuild gezicht

boven de lege straten, smalle schachten
waar in een onverbiddelijk gericht
de zomer langzaam voor het najaar zwicht,
terwijl de huizen op het einde wachten.

Tegen de morgen is de strijd beslecht.
Een vage geur van heimelijk bederven
heeft aan de moede wind zich vastgehecht.

Tussen een handvol dunne zonnescherven
heeft zich de zomer moeizaam neergelegd
om eenzaam en onopgemerkt te sterven.

Advertenties

Een avondje SOFA in Maastricht

Bij tijd en wijle vind ik dat ik ook eens de culinair journalist moet spelen. Niet als die wijsneus die week in, week uit ergens incognito aanschuift om zo in het geniep een oordeel te vellen over wat er zoal aan de klant wordt voorgeschoteld om dat dan vervolgens voor een honderdduizendkoppig publiek breeduit te meten in zijn of haar krant. Met de gerede kans op broodroof of mogelijk nog veel erger als het voor de betreffende restaurateur niet zo lekker uitpakt in de vorm van een negatieve of zelfs vernietigende recensie. Wat je dan als pseudo-fijnproever en quasi-deskundig lekker op je conduite-staat zou kunnen bijschrijven. En waar je je maar fijn bij moet zien te voelen. Want lekker is bepaald wel anders, waardoor ik met mijn schrijfsels niet graag tot die gelederen wil horen. Ik beperk me liever tot die geschreven vreugdeuitbarsting als ik het eens een keertje ergens goed tot heel goed naar mijn zin heb gehad en anderen dan kan attenderen op zo’n plekje waar het goed toeven en smullen is. Een soort van aanbeveling dus , die alleen maar winnaars oplevert, omdat zowel de betreffende horeca-ondernemer als ook mogelijke belangstellenden daar alleen maar bij gebaat zijn. Een lang verhaal dat ik in principe verder kort kan maken.

Omdat het als het ware een inleiding vormt en tegelijk ook een rechtvaardiging is voor de vorm die door mij is gekozen om over mijn enthousiasme te vertellen naar aanleiding van een werkelijk succesvolle avond ter gelegenheid van mijn vijfenzeventigste verjaardag. Daarvoor had ik als locatie gekozen het Restaurant SOFA, dat in Maastricht gelegen is aan de Maas, tegenover de ENCI, in een soort van dependance van Kasteel de Hoogeweert. Uiteraard op grond van enkele goede indrukken en door een prima eetervaring. Logisch dat de verwachtingen toen de keuze gemaakt was, hoog gespannen waren. Die dan gelukkig geheel bewaarheid bleken te worden, van het eerste contact tot en met de betaling. Met bijvoorbeeld een eclatant succesvolle avond voor zestien mensen die van uitstekend eten, een smaakvolle ambiance, een relaxte sfeer en een toegewijde bediening mochten genieten. Een fantastische locatie, die ieders aandacht verdient, zonder dat er verder een cijfer aan hoeft te worden gegeven. Omdat dat restaurant SOFA gewoonweg te goed is voor dat soort simplificaties, want te subtiel en te delicaat om in een enkel cijfer te vangen. Misschien is het wel handiger om mij gewoon op mijn razend enthousiaste woord te geloven, zonder het gemak van zo’n weinigzeggend rapportcijfer.

Op mijn 75e verjaardag (haiku)

Driekwart eeuw gehaald.
Toch mooi bij elkaar geoogst,
zo’n tijd van leven.

Tien van Toen – 647 –

Het baanwielrennen, en dan met name het professionele baanwielrennen, kent een rijke geschiedenis, waarin de vijfentwintig jaren na de Tweede Wereldoorlog een absolute bloeiperiode vormden. Er werden in heel West – Europa vooral, veel baanwedstrijden in kleine stadions met wielerbanen georganiseerd, waar een talrijk publiek op afkwam. Voor de goede baanrenners, zeker voor de sprinters, die toch min of meer als de fine fleur binnen het baanwielrennen werden beschouwd, was er een prima boterham te verdienen. En ze leverden met hun spectaculaire sprintwedstrijden eigenlijk altijd waar voor hun geld aan tevreden toeschouwers, die vooral genoten van de ‘sur places’, het stilstaan op de fiets, die soms wel eens tientallen minuten konden duren, omdat de renners elkaar zo de kop, de minst gunstige positie, in de wedstrijd wilden opdringen. Tien van de meest bekende sprinters uit die bloeitijd van het baanwielrennen waren:

Arie van Vliet (Nld) – Jan Derksen (Nld) – Reginald Harris (GB) – Oscar Plattner (Zwi) – Antonio Maspes (It) – Michel Rousseau (Fr) – Pierre Trentin (Fr)- Daniel Morelon (Fr) – Patrick Sercu (Bel) – Enzo Sacchi (It)

De bucketlist: een boze droom

Nog zo iets dat onlosmakelijk verbonden is met de hedendaagse gekte. Want anders kan het moderne leven, als het wat van afstand bekeken wordt, toch nauwelijks genoemd worden als het bestaan steeds meer verwordt tot een optelsom van belevingen. Met de bucketlist als de ultieme leidraad daarin. Want zonder schijnt alles zinloos of zonder betekenis te worden, begin ik zo langzamerhand te begrijpen, en sterker nog, zou het leven wel eens zijn zin, doel en richting kunnen verliezen. De wereldreis, de Himalaya die beklommen wordt, een bad in de geisers op IJsland of een trektocht per boot over de Amazone zijn inmiddels de platgetreden paden geworden in de ratrace om tot de meest uitzonderlijke ervaringen te komen. De Transsiberië – Express, bungee jumping, chillen op Ibiza en de voettocht naar Santiago de Compostella. Je moet er zijn geweest of het hebben gedaan, om er toe te doen. Om het leven geleefd te hebben, naar wordt beweerd. Waardoor met dat ‘done that, been there’ die onvermijdelijke bucketlist, die wegwijzer voor een zinvol bestaan, weer een vinkje meer bevat en daarmee ook korter wordt, oftewel de finish weer een stapje dichterbij brengt.

En daarmee de ontluisterende vraag die onherroepelijk volgt op al dat najagen, ‘is that all there is?’ Want het kan toch niet anders dan dat een volle bucketlist wel met lege handen gepaard moet gaan. Alsof daar namelijk enige zingeving in is begrepen, in die jacht op die zogenaamde ultieme ervaringen. Belevenissen zijn het en nog niet eens belevingen, laat staan dat die hele jacht ook maar een greintje levenservaring of zingeving brengt. Waarmee de tragiek van die snelle, rusteloze mens van vandaag de dag meteen is samengevat. Omdat er illusies nagejaagd worden, illusies die de schijn van geluk bieden, maar gewoon vervliegen zodra ze daadwerkelijk zijn bereikt of gerealiseerd. Waardoor al dat gejakker, dat alsmaar onderweg zijn naar morgen in feite alleen maar een achtbaan teweeg brengt, een rollercoaster, met als enig effect dat ze als ze stilstaat, duizelingen veroorzaakt, desorientatie met ten lange leste de val plat op het gezicht en dus de onzachte terugkeer in de werkelijkheid. Die dan laat zien wat er eigenlijk is en er in feite toe doet tegenover zo’n bucketlist die niet meer dan een luchtspiegeling is. Of uiteindelijk zelfs een boze droom genoemd mag worden.

Ain’t no mountain high enough

Een bijna vergeten song, dit ‘Ain’t no mountain high enough‘. Want wordt ze nog wel eens op een van de vele radiostations gedraaid? Ten onrechte, omdat ze in deze uitvoering van Diana Ross nog altijd staat als een huis en met alle sentimentaliteit toch weet mee te slepen, ook nog na 48 jaar.

Hoor toch die oma’s…..

Het lijkt me stug dat het mij alleen maar overkomt of in elk geval opvalt. Want elke keer als ik in mijn supermarkt bij de kassa wacht om af te rekenen, is het prijs. Nee, niet dat de andere rij altijd vlugger afgehandeld wordt dan die waarin ik sta. En evenmin gaat het om die klant voor mij die er zijn tijd voor neemt om zijn boodschappen in te laden waardoor ik met mijn spulletjes in het gedrang kom omdat de caissière van dienst in haar tempo blijft aanslaan zonder verder vooruit of achterom te kijken. Waar ik op doel, is ook zo’n ritueel dat onlosmakelijk is gaan horen bij dat stuk van het leven dat zich dagelijks ook in de supermarkt afspeelt en dat mij telkens weer frappeert. Er kan geen ronde bij de Appie of de Coop voorbijgaan, of ze bevinden zich wel op gehoorsafstand. En niet zo’n beetje, want ze zijn uit volle borst aanwezig. Wonderlijk genoeg meestal achter mij. Want ik zie ze haast nooit, om ze daardoor des te beter te horen, die oma’s die met veel lawaai en met hun doorrookt stemgeluid met hun kleinkinderen door de supers trekken. In een permanente monoloog omdat dat kennelijk hun vorm van communiceren met hun trots van dat moment is. Nooit heb ik ze op een gesprek kunnen betrappen, bij gebrek aan geluid dat door de kleinkindjes wordt gegeven.

De alleenspraak overheerst en daarnaast vooral de luide toon, die waarachtig wel lijkt te worden aangeslagen als om de eigen trots door de omgeving bevestigd te krijgen. Zo van kijk en hoor mij eens toch fijn met mijn Cheyenne of Lavinia omgaan. Met als gevolg een serie kreten die tot een volgende monoloog leidt die niemand in de direkte nabijheid kan ontgaan. Waarbij oma dus alleen spreekt en iedereen luistert, geacht wordt te luisteren als “oma de spruitjes nu op de band legt en ook de chipjes die voor Cheyenne zijn; en dit moet ook uit de kar; ja, die gaan we straks weer vullen als de juffrouw alles weer mooi heeft afgerekend; nu moet oma even de beurs pakken voor het pasje waar mee betaald moet worden; nee, dat mag je niet in je mond stoppen; even wachten en eventjes stil zijn omdat oma gaat pinnen; fijn zo, dat is gedaan; en dan gaan we nu alles mooi weer in de kar leggen; en als dat klaar is gaan we naar buiten naar de auto en naar huis, naar oma om wat lekkers te eten; hebben we toch lekker boodschappen gedaan.” Zo ongeveer gaat het daar bij die kassa er doorlopend aan toe. Dat krijg je er als klant helemaal gratis voor niks naast alle zegeltjes, bonussen en aanbiedingen bij, dat gekakel van al die oma’s die daar nu eens niet worden tegengesproken.