Goede wijn: Ellen ten Damme

Goede wijn behoeft geen krans. Als dit gezegde ergens van toepassing is, dan toch zeker op Ellen ten Damme. Wat is dat een leuk en gek mens, dat met al haar talenten en ondersteund door een muzikaal gezelschap kans ziet om een zaal met zo’n duizend mensen gedurende anderhalf uur te amuseren en bij de les te houden, om ze een fijne, onderhoudende avond te bezorgen. Zonder al te veel pretenties, hoewel ook weer niet te beroerd om waar dat nodig is een helder standpunt in te nemen. Engagement wordt door haar niet geschuwd, maar steeds met mate en intelligent getoond. Want dat ze bagage heeft, haar weetjes weet, blijkt wel uit haar repertoirekeuze, uit de liedjes die ze brengt en zingt tijdens haar optreden dat ze de titel ‘Parijs – Casablanca’ heeft meegegeven. Waarin Frans en Arabisch door haar wordt gemengd, een tapdance volgt op een buikdansact en ze de spotlights zet op vrouwelijke iconen als Madonna, Whitney Houston en Edith Piaf, maar ook een performance in de trant van Rammstein niet schuwt. En dit alles zonder dat het een ratjetoe wordt. Integendeel zelfs. De tegenstellingen in genres en tempo zijn zo georkestreerd en gearrangeerd, dat het hele optreden bijna langs een logische en haast organische lijn verloopt, juist doordat die contrasten haast naadloos op elkaar aansluiten.

Zodat er tussen Parijs en Casablanca voortdurend leven in de brouwerij is en je als toeschouwer geen moment de kans krijgt om af te dwalen. Je wordt gewoon meegevoerd door het aanstekelijk enthousiasme van het multitalent dat Ellen ten Damme is, door haar gekte die haar dan ook aanmoedigt om de dolste fysieke capriolen uit te halen, waaruit haar turnverleden gemakkelijk af te leiden valt. Kortom, het staat geen moment stil en het beweegt voortdurend tussen uitbundigheid en de verstilling, die natuurlijk ingezet wordt om op adem te komen voor de volgende dans of uitspatting. Met als uiteindelijk resultaat na anderhalf uur de conclusie dat in dat tijdsbestek een wervelende en daverende voorstelling is gepasseerd, met Ellen ten Damme als inspirerend middelpunt, met om haar heen een uitstekend muzikaal gezelschap. Waarop het gezegde dat goede wijn geen krans behoeft meer dan van toepassing is, maar deze lofzang toch op zijn plaats is omdat ik mijn enthousiasme tot uitdrukking wilde brengen. En om nog eens extra de aandacht er op te vestigen dat zij met haar ensemble nog twee maanden door Nederland toert en zo de kans biedt om een avond uit duizenden te beleven. Tenminste, zo heb ik haar optreden mogen ervaren.

Mijn tuin (haiku)

Hoe triest oogt mijn tuin,
terneergeslagen, geveld
door regen en wind.

Wanen en waanzin in Den Haag

Een van de grote pre’s van het wonen in Zuid – Limburg is dat je je ver van al het gedoe en gewoel bevindt. De waan van de dag krijgt eerder zijn eigenlijke proporties als ze van afstand bekeken en gewogen kan worden. Voordat je er door meegesleept zou kunnen worden, is de eerste gekte ervan al voorbij. Waardoor het gemoed een soort van ‘het zal allemaal wel’ dicteert en zich verder bezig houdt met de orde van de dag en met alles wat er werkelijk toe doet. Dus ook wat minder opwinding hier. Dat wel. Maar zeker zo lekker, hoewel het tegelijk verklaart waarom wat jong is, zo graag naar de Randstad trekt, omdat het daar allemaal gebeurt. Hoewel dat van afstand en vooral achteraf bezien nogal blijkt mee te vallen. Gewoon omdat het meeste dat er passeert, per slot van rekening niet al te veel hout blijkt te snijden. Begrijp daarom dat alle gedoe over de Haagse en Scheveningse vreugdevuren van hier uit gezien alleen maar totale verbazing kan wekken, met name na de catastrofe die daardoor vorig jaar bijna had plaats kunnen vinden. Dat was toch de waanzin ten top en volkomen doorgeschoten bestuurlijke tolerantie, omdat het in de hens jagen van die 45 meter hoge stapels met houten pallets erger, namelijk Oudejaarsrellen in de stad Den Haag, moest voorkomen.

Dat had een College van B & W in haar onbegrensde wijsheid een aantal jaren geleden bedacht, waarna dat zogenaamd gecontroleerd fikkie stoken een traditie werd, die zichzelf meer en meer overtrof, dus uiteindelijk hevig uit de klauwen kon lopen. Met als gevolg dat uiteindelijk een burgemeester haar biezen kon pakken nadat het allemaal onder haar verantwoordelijkheid zo was gegaan als het was gegaan en de dwaasheid, de idiotie op de laatste dag van het jaar zo maar de norm en standaard kon worden en uiteraard vergezeld moest gaan van redeloosheid. En zie die maar in zijn tegendeel te doen verkeren. Een knappe bestuurder die dat lukt. Zoals bleek toen het gemeentebestuur onlangs het besluit nam om de vreugdevuren dit oudjaar af te gelasten. Met als gevolg dat Den Haag prompt te klein was en er in de wijken gereld en gefikt werd dat het een lieve lust was. Omdat – zo verklaarden wat oudere Hagenezen – wat van die jongens is, ze niet afgepakt moet worden. Die worden dan boos en gaan dan gewoon zo te keer. En vindt dat dan maar gek. Voor hen was het allemaal best te begrijpen. Maar een paar honderd kilometer verderop, dieper in het Zuiden, kunnen bij zulke uitspraken alleen maar de schoenen uitvallen. Is het niet van stomme verbazing, dan op zijn minst wel van blijdschap dat je zo ver verwijderd van dit front van onzin je gelukkig een wat rustiger leven mag leiden en dus niet van het minste of geringste van de kook raakt.

Tien van Toen – 683 –

In deze ‘Tien van Toen’ gaan we negenendertig jaar terug in de tijd en komen uit bij het Wereldkampioenschap Schaatsen 1980 dat in dat jaar in Thialf in Heerenveen werd gehouden. Het was een evenement dat nog de halve Nederlandse natie aan de buis kluisterde met stopwatches bij de hand en uiteraard de scorestaten waarop nauwgezet de rondetijden konden worden bijgehouden. Want die werden nog niet op het beeldscherm geprojecteerd noch uitgedrukt tot in duizenden van seconden. Van de kijker werd dus het betere handwerk gevraagd om de races en de hele titelstrijd te kunnen volgen. Wat toen alleszins de moeite waard was omdat de namen van de deelnemers er absoluut niet om logen. Kijk maar eens naar de eindstand van dit WK Schaatsen 1980, welke op de eerste tien plaatsen deze klinkende namen bevatte:

Hilbert van der Duim (Nld) – Eric Heiden (VS) – Tom Erik Oxholm (Noorw.) – Amund Martin Sjoebrend (Noorw.) – Kay Arne Stenshjemmet (Noorw.) – Oyvind Tveter (Noorw.) – Mike Woods (VS) – Andreas Ehrig (DDR) – Piet Kleine (Nld) – Sergey Martsjoek (Sovjet Unie)

Afscheid van de Correspondent

Ongeveer een jaar geleden abonneerde ik mij, vooral nieuwsgierig geworden door de vele positieve geluiden uit mijn direkte omgeving, op de Correspondent, het digitale dagblad dat zichzelf nadrukkelijk afficheerde als de vaandeldrager van de vernieuwende journalistiek. Nou, daar wilde ik dus voor 7 euro per maand wel graag het mijne van weten. Hoe onafhankelijk, diepgravend en genuanceerd was de Correspondent bij haar verkenning van de achter – en onderkant van het nieuws? Wat moest ik mij daarbij voorstellen? Hoe baanbrekend was dit zo geprezen baanbrekend initiatief? Gezien al mijn ergernissen rond berichtgeving zoals die heden ten dage gangbaar is en ook vanwege mijn nog altijd levende en brede interesse in wat er zoal om mij heen en in de wereld gebeurt, een meer dan logisch besluit, deze stap naar een nadere kennismaking, die me in eerste aanleg dan ook prima beviel. Het geluid dat uit de kolommen opklonk, was inderdaad anders en in een aantal opzichten nieuw en tegelijk uitnodigend. Dus spelde ik de dagelijkse inhoud van a tot z, tot het nieuwtje er wat vanaf begon te raken. Dat begon met een niet uitgelezen artikel, dat meestal zo’n twintig tot vijfentwintig minuten leestijd vergde – want bij de Correspondent wordt het voor minder niet gedaan – als de inhoud mij minder boeide of aansprak. Totdat ik na verloop van tijd niet eens meer aan elk artikel begon, maar ze per onderwerp en leeslengte begon te selecteren. En waar dat eindigde, laat zich vanzelfsprekend raden.

Na ongeveer een half jaar was ik nog alleen maar dagelijkse edities aan het ontvangen die ongelezen aan de kant gingen omdat de onderwerpen eigenlijk nooit binnen mijn interessesfeer bleken te liggen. Want meer en meer, in mijn beleving, uitsluitend de achtergronden van de achtergronden van het nieuws belichtten, dus heel ver van mijn bed kwamen te liggen. Waarmee ik bij de kern van mijn bezwaar tegen de aanpak van de Correspondent ben aanbeland. Het zal namelijk best wel dat ze steeds druk doende zijn met het lichten van tegels en met het bekijken en analyseren van nieuws vanuit onverwachte invalshoeken. Met reportages en essays over bijvoorbeeld de problematiek die tweede kinderen in een gezin ondervinden, of over de betekenis van vlees vervangende producten voor het klimaat en het milieu. En wat te denken van analyses over het medicijngebruik in Afrika en de rol van de farmaceutische industrie daarbij? Het zal best vernieuwend zijn en zonder twijfel menige bestuurder wakker schudden. Maar deze argeloze lezer dus niet. Die viel er uiteindelijk toch bij in slaap, waar ik verwachtte dat de Correspondent mij wakker zou houden. Vandaar dat ik een streep onder mijn abonnement heb gezet, nu ik weet dat ik het van deze vorm van tegels lichten niet hoef te hebben.

John Mayer (1)

Hij is een van de iconen van de hedendaagse popmuziek. Veelzijdig, rijk getalenteerd, want producer, componist, zanger, gitarist tegelijk en in elke hoedanigheid altijd acterend op het hoogste niveau. En toch kwam hij hier nooit of nauwelijks aan bod. Ten onrechte omdat hij met zijn muziek, die boven elke kritiek verheven is, een breed publiek weet te bereiken zonder ook maar ergens concessies te doen of een knieval te maken voor de commercie. Het gaat over John Mayer, briljant componist en geweldig gitarist, die bovendien zijn eigen werk altijd gevoelvol vertolkt. Waarvan hier een eerste voorbeeld is te zien en te horen in zijn ‘Heartbreak warfare‘, dat trouwens werd vastgelegd in een sfeervolle video.

Straattheater in Gulpen

Straattheater kent vele, om niet te zeggen alle mogelijke vormen. Denk aan de poppenspeler of het pierement of aan die violist of troubadour die al spelend wat euro’s probeert in te zamelen. En natuurlijk is het leven van alledag zoals het zich buiten en waar dan ook voordoet – die werkelijkheid – ook een groot schouwtoneel, waaraan genoeg te vergapen valt als je jezelf er voor open stelt. Maar het kan allemaal nog spannender, heb ik vandaag gemerkt toen ik tussen wat bedrijven door en en passant verzeild raakte in de buurt van een bouwput die zich aan mij openbaarde als het meest fascinerende buitenpodium, waar het menselijk handelen toch haar meest theatrale vorm bereikt en dus per traditie vele, wat oudere mannelijke toeschouwers trekt, omdat zij de tijd ervoor hebben en misschien wel omdat daar hun stoutste jongensdromen toch nog een keertje zichtbaar worden. Het was in het hartje van Gulpen. Daar waar de Gulp zich een weg pleegt te banen tussen de terrassen van de Zwarte Ruiter en Brasserie de Kroon door. Maar waar nu een reconstructie van die plek plaats grijpt en dus het nodige aan grond, kunstwerken, duikers en wat dies meer zij verzet moet worden.

En dat dus een trekpleister van jewelste bleek, niet in de laatste plaats door alle capriolen en hoogstandjes die een draglinemachinst van het grondwerkbedrijf Peter Nooyen uit Liessel uithaalde. Hij oogste er nog net geen applaus of open doekjes van het toegestroomde publiek mee, maar hoevele monden vielen er in ieder geval niet van stomme verbazing en tegelijk bewondering open. Toch wel het meest bij die jonge jongen die zijn vrije woensdagmiddag te baat nam om zijn dromen en toekomstperspectief een eerste hoogglansbeurt te geven. Gekluisterd aan de omheining met de mond steeds verder open werd hij daar een nieuwe held gewaar, die nu eens geen voetballer of rapper was, maar zijn werk deed in dienst van Peter Nooyen uit Liessel. Waarmee verder alleen gezegd wil zijn dat het goud en de dromen voor het oprapen liggen, gewoon voor je neus op straat dat het echte schouwtoneel is, als je je ogen er maar voor open hebt. En wedden dat je dan bij voortduring kunt watertanden van al die schoonheid die gewoon binnen handbereik is. Fraais dat onder en in de mensen schuil gaat.