Motorduivels in het Heuvelland

Respectloos en afkomstig van een planeet waar totaal andere normen en waarden gelden dan hier op ons ondermaanse. Zo en niet anders luiden de kwalificaties die het regiment van motorrijders verdient dat vandaag het Limburgse Heuvelland teisterde. De goede onder hen overigens niet te na gesproken en zonder allen over dezelfde kam te scheren. Maar wat heeft het gros onder hen het bont gemaakt met een vorm van rijgedrag dat op de circuits van Zandvoort en Assen niet zou misstaan, maar in elk geval wel op de plaatsen waar zij zich en masse vandaag zo meenden te moeten manifesteren. Op een ergerlijke wijze dus, en des te ergerlijker omdat dat gebeurde op zo’n zondag dat met het oog op de coronacrisis en besmettingsgevaar aan iedereen was gevraagd om zoveel mogelijk thuis te blijven. Aan welk verzoek door veel goedwillenden, ook in Limburg, werd voldaan, maar dat kennelijk aan dovemansoren was gericht bij de horde motorrijders, die het drukker hadden met hun eigen genoegen dan rekening te houden met anderen of een algemeen of gemeenschappelijk belang.

Dus ging vanochtend bij velen de gaskraan open richting Limburgs Heuvelland, waar het met veel lawaai des te beter racen was nu er verder zo weinig verkeer op de weg te verwachten was, moet de gedachte van dit volk zijn geweest. Waarbij het natuurlijk ook nog helpt als je je lekker hult in een motorpak en een integraalhelm opzet, zodat je je heerlijk anoniem en onherkenbaar kunt verplaatsen. Wat het verleggen van grenzen en vertrappen van normen en ander fatsoen en negeren van verboden bovendien alleen maar gemakkelijker maakt. Vraag mij nog wat. Ik heb ze vandaag met honderden voorbij zien en horen razen, alsof hun leven ervan afhing en ze door de duivel op de hielen gezeten werden. De waanzin ten top, welke we de komende Paasdagen vermoedelijk hier in Limburg wel zullen bekopen met zoveel afgesloten wegen dat een normale verkeersstroom onmogelijk wordt. Met dank aan dat legioen van motorrijders, dat geen enkele boodschap aan corona en ieder die daaronder lijdt of zich daardoor kapot werkt, bleek te hebben en zich zo in essentie geen draad beter toonde dan de leden van al die verboden motorclubs die wetten en verboden ook met voeten traden.

Een hork als Hoekstra

In deze tijden van corona lijkt alles waarachtig in zijn eigenlijke plooi te vallen. Echte maten, verhoudingen en dimensies komen zo maar aan het licht. Bijvoorbeeld in Hongarije waar de almachtige Orban in de loop der tijd zich al een twijfelachtige politieke reputatie verworven had, maar zijn ware aard nu met recht zichtbaar is geworden tijdens en door de corona-crisis. Het was namelijk de gelegenheid bij uitstek die hem in staat stelde om de dief van de Hongaarse democratie te worden. Maar ook dichter bij huis zijn er een paar kaarten wat explicieter op tafel komen te liggen en weten we beter wat we van zo’n Wopke Hoekstra kunnen verwachten. Even om het geheugen op te frissen. Deze Minister van Financiën staat samen met een collega-minister, Hugo de Jonge, op de nominatie om lijstaanvoerder en politiek leider van het CDA te worden. Met dus ook een gerede kans op het premierschap van Nederland. Waarvoor we, zeg ik na zijn escapades van de afgelopen week in EU – verband, hopelijk bespaard blijven. Want als er iemand de afgelopen week met zijn grote poten door de Europese porseleinkast heeft gebanjerd, dan is het die Hoekstra wel, die een staaltje van lompheid en ongevoeligheid ten beste heeft gegeven welke zijn gelijke in de EU – geschiedenis nog nauwelijks heeft gekend. Ons Nederlanders heeft hij in elk geval geen enkele dienst bewezen door alle Zuideuropese landen, en met name Spanje, Italië en Frankrijk, tegen zich in het harnas te jagen.

Deze landen, die extreem zwaar getroffen zijn door het corona-virus, ook in economisch opzicht, vroegen om financiële steun en solidariteit van hun Europese partners, in deze uitzonderlijke tijd. Pech voor hen dat zij de dovemansoren van Hoekstra troffen, die daar vooralsnog niet aan mee wilde doen, de grote broek aan trok en eiste dat er eerst een onderzoek zou moeten komen om te zien of elk van deze hulp vragende landen hun begrotingshuiswerk wel goed hadden gedaan. Krijg het op dat moment maar verzonnen. Hij maakte zich zo breed dat andere landen, waaronder Duitsland, niet meer te zien waren en dus alle ergernis van die Zuideuropese landen zich richtte op Nederland, in de persoon van Hoekstra. Welke ergernis nu al zo escaleert dat bijvoorbeeld steeds meer Italiaanse en Spaanse stemmen opgaan om Nederland en haar producten vooral te boycotten. Zodat al met al geconcludeerd kan worden dat die Hoekstra met al zijn flinkheid en hoog opgezette borst druk doende is geweest om het paard achter de wagen te spannen en niemand in Nederland ook maar een dienst bewezen heeft. Want zouden wij tijdens onze vakanties nog welkom zijn in Zuid-Europa om ons daar er op te beroemen dat wij Nederlander zijn? Toch niet. En al helemaal niet als die Hoekstra onverhoopt onze premier wordt. Gegarandeerd trouwens dat het dan ook met de EU gedaan is. Want wat moet je daarin met horken als Hoekstra en Orban die ook nog eens uit hetzelfde christen-democratische nest komen? Please, geef dan maar heel snel mijn Europese portie aan Fikkie……

Corona in Limburg (haiku)

Veel lege wegen
in het Limburgs niemandsland:
de vrees blijkt geland.

Gekapt en verlost

Voor het eerst in mijn leven ben ik tegen de grenzen van mijn nieuwsgierigheid en interesse aan gelopen. Genoeg blijkt nu echt genoeg. Mijn behoefte aan volgend nieuws betreffende de corona-crisis is compleet verzadigd. Dus is er echt iets heel bijzonders aan de hand. Want tot nu toe heb ik het niet meegemaakt dat bij de echt grote gebeurtenissen die zich zo bij tijd en wijle voordeden, mij iets daarvan ontging. Noch wat er aan kale feiten werd opgediend, noch als het om analyses, achtergrondreportages en commentaren ging. Ik was er altijd bij en stond als het enigszins mogelijk was, met mijn neus vooraan. Maar nu dus absoluut niet. Ik heb de zakken vol van alles dat er aan coronanieuws dagelijks en bij de vleet aan mijn oog en oor passeert. Een wonderlijk verschil met wat ik dus tot nu toe van mijzelf gewend was, maar uiteraard wel gemakkelijk verklaarbaar, merk ik als ik bij mijzelf te rade ga en eerlijk tegenover mijzelf ben. Want in tegenstelling tot wat er in alle jaren gebruikelijk was aan mijn positie ten opzichte van al het grote wereldnieuws, ben ik er nu zelf ook nauw bij betrokken, kan het coronavirus mij ook treffen als ik niet echt op mijn qui vive ben. Wat groter dan groot is, blijkt nu opeens heel dichtbij te komen.

Met als gevolg dat al het nieuws en alle feiten op een andere manier verteerd en verwerkt worden en de verzadiging als zodanig sneller bij mij om de hoek is komen kijken. Dus ben ik er mee gekapt om zo het leven in quarantaine toch een beetje aangenaam en draaglijk te houden. Alle journaals, liveblogs en talkshows waarin virologen en epidemiologen in rotten van vier en op anderhalve meter afstand van elkaar mogen opdraven, met toch telkens hun zich herhalend verhaal, zijn zodoende bij mij uit beeld verdwenen. Dus doe ik het nog met het Achtuurjournaal en mijn ochtendkrant, waardoor ik meer dan genoeg, en misschien nog wel teveel, informatie heb om bij te kunnen blijven bij wat er gaande is zonder mij totaal bedrukt en belast te voelen door de stortvloed aan nieuws en wetenswaardigheden. En raad eens wat? Slecht voelt het bepaald niet als je daardoor ruimte hebt voor nog zoveel anders dat zich wat verder weg bevindt van alle corona-ellende, die je als je jezelf met al je nieuwsgierigheid daaraan overgeeft, als een molensteen om je nek gaat hangen en je uiteindelijk de adem beneemt. Vertel mij ervan. Bij andere gelegenheden (en nu ook bijna weer) heb ik het maar al te vaak ervaren. Zonder er per saldo veel wijzer van te zijn geworden.

‘Deze lente, dit’ (Miriam van Hee)

Op zo’n mislukte lentedag als vandaag, waarop nota bene de zomertijd begonnen is, kon geen gedicht toepasselijker zijn dan “Deze lente, dit” dat geschreven werd door de Vlaamse Miriam van Hee (1952)

deze lente, dit
nerveuze regenen maakt
alles weer onzeker en toch
buiten door het raam
gaat alles verder:

onrust ingemetseld in
huisnummers buslijnen
rekeningen dagen
graden en

daar lopen onder paraplu’s
allen die wat willen worden
die al huizen hebben
schoenen auto’s
kinderen

ach, deze lente dit
uitgesteld ontluiken, dit
regenen waarin je
afscheid neemt, de trein
mist, rondhangt, rechtstaand
eet, ontredderd, vrij

Een les in nederigheid

Zoveel dagen later en toch helemaal niets gebeurd in mijn heel klein geworden wereld terwijl er rondom mij zoveel aan de hand is. Over paradoxen gesproken. Maar wie ervaart niet hetzelfde in de stil gevallen eigen omgeving, terwijl er een virus rondwaart, dat als een razende tekeer gaat en eigenlijk ieder mens in de houdgreep heeft? Wie is er niet door overvallen en wie duizelt er niet van de snelheid waarmee alles momenteel in zijn werk gaat? Alsof er geen verleden meer is. Want dat is er wat mij betreft nog het meest aan de hand. Verse herinneringen zijn in een ommezien vervaagd en gelukkige, zorgeloze tijden blijken ineens heel ver weg en compleet vergleden om, bezien vanuit het donkere nu, andere dimensies te hebben gekregen. Wat zijn wij bijvoorbeeld de zes weken die wij in de Algarve mochten verblijven op totaal andere waarden gaan schatten. De kanttekeningen die wij links en rechts bij de kwaliteit van onze verblijfsaccommodatie meenden te moeten plaatsen, hebben behoorlijk aan kracht ingeboet als ze even langs dezelfde waardenschaal geplaatst worden als waarmee wij onze huidige situatie nu alweer enkele weken moeten ervaren zonder dat er ook maar enig uitzicht is op verbetering of verandering daarin.

Met de quarantaine, met het ons gedeisd houden, met alles met handschoenen aanpakken zullen we het voorlopig moeten doen. Het is gewoon ons lot, een draaglijk lot als het vergeleken wordt met dat van zovelen die het door dat klotenvirus stukken en stukken minder getroffen hebben. Dus waarom dan zeuren, zeker met die zes weken Algarve nog vers in onze bagage. Hoe heerlijk waren die tijden daar niet en hoe futiel alle zogenaamde ongemakken, zoals bijvoorbeeld wat minder passend meubilair of het soms wat tegenvallend weer. Spijkers op laag water waren het, die we in de luxe van dat moment, ook nog eens met gemak wisten te vinden. Terwijl we, terugkijkend vanuit onze huidige situatie met zijn volledige immobiliteit, helemaal niets te mopperen hadden, want deden wat we wilden en van zoveel intens genoten hebben. Dat zien we nu in het volle besef van onze rijkdom van toen, terwijl we op aarde zijn teruggekeerd. Door dat klotenvirus dat ons een les in nederigheid heeft bezorgd, onder andere deze les, deze wake up – call die ons nog heel lang zal heugen.

Een verkeerd Alert

Afgelopen donderdag 19 maart schreef ik in het hieraan voorafgaande postje het volgende:

“Overleven is nog slechts aan de orde, hoewel ik mij na gisteren tegelijk wel afvraag of dit bij iedereen zo dwingend speelt en of het gevoel (of is het de hoop?) dat het wel los zal lopen met die corona, niet even nadrukkelijk rondzingt in de wereld om mij heen. Een vraag die bij mij maar bleef opspelen toen ik mijn voortuin gisteren op orde aan het brengen was. Terwijl ik dat deed, raasde het verkeer, de motoren, de wielrenners, de oldtimers, de sportwagens met open daken in onmetelijke aantallen voorbij. In hoeveelheden die op de zondagen in betere tijden in de verste verte niet gehaald werden. In hordes trok men het Limburgse Heuvelland in alsof er niets aan de hand was en de vele etablissementen gewoon nog open waren. Corona leek even vergeten op deze woensdag die wel een ongedachte vakantiedag kon zijn geworden. Bijna business as usual. De thuiswerkers hadden duidelijk een snipperdag genomen en lieten de boel de boel en de sores nog meer de sores.”

Ik meet mij geen vooruitziende blik aan. Maar die toen al door mij gesignaleerde nonchalance en desinteresse bij delen van de bevolking blijkt zich als een olievlek over het hele land te hebben uitgebreid. Zolang Corona niet met iemands lijf de polonaise wil lopen, lijkt men vrolijk fluitend verder te gaan, de opgeworpen beperkingen voor lief te nemen om vervolgens het vertrouwde leventje elders voort te zetten. Massaal op de markt, op het strand, in het bos, hudje bij mudje en zeker geen 1,5 meter van elkaar. Met als bijna hardop beleden motto dat wel gekeken wordt waar het schip strandt. En natuurlijk zijn ook de pelotons fietstoeristen weer van de partij, net zo als de motorclubs die zich ook alle ruimte toemeten nadat ze afgelopen maandag een paar minuten geklapt hadden voor ieder die in de zorg werkzaam is. Om het geweten te sussen en zo de gemoedsrust te hebben om weer even hard de publieke ruimte in te nemen en op de oude voet verder te gaan. Omdat we na zoveel jaren markteconomie en liberalisme geleerd hebben om onze eigen boontjes te doppen en onze eigen prioriteiten te stellen en deze vooral te benadrukken ten opzichte van andermans of sterker nog het publieke belang. We weten wel wat goed voor onszelf is.

Waarmee het leegroven van supermarkten meteen verklaard is en tegelijk helder is dat de verwachting dat er een collectief besef van de ernst van de huidige situatie zou bestaan, niets meer dan een illusie is. Pas als de penarie daar is, zal de lamp uiteindelijk gaan branden. Maar dan is het wel goed te laat en is een indalend besef van de ernst van de situatie niets minder dan een achterhaald feit. Wie niet horen wil, moet dan maar voelen, zou je bijna gaan denken als de Rijksoverheid eigenlijk zelf ook niet schuldig is aan het binden van deze kat op het spek. Want moet een NL-Alert niet glashelder en duidelijk zijn? En schoot die boodschap vanochtend niet ernstig daarin te kort met de oproep aan iedereen om als men zich ziek, zwak, koortsig en misselijk voelde, dan vooral thuis te blijven? Wedden dat het gros van de Nederlanders zich juist op dat moment kerngezond voelde en zich dus gevrijwaard achtte om naar buiten te gaan en er op uit te trekken? Waarmee verder alleen maar gezegd wil zijn dat Corona met mist en rookgordijnen niet te bestrijden is. In tijden van angst en onzekerheid helpt slechts de rechte lijn, waarover geen twijfel mogelijk is. Een stelregel die zeker voor de Rijksoverheid geldt.