De muzikale binnenkomer voor de donderdag komt voor rekening van een Franse zangeres, die ik tot gisteren niet kende. Doordat ze vaker figureerde op allerlei playlists op Spotify, werd ik nieuwsgierig en vervolgens verrast door deze Zaz, die van veel markten thuis blijkt te zijn en daardoor in de smaak valt bij een breed publiek. Haar repertoire is een mix van jazz, evergreens, soul, chansons, elementen die eigenlijk stuk voor stuk terug te horen zijn in het volgende ‘Le long de la route’
Het idee dat het Vrijthof in Maastricht het mooiste plein van Nederland zou zijn, moet zijn geboren uit dat typisch lokale chauvisme, waar de Limburgse hoofdstad zo rijk aan is. Waar die gedachte op gebaseerd is, mag Joost weten. Zoals het een even groot raadsel is waarom het Onze Lieve Vrouwe – plein in diezelfde stad op de volgende plaats van die landelijke hitparade zou staan. Zo verblind kun je als Maastrichtenaar blijkbaar zijn door de liefde voor de eigen stad. Hoewel de Roermondenaar er ook wat van kan als die niet ophoudt de lof op zijn Munsterplein te bezingen. Even verder kijken dan de neus lang is, zou die drie voorliefdes, die vooringenomenheden genoemd mogen worden, allicht tot gezondere proporties en enige nuchterheid en werkelijkheidszin terugbrengen. Want er is in de rest van het land als het om de schoonheid van pleinen gaat, heus wel wat meer onder de zon, met als absolute uitschieter de Brink in Deventer die in schoonheid en authenticiteit niet of nauwelijks te overtreffen of te evenaren zal zijn. Zeker niet door wat Amsterdam aan pleinen te bieden heeft. Omdat daar de totale verrommeling op het Rembrandtsplein, Leidseplein en Museumplein plus Dam en Spui heeft toegeslagen en winkelketens en mensenmassa’s daar beeldbepalend zijn geworden. Rust daar? Ho maar!
Kom daar dus liever op de Brink in Deventer om, waar bijvoorbeeld gemotoriseerd verkeerd uitgesloten is, geen winkels te zien zijn en grote aantallen historische panden rondom dit grote plein in hun oorspronkelijke staat bewaard zijn gebleven. Met als hoogtepunt op de kop van het plein de Waag, met daarachter het fraaie pand “De Drie Haringen”. Aan de andere kant van de Brink staat de Wilhelminafontein met daaromheen onder andere de Deventer Koekwinkel van Bussink en de Penninckshoek, waar de plaatselijke VVV gevestigd is. Het gehele plein is omzoomd door bomen, die voldoende, maar ook weer niet teveel schaduw geven waardoor het bepaald aangenaam toeven is op de vele terrassen die aan alle vier zijden van de Brink te vinden zijn, met daartussen meer dan voldoende ruimte om allerlei activiteiten te organiseren. Een organisch en levendig geheel, die Brink in Deventer, waar eigenlijk niets aan verbeterd hoeft te worden, in tegenstelling tot veel andere pleinen in de rest van Nederland, waar de levendigheid zich tot een of twee kanten beperkt. Met als meest sprekende voorbeelden het Vrijthof in Maastricht en de Parade in Den Bosch, die dus niet kunnen tippen aan het fraaie centrum van Deventer, dat zich concentreert op de Brink.
Een blauwe regen
die in een jaar twee keer bloeit,
zal juist zijn gesnoeid.
Er is een tijd geweest dat de rotsvaste overtuiging bestond dat sport verbroedert. Het waren de jaren van de Olympische gedachte en het geloof dat deelnemen belangrijker was dan winnen. Pierre de Coubertin, Karel Lotsy, Joris van den Bergh droegen dat gedachtengoed, met in de hoofdrol de ‘spelende mens’, vol overgave uit. En het werd voor zoete koek geslikt. Door de sporters, de supporters, die liefhebbers waren, oprechte amateurs, die de onschuld nog lang niet voorbij waren. Hoe anders werd dit toen het geld, het slijk der aarde, zijn intrede deed in de sportwereld, kort na de Tweede Wereldoorlog. Professionele sport, en vooral betaald voetbal begon de toon te zetten. De commercie kreeg er meer en meer greep op. Met als uiterste consequentie dat het idee dat voetbal in essentie oorlog is, ook handen en voeten in de werkelijkheid kreeg. Met winnen, het resultaat als ultiem doel en supporters die hooligans werden en de ambiance van het voetbal van de scherpst mogelijke randen voorzagen. Georganiseerde en gewelddadige rivaliteit tussen supportersgroepen binnen en buiten de stadions werd zo maar een onvermijdelijk geachte werkelijkheid. Complete verkettering van rivalen, racisme, criminalteit konden haast gezichtsbepalende componenten worden van de sfeer die steeds meer rond voetbalwedstrijden ging hangen. Met als uitvloeisel een grimmige, grauwe ambiance waarin een surplus aan veiligheidsmaatregelen en de luidruchtige vijandigheidheid van de supportersscharen de boventoon voerden.
Leuk en gezellig is anders als de lucht in die stadions voortdurend zwanger is van dreiging en haat. Waarmee wel het extreme tegendeel van de goedbedoelde onschuld van voor de oorlog was bereikt en er eigenlijk alleen maar reden was om voor het ergste of in elk geval van kwaad tot erger te vrezen. Want dieper kon het voetbal, die geliefde volkssport, haast niet zinken, was de overheersende gedachte en het dominante gevoel tot voor een paar weken terug. Toen een enkel vreselijk en tragisch incident ineens in staat bleek om alle bestaande tegenstellingen en verschillen te overbruggen, om te verbroederen. Zo breed bleek ineens het medeleven met het lijden van de jonge Ajacied Nouri dat gezworen vijanden zo maar in hun solidariteit zij aan zij konden staan. Wat een serieus teken van hoop is dat het dus echt anders kan. Met tegelijk ook het signaal dat al die rivaliteit waarschijnlijk toch hopeloos opgeblazen is, meer spel dan ernst genoemd zou kunnen worden. Omdat ze dus voor een groot deel verdwijnt, als het er voor iedereen even echt op aan komt. Dat inzicht, die hoop is ineens boven dat zo hopeloos verworden voetbal gaan zweven door Appie Nouri, die daardoor met al zijn tragiek een kleine held heeft kunnen worden.
Het heeft nog het meeste weg van een scheiding der geesten, hoewel de grens telkens anders loopt tussen dat wat bij de een nog verwondering oproept, maar bij anderen volkomen normaal wordt gevonden, en sterker nog, zelfs naar een niet beter weten neigt. Wie bijvoorbeeld de vijfendertig is gepasseerd, herinnert zich nog de twee Duitslanden, waar voor jongeren dat ene Duitsland de vanzelfsprekendste zaak van de wereld is. Net zo heeft de wereld van het internet, van de mobiele telefoon nog het aura van verworvenheid om zich en roept het daardoor nog altijd verwondering en verwarring bij ouderen op, terwijl het voor twintigers, dertigers en de jongste jeugd net zo onvoorwaardelijk bij het leven hoort als water en zuurstof.
En om die breuklijn die telkens weer blijft ontstaan tussen generaties, nog zichtbaarder te maken helpt de enkele vraagstelling of er wel eens stil bij wordt gestaan dat wie in Nederland jonger is dan zeg maar twintig jaar, nooit met de gulden te maken heeft gehad noch zich er iets tastbaars bij kan voorstellen. Waarmee alleen maar duidelijker wordt hoe snel en hoe vaak de panelen in de samenleving en tussen generaties verschuiven. Met tegelijk een groeiende noodzaak van wederzijds begrip. Vanwege die alsmaar wisselende posities, die iedereen blijft overkomen.
Soms ontstijgt sportjournalistiek de dagdagelijkse verslaggeving en verheft het zichzelf tot een vorm van literatuur, waar je je als lezer voluit aan kunt laven. Het is een zeldzaamheid dat dit gebeurt, met meestal een unieke sportgebeurtenis of – prestatie als aanleiding. Zoals deze keer Roger Federer met zijn achtste Wimbledontitel Volkskrantjournalist Robèrt Misset wist te inspireren tot de volgende prachtige bespiegeling:
“Leeftijd is maar een getal, onderstreept Federer in een seizoen waarin hij de mooiste comeback ooit vierde met een dubbele triomftocht op de Australian Open en Wimbledon. Mooier dan in Melbourne kon het eigenlijk niet worden, de finale tegen zijn vriend en aartsrivaal Nadal. Toch verbeeldde Federer op Wimbledon het ultieme verlangen van de mens naar eeuwige jeugd. Hij liet ook zien dat de naderende ouderdom een zegen kan zijn. Op de tribunes van het Centre Court zaten dit keer zijn beide tweelingen. ‘De jongens begrijpen nog niet wat ik doe, ze denken dat Wimbledon een leuke speeltuin is’, grapte Federer.
Maar hun vader was zelf het spelende kind, de kampioen die nog volop kan genieten van zijn sport. En dat ook uitstraalt. Federer is niet alleen een formidabele ambassadeur van de tennissport, die hij zelfs als rijpe dertiger nog een nieuwe impuls geeft. Federer is ook in zijn bescheidenheid een bron van inspiratie gebleven. Een levende legende omhelsde zondag op Wimbledon zijn illustere voorganger Rod Laver en kuste de Spaanse oud – kampioen Manuel Santana, omdat hij ook die gewone jongen uit Bazel is gebleven. Een jongen die de wereld voorhield dat je nooit moet stoppen met dromen.”
Een mooie binnenkomer voor de nieuwe week. Dat mag dit “Kingston town” van UB 40 gerust genoemd worden. Een fijn nummer om op weg te dromen en de fantasie ruim baan te geven. Want wat kan het verder schelen? Het is immers zomer. De zon schijnt en het is juli. Dus niks aan de hand.
