De prijs van toneel

De toegangsprijzen van toneelvoorstellingen zijn zo onmetelijk hoog dat je het wel uit je hoofd laat om ze niet te waarderen. Want wie wil zich een dief van zijn eigen portemonnee voelen?

Een uitglijder van Pia

Pia Dijkstra van D’66 mag dan een paar dagen terug in de Tweede Kamer haar finest hour hebben beleefd met de aanname van haar initiatiefwet betreffende donorregistratie, dat betekent allerminst dat ik net zo’n gat in de lucht heb gesprongen van blijdschap daarom. Want wat gaat die nieuwe wet voor de Nederlander betekenen als ze in werking treedt wanneer de Eerste Kamer ook haar goedkeuring er aan hecht? Doe de riemen maar vast om niet van verbazing van de stoel te vallen. Ze houdt zoveel in dat in die wet vastgelegd is dat iedere Nederlander geacht wordt orgaandonor te zijn zolang hij of zij niet het tegendeel heeft uitgesproken. Waarmee ieders actieve zelfbeschikkingsrecht op voorhand ontkend dan wel opzij geschoven wordt, tenzij er bij leven en volle verstand kenbaar is gemaakt dat men geen orgaandonor wenst te zijn dan wel dat men onder specifiek  aan te geven voorwaarden die rol zou willen spelen. De wereld dus op zijn kop gezet omdat men pas geacht wordt in dezen mondig te zijn als het initiatief is genomen om dat als zodanig kenbaar te maken. Met waarschijnlijk weer gouden tijden voor huisartsen en notarissen in het vooruitzicht. En dat alleen maar omdat er op dit moment onvoldoende donoren geregistreerd zijn en omdat Pia daar iets van vind en aan wil doen.

Maar, zoals al gezegd, op de verkeerde manier omdat de overheid, mijn overheid, zich aldus het recht aanmeet om in de uiterste hoek van mijn privé-domein binnen te dringen, namelijk daar waar de integriteit van mijn eigen lijf in het geding is en ik daar toch als enige en laatste over wil beschikken en beslissen. En als dat niet meer kan, dan toch mijn geliefden en naasten, maar dus zeker niet die overheid die op afstand dient te blijven en haar lange arm behoort thuis te houden. Zelfs als ik de keus heb gemaakt om nog niet te kiezen, om er langer over na te denken omdat het waarachtig niet niks is waar het hier over gaat. Dat is ook dat zelfbeschikkingsrecht dat gerespecteerd behoort te worden, als de hoeksteen van onze beschaving waarin persoonlijke vrijheid zo hoog genoteerd staat. Mag ik daarom misschien en alsjeblieft zelf weten wat ik met mijn eigen lijf doe en wat er mee mag, kan en moet gebeuren als het leven haar heeft verlaten? Het kan toch niet zo zijn dat daar voor de overheid een rol is weggelegd. Ben ik dan zo anders dan die Pia Dijkstra, volksvertegenwoordiger voor D’66, die dit toch even gemakkelijk had kunnen bedenken in plaats van zo uit te glijden?

Johnny Meyer

Het moet er toch maar weer eens een keertje van komen dat zijn geluid hier te horen is. Namelijk de onvervalste swing zoals mijn idool Johnny Meyer die vorm gaf op zijn accordeon. Het is 1965, het klinkt verrukkelijk en is getiteld “Lover come back to me“.

https://www.youtube.com/watch?v=SQQk1vn1D_E

Onafhankelijkheid van de pers…

Met de onafhankelijkheid van de pers in Nederland is het matig gesteld. Te eenvoudig wekt ze de indruk een vooruitgeschoven post van de mediawereld en amusementsindustrie te zijn en de commerciële belangen ervan te dienen. Vooral haar twee boegbeelden, de Volkskrant en NRCHandelsblad, weten er de laatste jaren zo duchtig weg mee dat mannen als Blokker en Brugsma zich wel in hun graf moeten omdraaien als ze wisten hoe de hedendaagse journalistiek haar ziel aan de duivel verkocht. Want probeer het maar eens anders te zien aan de hand van twee  recente voorbeelden. Het kan geen krantenlezer ontgaan zijn dat deze week opnieuw een boek wordt uitgegeven waarin oud – voetballer René van der Gijp weer het nodige over zijn zieleroerselen prijs geeft en daarmee opnieuw garant staat voor een bestseller. Helemaal vanzelf gaat dat niet. Dus moet de verkoop toch een zetje krijgen. Wat helpt daarbij meer om als voorschot daarop hem een interview af te nemen? En dat is dan ook veelvuldig gebeurd. In die zin dat je aan zijn hoofd met de quotes daaromheen gedurende een paar dagen niet kon ontkomen. Met als hoofdprijs natuurlijk dat zes pagina’s lange interview in Volkskrant Magazine. Nieuwswaarde van al die kolommen nul komma nul. Wat van der Gijp en zijn ghostwriter verder een zorg zal zijn, als het er maar toe leidt dat die boeken over hem als de welbekende broodjes over de toonbank gaan.

Waaraan de pers in elk geval haar bijdrage heeft geleverd, hoewel ze er misschien goed aan had gedaan om erbij te vermelden dat het hele verhaal buiten elke redactionele verantwoordelijkheid viel en advertorial genoemd had moeten worden. Dan had de lezer tenminste precies geweten wat er met dat hele verhaal aan de hand was. Datzelfde onbehagen werd ook opgeroepen door de reeks van artikelen in de cultuurmagazines over de opening van het Museum Voorlinden in Wassenaar, dat speeltje van chemiemiljardair Joop van Caldenborgh, die zo nodig iets aan de samenleving terug wilde geven door zijn kunstcollectie te tonen, zij het tegen een entreeprijs van 15,00 euro. Ook daar raakte de kranten niet over uitgepraat, terwijl het museum nog niet geopend was. De architectuur kwam uitgebreid aan de orde, het park rondom evenzeer. Maquettes, bovenaanzichten van de hele inrichting werden getoond met vermelding van wat er zo aan kunstwerken in welke kamers en zalen te zien was. Met een loftrompet die voortdurend gestoken was, zonder dat er ook maar iets in real life voor wie dan ook te zien was geweest. Ook hier lieten die zogenaamd onafhankelijke journalisten en critici zich zichtbaar spannen voor het commerciële karretje van de eigenaar van dat Museum Voorlinden. Wat absoluut ongemakkelijk voelde en eigenlijk alleen maar de vraag opriep of de pers in Nederland haar onafhankelijkheid de deur uit heeft gedaan.

Hoeve Krekelberg

Zuid – Limburg is bepaald meer dan Maastricht, Valkenburg, het Heuvelland, Vaals en Vijlen, waar de aandacht van de dagjesmensen en het toerisme zich nu eenmaal op concentreert. Dat zal wel een uitvloeisel zijn van de regio-marketing en VVV – reclame. Ten onrechte wordt een heleboel ander moois over het hoofd gezien, worden er pareltjes vergeten, heb ik de afgelopen dagen gemerkt. Want hoewel ik beslist geen kampeerder ben, het tegendeel zelfs, raakte ik door een toeval verzeild op een werkelijk schitterende camping. Schitterend qua opzet en qua ligging, uitblinkend als het gaat om de service en faciliteiten. Als ik een caravan had gehad, zou ik daar echt hebben willen staan. Hoewel ik meteen erken dat mijn beeld en oordeel mogelijk sterk geflatteerd is door het fabuleuze weer en door het feit dat het tamelijk rustig was. Wat wil je ook medio september? Maar het neemt niet weg dat deze camping zich terecht natuurkampeerterrein noemt, gelegen als het is aan de rand van een bosgebied, op een heuvel, met een fraai uitzicht dat de vergezichten bij Epen, Slenaken en Noorbeek evenaart. Hoeve Krekelberg – want dat is de naam van deze camping – bevindt zich aan de zuidzijde van Schinnen en is een verblijf meer dan waard. Uitgebreide informatie is te vinden op

http://www.hoevekrekelberg.nl

Voetbal: ophef en neergang

Ieder wissewasje in het vaderlandse voetbal schijnt nog alleen maar met ophef gepaard te kunnen gaan. Met de regelmaat van de klok worden futiliteiten opgeblazen tot voorpaginanieuws. Het begint langzamerhand symptomatisch te worden voor de staat waarin het Nederlands voetbal is komen te verkeren, dat geluid, dat volume dat bij lange na niet in verhouding staat tot de betekenis van de feiten. Of dat komt doordat we onze hoogmoed nog niet kwijt zijn na de jaren van bloei en respect en nog niet gewend zijn geraakt aan de nieuwe positie van nederigheid, waarbij als vanzelfsprekend een andere toon behoort te worden aangeslagen. Of we zijn ons collectief toch die Calimero gaan voelen met als logisch gevolg dat we wat meer geluid zijn gaan maken om toch vooral gehoord te worden dan wel om dat klein zijn en voelen te overschreeuwen. Want het doet natuurlijk pijn en het is slecht voor het zelfbeeld om in no time zo diep te kelderen op de FIFA – ranglijst, tot in de grauwe middelmaat te midden van landen als Bulgarije en Letland en met Cyprus en Noord-Ierland plotseling als de nieuwe Angstgegners. Zo kan het verkeren en wordt je het zwijgen opgelegd en blijk je als land plotseling ook niet meer het voordeel van de twijfel van de arbitrage te krijgen. Oranje en PSV hebben het aan den lijve ondervonden. Met de logische reflex vanuit zo’n voormalig topvoetballand om dan harder te piepen dan past bij de nieuwe middelmatige status.

Zoals ook de Hollandse school met zijn toptrainers niet meer blijkt te bestaan als voor hen waar dan ook de schopstoel net zo blijkt te zijn gereserveerd. En wat gebeurt er met al die zogenaamde talenten die voor astronomische bedragen naar de diverse voetbalwalhalla’s in Europa werden getransfereerd omdat ze aan een volgende stap in hun loopbaan toe waren? Helemaal niets en er worden zeker geen pannen door hen van het dak gespeeld. Integendeel, de reserverol bleek voor hen meestal weggelegd, met een vaste plaats op de bank of op de tribune. Met vandaag als klap op de vuurpijl de bevestiging van het verlies aan status dat Nederland als voetballand heeft ondergaan. Het telt totaal niet meer mee getuige de afgang van Michael van Praag die als kandidaat voor het voorzitterschap van de UEFA met een overweldigende meerderheid werd weggestemd en het dus aflegde tegen een Sloveense medekandidaat, en dat terwijl van Praag geacht mocht worden te weten hoe de hazen in de UEFA – burelen lopen. Waarmee maar al te duidelijk is hoezeer wij terug zijn bij af, wij zowel bestuurlijk als met prestaties op de grasmat in het geheel niet meer meetellen. Zodat een matiger toon rond het vaderlandse voetbal absoluut op zijn plek zou zijn. Maar teleurstelling en frustratie zijn een slechte voedingsbodem daarvoor, zoals alle gezwets en lawaai in de media nog steeds blijft bewijzen.

Hazenslaapje (haiku)

Een hazenslaapje
lijkt op een uiltje knappen,
maar mist haar diepgang.