Ballet blijft een van de meest abstracte kunstvormen, waarvoor je echt wel een beetje je best moet doen om er van te kunnen genieten. Maar doe je dat, dan krijg je wel wat. Zeg maar gerust vaker een vorm van topsport in de uitvoerende kunst. Dat voorrecht heb ik gisterenavond weer genoten doordat ik een voorstelling van het Rotterdams dansensemble “Conny Janssen danst” heb mogen bijwonen. Dankzij een flitsende choreografie werd het leven van stadsbewoner en zijn sores in dansvorm in beeld gebracht. Met ondersteuning van videobeelden en muziek. Uiteraard heeft elke beweging, iedere pas of handgebaar een betekenis, die je als kijker maar moet vermoeden. Vandaar dat ballet dus een abstracte kunstvorm bij uitstek is. De ervaring van een reeks van balletvoorstellingen heeft mij inmiddels wel geleerd dat ik vooral niet moet proberen om alles tot achter de komma te snappen.
Het levert je alleen maar frustraties op en het gevoel van een mislukte of verloren avond. Dus onderga ik het ballet nu als een spektakel, als een totaalgebeuren, waar ik naar eigen gerieven, gevoel en inzicht de krenten uit de pap vis. Met name “Conny Janssen danst” blijkt telkens weer de exacte formule te kunnen presenteren waaraan ik het grootste plezier belief. Zo ook aan deze voorstelling “Framed” die mij het optimale genoegen bezorgde. Waarbij het natuurlijk mooi meegenomen was dat de respectievelijke recensenten ook alleen maar vier of vijf sterren voor deze voorstelling in petto hadden. Hoewel daarmee voor mijn waardering niet de maat wordt geslagen. Daarvoor blijf ik op mijn gevoel afgaan. En dat klopte ditmaal als een bus. Zodat ik wie enigszins belangstelling heeft, van harte kan aanraden om vooral naar “Framed” te gaan. Want je krijgt beslist waar voor je geld. Met deze vorm van topsport in de uitvoerende kunst.
robschimmert 