Nu de jaren ook bij mij beginnen te vorderen en het opmaken van balansen wat sneller gebeurt, lijken de onvervulde verlangens in ieder geval steeds minder zwaar te gaan wegen. Dat ze de kans krijgen om een nagel aan mijn doodskist te worden, is uitgesloten. Zoveel is beslist zeker. Het neemt echter niet weg dat mijn lijstje met wat ik nog eens zou willen zien of doen, nog heus wel bestaat. Maar het heeft bij lange na niet meer die impact, die scherpte waardoor het ooit nog in aanmerkelijke mate je leven kon sturen. Het is nog niet eens zo lang geleden dat Sydney, New York en Buenos Aires hoog genoteerd stonden in mijn agenda en prioriteiten met hoofdletters waren. Zonder die steden bezocht te hebben kon het leven nauwelijks nog geleefd en de moeite waard geacht worden. Dat was zo’n illusie waar je je volledig aan vast en mee bezig hield. Maar in twintig jaar blijkt er veel te kunnen veranderen, waaronder scherpe kantjes die door de tand des tijds meestal geneigd zijn om te verdwijnen. Waarbij verkregen inzichten ook de helpende hand hebben uitgestoken. Want wat blijkt al dat reizen, tot in de verste uithoeken aan toe, mensen per slot van rekening te hebben gebracht? In mijn waarneming is het resultaat, hune persoonlijke winst nul komma nul.
Omdat ik niemand een beter, wijzer of ander mens heb zien worden na alles dat zij naar hun zeggen hebben gezien, ondergaan en meegemaakt. Hun leven, maar nog meer hun eigen kijk daarop, heb ik in geen enkel opzicht anders zien worden. Waardoor al dat reizen verspilde moeite is geweest omdat het mensen niets meer heeft opgeleverd dan series met exclusieve waarnemingen zonder dat ik ooit iemand daar iets mee heb zien doen, ze heb zien vertalen naar het eigen wezen en leven. Zodat het dus in mijn pet kan worden gegooid en ik alleen maar opgelucht ben dat ik mijn uiteindelijke ambities klein en down to earth heb gehouden. Met als gevolg dat mijn onvervulde verlangens nog altijd hun bestaansrecht hebben, hoewel er geen man over boord is als het er niet van zou komen. Waarmee ik alleen gezegd wil hebben dat het nog altijd een stille wens van mij is om ooit een Touretappe in de volgerskaravaan mee te maken, dat Triëst, Schiermonnikoog en de Pyreneeën nog altijd niet door mij vergeten zijn, maar dat ik in mijn leven genoeg heb gezien en genoten dan dat dat nog zo nodig erbij moet. Najagen doe ik niet meer. Ik zie wel wat er nog op mijn pad komt. En mijn ervaring heeft mij geleerd dat dat vaak blijkt mee te vallen.
robschimmert 
Voorlopig geniet ik volop van de Limburgse heuvels en hoef ik ook niet meer zo nodig de verte in.
Ik heb dat eigenlijk nooit gehad, van die wensenlijstjes. Daardoor zou je wel eens kunnen vergeten de tijd tussen twee wensen in aangenaam te besteden. En laten we eerlijk zijn, als je dood bent maakt het allemaal niks uit waar je allemaal geweest bent. Mijn gezin geeft voor mijn gevoel zoveel meer dan een verre reis ooit zou kunnen doen. Zondag was ik alleen met Tammar in een pannenkoekenhuis. Voor die ervaring wil ik een van mijn mindere vakanties best inruilen.
Koester die normaliteit die meer brengt dan al dat najagen van illusies, droomvakanties en klatergoud, dat kennelijk alleen maar duizenden kilometers of meer van hier voor het oprapen ligt.
Ik denk dat vakantiereizen inderdaad niet zo’n enorme impact op iemands levenshouding hebben. Het maakt denk ik wel uit als je echt ergens anders geleefd en gewerkt hebt.