Limburg blijft mij verrassen. En telkens weer aangenaam. Want ondanks dat ik hier nu bijna vijftig jaar woon, ben ik op mijn wijde omgeving nog steeds niet uitgekeken. Elke keer weer kom ik tot ontdekkingen, waar ik bij lange na niet op had gerekend. Waaruit de conclusie getrokken kan worden dat ik in de verste verte nog niet ben uitgekeken op mijn Limburg en wat daar direct bij in de buurt ligt. En dan trek ik voor het gemak maar een cirkel om Schimmert, waarvan de straal maximaal honderd kilometer is. Logisch dat ik daarom nu nog altijd vaak het gevoel heb dat ik hier op vakantie ben. Met als gevolg dat de jaren maar niet willen gaan tellen, als je dus steeds weer verrast wordt. Neem gisteren nou eens als een treffend voorbeeld. Het was rot weer en we wilden er toch even uit in plaats van de regendruppels op de ramen te moeten tellen. Dus zoek je in dat geval een bestemming die in kortere tijd bereikbaar is en daarbij tamelijk onbekend, hoewel voorzien van een zekere reputatie. Met zulke selectiecriteria wil een plaats als Kevelaer, achter Venlo en net over de grens, gemakkelijk uit de hoge hoed komen. Blanco gingen we daarheen op weg, slechts gewapend met de kennis dat Kevelaer de status van bedevaartplaats had bereikt dankzij ene Hans Busmann die in 1650 of daaromtrent Maria daar tot hem had horen spreken. Waarna hij ter plekke een kapel gewijd aan haar liet bouwen, waarna Kevelaer heel snel een gewild bedevaartsoord werd, dat zich getuige alle gebouwen, kerken en gevels, die wij er aantroffen, snel een grootsteedse allure wist aan te meten.
Met als resultaat een historisch centrum dat er werkelijk zijn mag en dat nog altijd de bijna ongeschonden staat van een 18e – eeuwse Duitse stad heeft weten te behouden. Met daarbij vanzelfsprekend de winkels en neringdoenden die hun brood royaal willen verdienen door alle mogelijke en onmogelijke parafernalia en andere prul aan de pelgrims en bedevaartgangers te slijten. That’s nu eenmaal een eeuw of drie, vier all in the game op plaatsen waar deze gelovigen en masse verschijnen. Neem dat echter op de koop toe en kijk er doorheen om uiteindelijk de schoonheid, ook in alle religieuze facetten, van Kevelaer afdoende te doorgronden. Wij hebben dat ten volle gedaan en ondergaan en waren na afloop best onder de indruk, te meer omdat wij op de terugweg naar Nederland ook nog het fraaie Maasdorp Well en het Nationaal Park de Maasduinen mochten doorkruisen. Genieten was dat plus het nagenieten, waarna het voor ons gemakkelijk was om de ogen te sluiten voor de wijze waarop er kans gezien is om het landschap tussen de Maas en Venray compleet te verpesten met van die blokkendozen en meer van dat fraais. Omdat werkgelegenheid van een hogere orde zou zijn. Maar weten de beslissers en beleidmakers die daar dus voor zorgen, het echt zoveel beter dan wij die ons hart in Kevelaer mochten ophalen?
robschimmert 