Elke oorlog kent zijn eigen scheidslijnen en begrenzingen, met telkens dezelfde kwalificaties. Sowieso is er het onderscheid tussen goed en kwaad, wij en zij, met altijd een partij die de vijand, de agressor is. Zwart – wit is de tegenstelling zoals het in dat soort omstandigheden hoort. Waardoor het trouwens ook simpeler is om partij en positie te kiezen. Daarnaast is er doorgaans sprake van de aanwezigheid van een vijfde colonne, de landverraders, degenen dus die heulen met de vijand, er actief mee samenwerken. Dat waren in de Tweede Wereldoorlog de NSB’ers, dat zijn nu de FVD’ers, de kring rond Baudet, die niet ophoudt om Poetin op het schild te hijsen. Alles volgens een vaststaand patroon, met in ieder land dat op enige wijze partij is in de Oekraiense oorlog, een nagenoeg zelfde rolverdeling, met inbegrip van de voorspelbare aanwezigheid van zo’n vijfde colonne of wat daarmee te vergelijken is. Hoewel we in het verleden met een vergelijkbaar verschijnsel te maken hebben gehad, worden we nu toch geconfronteerd met een fenomeen dat toch meer van deze tijd is, een fenomeen dat mogelijk te herleiden is tot het feit dat het eigenbelang in de huidige tijd en onze westerse samenleving veel meer een erkende plaats heeft gekregen.
Want vanuit dat zogenaamde welbegrepen eigenbelang zijn er pressiegroepen aan het ontstaan welke meer en meer druk beginnen uit te oefenen op regeringen die Oekraine ondersteunen, om onderhandelingen met Poetin te openen om zo tot een einde van de huidige oorlogshandelingen te komen. Waarbij dan in de eerste plaats – wordt er beweerd – gedacht wordt aan het Oekraiens belang, omdat dit land of toch niet kan winnen van Rusland noch enig belang heeft bij een status quo of een zogenaamd bevroren conflict, waarbij partijen tegenover elkaar blijven staan als het ware tot het einde der tijden. Bedenkelijk is het echter wel dat die druk wordt uitgeoefend om het Oekraiens volk heen, zonder enige ruggespraak ermee, omdat dit volk immers kenbaar heeft gemaakt de strijd met de agressor tot de overwinning volgt, te willen voeren. Met als uiteindelijk effect dat Poetin en de zijnen dankzij dit soort pressie van de zijlijn behoorlijk op hun wenken worden bediend, want aan een onderhandelingstafel zo maar hun onuitgelokte agressie in klinkende munt, in landwinst en wat dies meer zij zouden kunnen vertalen. Terwijl Oekraine nog eens extra een zware prijs voor een nooit gewilde oorlog mag betalen. Met dank aan die beste stuurlui die het zo goed wisten terwijl ze aan de wal stonden en daarom met recht de titel van zesde colonne ten volle verdienen, want het beste oog en oor voor het eigenbelang hebben.
robschimmert 