Een bijzonder gedicht van Nachoem Wijnberg, waaraan hij de titel “De eerste keer dat je je herinnert dat je dat deed” en waarin hij het ophalen, het zoeken naar herinneringen in dichtvorm beschrijft. Daardoor zou het ook “Herinneren volgens Wijnberg” kunnen heten.
Je bent hier lang niet geweest
en kwam terug
om nog een keer te kijken.
Had het niet meer
veranderd moeten zijn?
Maar het is enkel voor een deel
zoals je je kan herinneren,
een groter deel
zoals je denkt dat het was.
Je schuift dat wat je je herinnert
verder uit elkaar,
om nog een keer te zoeken.
Om daar met je heer herinnering
rond te lopen,
jij wijst hem iets aan
alsof het van jou is
en daarna wijst hij jou iets aan, maar waar is hij nu?
Een lege straat,
einde van de middag.
Je weet niet meer
welke maand het was,
maar het was een lege, niet-koude middag.
Je zat in de bus van school naar huis
en je stapte eerder uit
om te lopen waar je liep
toen je op een vorige school zat
en je kon wat je je niet en wat je je wel herinnerde niet even zwaar maken.
robschimmert 