Omdat hij al op zeer jeugdige leeftijd stierf, heeft Hans Lodeizen (1924 – 1950) een klein oeuvre van gedichten nagelaten, waaronder dit pareltje ‘Je hebt me alleen gelaten…’, dat qua vorm en woordgebruik laat zien dat hij terecht als de wegbereider geldt voor de groep van de Vijftigers, waartoe onder andere Remco Campert en Simon Vinkenoog gerekend worden:
je hebt me alleen gelaten
maar ik heb het je allang vergeven
want ik weet dat je nog ergens bent
vannacht nog, toen ik door de stad
dwaalde, zag ik je silhouet in het glas
van een badkamer
en gisteren hoorde ik je in het bos lachen
zie je, ik weet dat je er nog bent
laatst reed je me voorbij met vier
andere mensen in een oude auto
en ofschoon jij de enige was die
niet omkeek, wist ik toch dat jij
de enige was die mij herkende de enige die
zonder mij niet kan leven
en ik heb geglimlacht
ik was zeker dat je me niet verlaten zou
morgen misschien zul je terugkomen
of anders overmorgen of wie weet wel nooit
maar je kunt me niet verlaten
robschimmert 