Als iets mij intrigeert, als ik ergens de vinger achter probeer te krijgen, dan is het wel de tijdgeest. Waarin komt ze tot uiting en waarom juist daarin? Wat doet er op dat ene moment toe en wat is daar de reden van? Blijft het gewoon de waan van de dag, is het een verschijnsel van voorbijgaande aard of is er sprake van iets dat ons leven, de wereld, het beeld ervan definitief verandert. Logisch dat als je daar naar op zoek bent, je meer stuit op wat vluchtig is of vervliegt dan dat wat beklijft en echt handen en voeten heeft, op je pad komt. Zodat het welhaast vanzelfsprekend is dat de serieuze waarnemer van al die fenomenen waarin ons gedrag, waarin de groepsprocessen zich manifesteren, het schouderophalen, de glimlach als die voor de hand liggende grondhouding heeft zonder dat dat een teken van cynisme hoeft te zijn. Maar in de loop der tijd leer je je pappenheimers wel kennen en weet je dat meestal in een ommezien achter alle soorten nieuwigheden wordt aangelopen. Zodat ik mij op voorhand al verwonder over zo’n verschijnsel dat heden ten dage ook aan de orde van de dag schijnt te zijn zonder dat er daarmee voor mij nauwelijks iets nieuws onder de zon is. Want wat moet ik in hemelsnaam met een zussendag of een omadag of een papadag?
Om maar eens een paar van die instituties te noemen die als het ware in het leven geroepen lijken te zijn met deze naamgevingen terwijl er wat mij betreft daarmee toch niets aan de hand is dat anders is ten opzichte wat ooit regel en gebruik was. Waar komt bijvoorbeeld opeens die drang vandaan om de omgang van zussen met elkaar onder de specifieke noemer van zussendag te rangschikken? Vanwaar die behoefte om tot een papadag te komen? Alsof er voor een vader een dag in het leven moet worden geroepen waarop hij zijn plichten als gezinshoofd heeft te vervullen. De nonsens ten top, die evenwel in alle ernst wordt volgehouden, zonder dat mij duidelijk is waarom. Of heeft het te maken met de druk van agenda’s, het belang van ieders bezigheden, waardoor het steeds lastiger wordt om prioriteiten te stellen en in die veelheid van bezigheden nog spontaan te manoevreren en zo de dingen te doen die er gedaan moeten worden. Zou dat de reden zijn dat alles zijn naampje moet krijgen, in een sjabloon moet worden gegoten om nog enig overzicht te houden? Als dat inderdaad zo is, dan zijn we met elkaar toch een zielig hoopje mensen geworden dat niet meer in staat blijkt om op een spontane en vanzelfsprekende wijze het eigen leven te managen, in te richten en zelfs te leven. Dankzij de geest van de tijd.
robschimmert 
Wijze woorden. We zijn ook een zielig hoopje mensen geworden ben ik bang. Alhoewel ik zelf nooit geconfronteerd ben met onzin als papadag. Ik heb zelfs moeite met feestjes die van te voren zijn aangekondigd, omdat ik geen idee heb of ik die dag in een feestelijke stemmimg zal zijn. Het is hier praktisch elke avond stoeien met de kinderen, dan vliegen ze over het bed heen vlak voor ze gaan slapen. In het weekend gaan ze mee naar het bos of doen we iets anders, ik voel in elk geval niet de behoefte een papadag in te voeren. Gelukkig niet. Zou me niks lijken.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over die zgn. planning van quality time, die momenten die vrij gemaakt moeten worden om met de kinderen te vertoeven en te spelen. Zum kotzen.
Vlak voor het slapen gaan ?? Is dat schijnbaar het hoogtepunt van het dagelijkse samenzijn? Waarom geen uur of uren voor het slapen gaan met ze bezig zijn? Gaat voetballen op de tv dan voor? En dan alleen even over het bed vliegen, arme kinderen. Waarom niet een extra dag in de week niet werken en uitsluitend met elkaar bezig zijn? Waarom moet dat beperkt worden tot het weekend? Mijn opa heeft nog nooit een dag in zijn hele leven met mij doorgebracht, en mijn vader en schoonvader nog nooit met mijn kinderen. Hoe anders en bewuster zijn we in deze tijd dan bezig. Ik zie stralende ogen bij mijn kleinkinderen, wanneer ik hun ’s ochtends vertel, dat het vandaag weer opadag is.
Sinds twee weken heeft ook mijn jongste broer afscheid genomen van het arbeidsproces en zijn we in de gelegenheid regelmatig met zijn allen af te spreken om een deel van onze vrije tijd samen door te brengen. Mijn vader heeft in zijn hele leven nog nooit een dag samen met al zijn gepensioneerde broers doorgebracht, en mijn moeder nog nooit met haar zussen. Ik zie dit niet als een negatieve ontwikkeling.
Ik vind het bezwaarlijk dat alles in sjablonen moet worden ondergebracht. Kan dan niks meer uit zichzelf en spontaan gaan, moet alles dan volgens de agenda geregeld worden? Ik heb dat onding dik negen jaar geleden aan de kant gegooid nadat het veertig jaar lang mijn leven had gestuurd en geregeld. Dat nooit meer, heb ik toen gezworen. En sindsdien heeft hij bij mij geen kans meer gekregen. En dat voelt behoorlijk vrij, kan ik iedereen verzekeren.
Als je het niet afspreekt komt het er meestal niet van. Maar je heb gelijk ik ben ook verlost van de dwang van mijn agenda. Ook ik wil niet teveel plannen omdat ik dat inderdaad als een aantasting van de nieuwe vrijheid voel. Maar van “dat moeten we eens doen.” komt vaak weinig terecht. Er zijn zoveel geweldige dingen om te doen, en het moment van verveling heb ik nog nooit gekend.
Ik zie mijn kinderen als gelukkige kinderen, totaal niet als arme kinderen. Bij mij gaat iets op tv praktisch nooit voor de kinderen. Ik ben na zessen thuis, dan is het eten douchen en nog even ravotten, een spelletje of een boekje. Dat doe ik, niet mijn vrouw, en zo hebben ze een bepaalde regelmaat. Ik kan wel een dag in de week vrij nemen, maar ja, dan zitten ze op school.