In de geest van Chamberlain…?

De geest van Chamberlain blijkt waarachtig nog altijd te heersen. Kennelijk worden er nooit lessen uit de geschiedenis getrokken en heeft men – en dat zijn vooral bepaalde ouderen onder ons – nog altijd niet geleerd van de volslagen misgreep van die Britse staatsman, van wie dat triomfantelijk gebaar met dat stuk papier op de vliegtuigtrap na zijn ontmoeting met Hitler in 1938 maar al te bekend is gebleven. Hij had het gefixed en de vrede zeker gesteld. Hoezeer, zijn we wat snel daarna aan de weet gekomen. Zonder dat iedereen er echt wijzer van is geworden. Want hardleersheid, of is het eigenwijsheid of onnozelheid, blijkt niet uit te roeien en van alle tijden. Getuige de dwaallichten die nu weer menen op te moeten staan om hun stemmen te verheffen. Omdat zij vinden dat Kiev en Moskou met elkaar moeten gaan praten om een eind aan al het lijden te maken, van de Oekrainers, maar ook nota bene van de Russen, waarvan er ten slotte volgens hen ook zovelen het leven hebben moeten laten. Godbetert, zou ik bijna zeggen. Waar haal je het vandaan als je denkt dat je hart op de goede plaats zit? Kennelijk kun je dan zo maar opeens ook een kant op waar ik mijzelf, met mijn hart ook op de goede plaats, maar ook in het bezit van een goed en gezond verstand, in de verste verte nooit zie uitkomen.

Omdat mijn ziel en zaligheid, mijn geweten en gemoed zich nu eenmaal hartgrondig verzetten tegen onuitgelokte agressie die zich ook nog eens vertaalt in het grofste geweld tegen een land, tegen mensen die in dit geval de Russen, Rusland, Poetin en zijn trawanten nooit iets hebben misdaan. Moet er met leugenaars en bandieten die dus voor niets terugdeinzen om hun zin en wil door te drijven, gesproken en onderhandeld worden? Nog niet misschien. Op hun misdadigheid is slechts dat ene antwoord mogelijk, namelijk hartgrondig terugslaan met het botste geweld in de vorm van Patriots, Leopards, houwitsers en meer van dat soort grove geschut. Omdat dat het soort geluid is dat door dat Kremlinvolk en haar aanhang wordt verstaan, spierballentaal van de hevigste soort dus. En als het kan, zelfs erger. In plaats van de lieve woordjes en zoete broodjes van Wellink, d’Ancona, Wagendorp en nog meer van hun soort, dat niet in de gaten heeft dat er met types als Poetin en Hitler dus niet te praten valt. Die gewoon uitgeschakeld moeten worden. Zoveel heeft de geschiedenis, waaronder ook dat papiertje van Chamberlain, ons toch wel geleerd.