Opnieuw terug van weggeweest, gedurende bijna tweeenhalve maand, zonder dat het mij ook maar een moment aan inspiratie heeft ontbroken. Maar het was een tijd waarin het ‘first things first’ als nooit tevoren opgeld deed en ik dus mijn prioriteiten moest verleggen en daardoor mijn lezers eigenlijk in de steek liet. En dat terwijl de tijd geen moment heeft stil gestaan. Want de Vaucluse, de Bourgogne, Zeeuw Vlaanderen en ook nog Zaltbommel, ze zijn allemaal aan de beurt geweest voor een bezoek voor even, een dag of langere tijd. En wat te denken van mijn buxussen die ten langen leste nadat soortgenoten jaren eerder het slachtoffer waren, nu ook volledig te onder zijn gegaan aan die kaalvretende mot. Of zie de begonia’s die enthousiast zijn doorgeschoten onder invloed van de laatste zonnestralen van de Indian Summer die ik ook mooi mocht genieten, en die nu dus staan te wachten op hun onvermijdelijk lot en dat is de verdwijning in de groencontainer. In het voorbijgaan registreer je tijdsverschijnselen in een poging om de tijdgeest te blijven volgen en te betrappen en dan merk je zo maar op dat het kopje koffie met een schotel eronder volledig voorbij is en dat bier uit een fles niet meer in een glas wordt geschonken, maar zo rechtstreeks naar binnen wordt gewerkt.
Vergroving? Moeilijk te zeggen, maar een teken des tijds, dat zeker wel. Net zoals die valhelm die op het hoofd van de doorsnee fietser niet meer is weg te denken. Kwam daar eens dertig jaar geleden om. Zijn we angstiger en fijnbesnaarder geworden? En nog zoiets dat typisch 2.0 genoemd kan worden en waarin ik met gegronde reden duidelijk achterblijf. Want wat stelt het leven anno nu nog voor zonder een hond in huis die je toch minstens drie, vier keer per dag moet uitlaten en welke aldus de gelegenheid biedt om sociaal links en rechts te verkeren? Want geen beter gesprek en geen directer aanleiding voor een contact dan zo’n trouwe huisvriend aan je zij. En van het een komt dan grif het ander en zijn de ziekten en kwalen al snel aan de beurt. Hoewel ik daar geen hond of kat voor nodig heb, nu ik mijn meest naaste, mijn lief, de catastrofe die gordelroos is, heb zien ondergaan. Want als je dat hebt, dan kun je met recht van lijden gedurende twee weken spreken, dat des te harder aankomt als een herstel ook veel langer dan gewenst of verwacht blijkt te duren. En zo is de tijd sinds 1 augustus vergleden en zijn we al met al in de nachtschuit gestapt. Op weg naar de wintertijd, maar in elk geval terug van weggeweest. Dat is voor mij zo zeker als wat en blijf daar vooral op rekenen.
robschimmert 