Blokkendozen in Nederland

Best een mooie ontboezeming trof ik ergens midden in mijn ochtendkrant, die de moeite van het citeren zeker waard is, omdat ze een treffende afspiegeling was van wat mij ook steeds meer dwars gaat zitten. Het begon als volgt: “Elke keer als ik over de A73 naar mijn geboortegrond in Noord-Limburg rijd, zie ik minder weilanden langs de snelweg. Ze zijn overgenomen door gigantische blokkendozen. Sinds 2013 hebben supermarkten, internetwinkels en modeketens al meer dan 100 distributiecentra XXL gebouwd, vooral tussen Rotterdam en Venlo. Van daaruit wordt de Europese markt bediend. De muur van vrachtwagens op de rechterrijstrook krijgen we er gratis en voor niets bij. Nog even en de hele grensstreek is een en al pakhuis geworden.”

Uit mijn hart gegrepen deze observatie, hoewel ze tegelijk wel getuigt van een erg locale focus. Want is het hele land langzamerhand niet verblokkendoosd? En leven we met zijn 17 miljoen niet bijna in een complete voorraadschuur waar nog alleen maar af en aan wordt gereden. Dat is tenminste mijn beeld als ik onderweg op de snelweg ben. Ongeacht of dat op de A2 bij Born en Echt of Weert is of op de A1 bij Amersfoort en Hoevelaken. Of neem de A27 van Everdingen tot Utrecht en de A16 rond Breda. Het zijn maar een paar voorbeelden van die oprukkende blokkendozen, welke tegelijk de vraag oproepen waar alle spullen werden gelaten toen al dit soort opslagruimten er nog niet was. We worden er totaal door overspoeld en het wil maar niet ophouden met die groei, omdat ik per week wel een of twee van dat soort nieuwe logistieke hot spots zie opduiken ten koste van een volgend kwantum aan groen. Waar eindigt dit, is de logische vraag die ik mij stel. Waarschijnlijk als enige en dus als roepende in de woestijn. Omdat de volgende hallen denkelijk al in de steigers staan zonder dat er een haan naar kraait. Vanwege groei die vanzelfsprekend en onvermijdelijk is, maar die wel een doodlopende straat laat zien, die namelijk voert naar een toekomst zonder een wenkend perspectief.