Het moet toch wel raar lopen wil ik niet elke drie maanden een keer in het Bonnefantenmuseum in Maastricht komen. Daar is ook alle reden toe omdat er met die frequentie wel een spraakmakende tentoonstelling te bewonderen is. Zoals ook nu weer met de expositie die de titel ‘Say it loud’ heeft gekregen en welke deel uitmaakt van een samenwerkingsverband waarin Nederlandse musea onderzoek doen naar vraagstukken rondom diversiteit en inclusie binnen de museale sector. Een ambitie en pretentie die de lezer meteen de adem beneemt en eerder drempelverhogend is dan dat ze uitnodigt om eens nader kennis te maken met wat dat ‘Say it loud’ nu feitelijk inhoudt, hoe een en ander zichtbaar wordt gemaakt. Het slikken en nemen van deze horde is, zo bleek mij al snel, meer dan de moeite waard omdat het bijvoorbeeld leidt tot de kennismaking met het overrompelende en sensationele werk van de Nederlandse kunstenares Raquel van Haver, dat terecht plaats kreeg in de hele Rossi-toren van het Bonnefantenmuseum. Raquel van Haver, en nu ga ik verder met de tekst uit de museumgids te citeren,
“…maakt overweldigende sculpturale schilderijen. Van Haver werkt op jute-canvas. Ze brengt olieverf, houtskool, hars, nephaar, papier, teer en as samen tot heftige texturen. Ze documenteert en onderzoekt gemeenschappen en groepsverbanden in de maatschappij in relatie tot het concept identiteit. Voor dit project bezocht van Haver haar moederland Colombia. De luisterrijke werken refereren volgens haar aan de natuurlijke schoonheid van het land en de inherente vrolijkheid van de cultuur, waarachter diepe sociale, politieke en economische problemen en verschillen schuilgaan. Van Haver bezocht stadswijken die lijden onder armoede en drugsproblematiek, waar bendes elkaar hun territorium betwisten en waar een diverse bevolking van onder andere arbeidsmigranten en vluchtelingen probeert een bestaan op te bouwen……”
En om nog even verder in te gaan op het indringend beeld dat Raquel van Haver bij mij opriep. Dit was het gezicht dat de schrijver Gabriel Garcia Marquez al zo doeltreffend had beschreven in “Honderd jaar eenzaamheid” en in “Liefde in tijden van cholera”. Alsof zijn boeken, de mensen daarin door Raquel van Haver tot leven waren gebracht. Prachtig, gekweld en pijnlijk tegelijk. En hoe dat er werkelijk uitziet, toon ik graag op mijn Facebook – pagina.
robschimmert 