Langs de Kluis en de Geul

Het was zo’n septembermiddag die alleen nog in je zoetste dromen voorkomt. De heerlijkheid van een vroege jeugd in de vijftiger jaren kon wel weer tot leven zijn gekomen. Het geluid van kinderstemmen, fietsbellen en een verre vogel vulden de ruimte onder een stralende zon, die niet te warm was om tot een wandeling uit te nodigen. Die begon bij de Geul en de Sint Jansbron, even buiten Valkenburg, waar twee wegen zich meteen scheiden. Een langs de ruisende en meanderende stroom, de ander steil langs het mergel en met treden naar boven. Waarop de keuze wel moest vallen, omdat vals plat haar naam meer dan eer aan doet en de kuiten veel te lang pijnigt. Vandaar die voorkeur voor die korte kwelling, die uiteindelijk meer effect sorteert en het doel sneller dichterbij brengt. Want eenmaal boven, de miljoenenlijn overgestoken en het volgende bos doorkruist, en zie daar de Kluis en de Schaelsberg met haar kruiswegstaties liggen in een wereld die tegenovergesteld is aan wat nog geen half uur geleden de enige werkelijkheid was. Kom hier dus niet meer om, in deze omgeving waar alles verleden ademt, maar tegelijk verenigt met perspectief, dat zich vertaalt in verre horizonten met de mooiste vergezichten daarheen. Mijmering, reflectie, bespiegeling en overpeinzing, verder kom je hier niet en moet je voor dat moment ook niet willen. Laat alles nog even gaan. Loop helemaal vol met jezelf tot je wel verder moet, weer naar beneden.

Naar het leven van alledag, dat zich eerst – om vast te wennen – aandient in het rustieke dorpje Walem, waar zo nu en dan al enig geluid en ophef valt te bekennen, terwijl de weg maar naar beneden blijft gaan. Tot na zo’n spoortunneltje dat van voor de oorlog moet zijn. Daar is opeens te veel leven in de brouwerij als fietsers bijna pelotonsgewijs hun knooppunten met veel gepraat en gebaar proberen te ontrafelen. Dus is de afslag naar rechts in de richting van de stilte aan de oevers van de Geul de enige logische optie. Het ruisen van het water heerst en vult de ogen en oren van de wandelaar die zich hier hoog boven die stroom weer in een andere wereld mag wanen. Waarin de natuur haar speelruimte krijgt en haar gang mag gaan zonder dat de mens zich met zijn eeuwige wijsheid genoodzaakt voelt om in te grijpen en haar weer te herscheppen naar zijn beeld, om er zoiets als een soort van gestileerd park van te maken. Hier is alles zoals het is en zal het ook blijven. Met als enige tussenkomst van de mens hier en daar een enkel gedicht, waardoor je als passant de kans krijgt om even stil te staan. Ja, bij wat? Bij jezelf? Of misschien bij het beeld dat je daar wordt voorgehouden. Waarmee de wandeling je haast als vanzelf terugvoert naar het begin, naar de Sint Jansbron en vervolgens het Koetshoes, waar in de speeltuin de kinderstemmen natuurlijk volop klinken en zo de cirkel naar de vijftiger jaren voor dat moment geheel vol maken, eigenlijk zelfs vervolmaken.