Vanzelfsprekend gingen we met die ambitie en dat verlangen ernaar richting Algarve. Tegelijk met het volledig besef dat de werkelijkheid nooit die droom kon vervullen en vaker een illusie zou blijken. Hetgeen ook bewaarheid werd. Tot gisteren dan, toen die zo vurig gewenste vierentwintig graden werd bereikt, de lucht strak blauw bleef en zelfs het geruis van de branding in de stilte van de warmte opging. Ik kon op mijn terras een speld horen vallen, ergens midden op een Portugese dag. Wie voelde er nog de behoefte om enig geluid te geven bij het opgaan in het weldadig zonnebad, werd ik gewaar bij het zien van al die stervelingen die in hun volle overgave geen teken van leven meer wilden geven. Atypisch haast en ook vervreemdend, die stilte, die warmte op zo’n vierde dag van februari, een dag, een datum die zich in mijn systeem alleen verbinden laat met grijs, koud, duister en nat en alle andere onaangename tinten van het gevoelsspectrum. En nu dus zo maar dit. Alsof je ontkoppeld van je eigen werkelijkheid raakt en andere sferen bereikt.
Zo verging het mij ongeveer tot het moment dat die volledige verstilling doorbroken werd door een geluid hoog boven mij, een geluid dat onverbrekelijk verbonden bleek met mijn jongste jaren. Het was zo’n eenmotorig vliegtuig dat zich in de ijle verte liet horen ronken en mij op het spoor bracht naar mijn vroegste jeugd toen alles ook nog net zo ijl en onbedorven en vol verwachting leek als op dit eigenste moment. Zodat ik tegelijkertijd vervuld werd door een sentiment, noem het melancholie, een golf van weemoed, misschien was het wel een verlangen naar die tijd van toen, die nooit weerom komt, maar zich toch hier met dat vervliegend geluid voor even aankondigde. En dat gebeurde in Portugal. Het overkwam mij daar. Zou dat dan toch die saudade zijn geweest, die gemoedstoestand, waar de Portugees het patent op heeft, dat mengsel van weemoed, melancholie en verlangen naar iets dat uiteindelijk nooit vervuld is of zal worden? Zou ik zo maar voor even Portugees met de Portugezen zijn geweest, in de verbroken stilte van dat enkele moment?
robschimmert 