Het gebeurt zojuist hier voor mijn deur, recht in mijn gezichtsveld, zodat er niets verzonnen bij kan zijn. Er komt een man aan lopen, een man van voor in de zestig, met achter zich aan een hond, die het steeds langzamer aan doet, zoveel dat de lijn zich meer en meer spant, totdat hij stil staat en de man half en half misnoegd achterom kijkt, zoals dat vaker gaat als het baasje eigenlijk geen trek heeft om baasje te zijn, omdat dat dagelijks driemaal een verplicht rondje met het hondje betekent. Zo’n blik dus en zo’n gezicht, dat begon te verstarren toen het hondje stil hield om zijn grote bah te doen, waarnaar het baasje bijna hulpeloos keek, zo van ‘moet dat nou’, om vervolgens een stuk rood plastic uit zijn jaszak te halen en dat als een soort van want om zijn hand te doen, met voortdurend die uitdrukking op zijn gezicht die hoort bij het ellendigste corvee, waaraan niet te ontkomen valt. Zodat het welhaast logisch was dat het bukken om die bah met zijn plastic handschoen op te rapen, die nog warme bah van zijn geliefde viervoeter, in de krachtigste slomo ging.
Net als de opwaartse beweging met die ene gevulde hand, welke direct werd gevolgd door het met twee handen draaien met de uiteinden van dat plastic zakje met inhoud, zodanig dat ze allebei voldoende lengte kregen om er een goede knoop van te maken en zo het zakje te sluiten. Waarna de man zijn weg vervolgde, met in zijn linkerhand de lijn met daaraan zijn hond, terwijl hij rechts schuin voor zich uit de verpakte grote bah van zijn hondje hield en het ongemak van alles, maar dan ook alles, dat met de man te maken had, afdroop. Zo gek is dat toch niet? Want wie wil er nou met een drol in zijn hand over straat lopen? Al is het op een dorp en kent iedereen jou en jouw hond. Een gezicht is het in elk geval niet, nog afgezien van het hele bijkomende ritueel. Bij elkaar voor mij meer dan genoeg gedoe en wat dies meer zij om nooit aan een hond te beginnen. Misschien omdat ik wel teveel van ze houd en ze dus met mijn ergernis en ongemak niet lastig wil vallen.
robschimmert 
Toen Mack de echte nog leefde, hoefde je nog niet op te ruimen. Daarna hadden we een aantal jaren geen hond, en ik zag dat moet die zakjes met lede ogen aan en dacht: geen hond meer. Nu heb er toch weer een, en ik heb altijd het zakje bij me, maar ik gebruik het zelden. Ze wacht altijd netjes tot ik buiten de bebouwde kom loop.
Het is maar hoe je ertegen aankijkt… het hoort erbij.