Na twaalf dagen op Tenerife

Dit weblog was dus een paar weken uit de lucht. Er heerste hier radiostilte. Er was een ‘break’ zoals dat tegenwoordig zo fraai wordt genoemd. Niet dat er sprake was van een ‘writers block’, om nog maar eens leentjebuur over de Noordzee te spelen. De oorzaak van alle leegte en stilte hier was een vakantie op Tenerife. Twaalf dagen die we onszelf gegund hadden om die onzalige Hollandse winter met dat voortdurende grijze wolkendek en die niet te stoppen kille regenvlagen daaruit, iets korter te doen lijken. Wat dus redelijk tot goed is gelukt tijdens dat verblijf in een omgeving waar de twintig graden en meer orde van de dag waren, alsook een aanhoudende zonneschijn. Maar dan wel alleen aan de kust. Want door de alles overheersende vulkaan El Teide, die een hoogte van 3700 meter bereikt, wil het weer op Tenerife behoorlijke grillige patronen vertonen. Althans in deze periode van het jaar als die kolossale berg boven 2000 meter met sneeuw is bedekt, werden wij al vrij snel gewaar. Natuurlijk is een voorname reden om naar dit Canarische eiland te gaan om wat van de zon te genieten. Maar niet twaalf dagen aan een stuk, wat ons betreft. Je wilt toch ook wat zien in plaats van dag in dag uit aan de rand van een zwembad in slagorde te liggen op een ligstoel, waarvoor in de vroegte van elke dag dan ook nog eens stevige strijd moet worden geleverd. Om over een vakantie zonder stress dan maar te zwijgen. Als je daar niet voor kiest, zie je dat pijnlijk genoeg voor je ogen gebeuren.

Met de kans, zo bleek, op ook wel eens regen en tegenvallend weer, als er op uit getrokken werd, het minder zonnige binnenland in. Welke teleurstelling dan weer ruimschoots werd gecompenseerd door de fraaiste natuur, vergezichten en landschappen, waar Tenerife meer dan rijk aan is en wat een verblijf op dat eiland alleen al de moeite waard maakt. Waarbij gedacht kan worden aan de overrompelende Noordkust, het nationaal park rond El Teide, het bergdorp Masca, de kliffen die Los Gigantes heten en de Punto El Teno. En dan is nog maar een top van de spreekwoordelijke ijsberg genoemd, van de culturele, landschappelijke en historische schatten waar Tenerife zo rijk aan is. Een eiland dat de moeite van het ontdekken waard is, met ook nog de mogelijkheid om die zo aangename portie zon mee te pikken. Waarmee niet gezegd wil zijn dat alles er maar hosanna en hallelujah is. Met name niet in de zuidwesthoek van het eiland waar de toeristenindustrie vaste voet aan de grond heeft gekregen, waardoor met name de Engelsen daarheen hun weg lijken te hebben gevonden om daar hun allerminst fraaie sporen achter te laten. Nog meer dan voorheen gun ik ze nu van harte hun Brexit. Want eerlijk is eerlijk, met het gros van die creaturen wil je als weldenkend en een beetje beschaafd mens niet in hetzelfde gezelschap verkeren. Vergeleken daarmee zijn wij Nederlanders kostschoolkinderen. Wat ook een van de conclusies na twaalf heerlijke dagen op Tenerife was.