Een gedicht dat door de Limburgse dichter Wiel Kusters werd gemaakt naar aanleiding van Memorial Day op de Amerikaanse begraafplaats in Margraten en dat van hem de simpele en alleszeggende titel “Margraten” meekreeg:
Als je zo’n klein wit steentje was van nu
dat in een grote wei werd neergezet
bij al die andere stenen, rijen lang,
dan had je ons, maar niet jezelf gered.
Als je zo’n bange jongen was van toen
die in het gelid moet staan met vlees en bloed
dat je thuis achterliet, en in een heg
voorovervalt, waar je dan hangen moet,
je gezicht vol in de doorns, terwijl je sterft,
dan moeten wij toch even blijven staan
en vragen wie wij zijn, toen, nu, hier, daar.
Daar regent het. Je schuilt. Ik kam mijn haar.
Zon op je steen. Zij wandelt door de laan.
Het waait. De wereld heeft zich rood geverfd.
robschimmert 
Margraten, het blijft indrukwekkend.