Genadebrood voor de PvdA?

De hamvraag in het vaderlandse politieke debat concentreert zich allang niet meer op het formatieproces, maar is terechtgekomen in de marge ervan. Ze gaat nergens anders meer over dan over de kwestie of de PvdA nu uiteindelijk de aangewezen partij moet worden om het motorblok van VVD, D’66 en CDA aan de praat te krijgen, of de verliezers van de laatste verkiezingen met lippendiensten aan die haast heilige drie-eenheid bijna in hernieuwde genade dienen te worden aangenomen. Doodeenvoudig omdat die drie winnaars zo graag samen willen regeren. Waar de PvdA, bij gebrek aan medewerking van andere partijen, opnieuw er goed voor wordt geacht om hen daartoe in staat te stellen. En of dat die partij, die ook nog eens een echte bestuurderspartij is, over een paar jaar weer hevig zal opbreken, met als mogelijk gevolg zelfs het einde-verhaal van de sociaal-democratie bij de kiezer, kan nu niet aan de orde zijn. Want het land moet immers bestuurd en geregeerd worden, vinden Rutte, Buma en Pechtold. Dus heeft het land Asscher cum suis nodig en tellen de zogenaamde principes, die na het smadelijk verlies in maart door de PvdA weer werden uitgevonden, even minder dan het landsbelang.

En juist daarbij past direct de kanttekening c.q. vraag of de PvdA, welke zo op zijn donder heeft gehad van de kiezer, zelfs na bewezen prestaties in het laatste kabinet, de eerst aangewezene is om door de knieën en door de bocht te gaan. Laat die partij zichzelf maar weer gaan uitvinden, vooral aan de hand van Lodewijk Asscher. Waarom zou hij de helpende hand moeten uitsteken naar dat motorblok, dat tot nu toe tijdens de hele formatie in geen enkel opzicht heeft bewogen of iets heeft gedaan om tot een vierpartijenkabinet te komen, behoudens dan voortdurend te wijzen naar derde-partijen die te steil zouden zijn en te veel aan hun principes vasthielden. Nee, dan deze drie die daar evenveel van kunnen door bijvoorbeeld de partij van Wilders mordicus uit te sluiten als regeringspartner, om vervolgens aangewezen te zijn op andere partijen die dan wel geacht worden helemaal met hen mee te buigen. Met dan nu dus die bijna – knieval voor de PvdA, waarvan te hopen is dat de leiding van die partij niet zwicht en de rug recht en vooral het motto huldigt dat die drie, dat motorblok, zichzelf maar aan de praat moet zien te krijgen en houden en het dus verder vooral zelf uitzoekt. Want zij zijn het immers die zo graag willen besturen en regeren. Zodat de PvdA daarom dus het grootste gelijk heeft om langs de kant en in de luwte van de formatie te blijven. In afwachting van voor haar ongetwijfeld betere tijden.