Het adembenemende Ronda

Het is jammer dat het een flink eind rijden is. Want Spanje is een land waar je niet uitgekeken raakt. Elk dorp, iedere stad heeft zijn eigen schatkamer, ademt geschiedenis uit zonder dat daarmee de vooruitgang in de verdrukking komt. Verder zijn Spanjaarden gewoon aardige, innemende mensen die niet aan borstklopperij doen of hoog van de toren blazen. Dat maakt het verblijf in dat land, en dan met name in haar binnenland, zo aangenaam, hebben wij opnieuw ervaren. Deze keer in Andalusië, waar we tien dagen hebben rondgetrokken en onze ogen uitgekeken. In het besef dat maar een fractie van al het daar aanwezige fraais gezien kon worden, omdat deze streek ten naaste bij zo groot als Nederland is. Logisch dat je je dan wel moet beperken tot enkele topics met daarnaast het voordeel dat met een huurauto ook de kleinste, vaak mooiste plekjes bereikt konden worden en die meer dan eens de kers op de taart bleken te zijn. Maar als er dan toch een plaats genoemd moet worden die er uit is gesprongen, dan is dat toch wel Ronda, dat niet ten onrechte wereldberoemd is geworden. Want die conclusie is meer dan gerechtvaardigd gezien de grote aantallen Chinezen, Koreanen en Japanners die dit verrukkelijk oord ook hadden gevonden en eigenlijk het straatbeeld beheersten zonder dat ze daardoor de schoonheid en het bijzondere karakter van Ronda aan het oog onttrokken.

Eigenlijk een kolossale verrassing voor iedere toerist die in Malaga landt om via Torremolinos, Fuengirola en Marbella na die laatste plaats met een verlicht gemoed rechtsaf, bergop en landinwaarts te gaan om na een uurtje rijden in een heel andere wereld terecht te komen. Wat een contrast met die betonnen, fantasieloze Costa del Sol, dit adembenemende Ronda. Adembenemend omdat het hoog op een rotsformatie gelegen is, maar tegelijk in twee delen gespleten is door een honderd meter diepe kloof, waaroverheen een eeuwenoude brug ligt die de beide stadsdelen verbindt. Dat de uitzichten onvergelijkelijk zijn, laat zich raden. Aan alle kanten en in alle richtingen. Waar kan de bezoeker zijn hart er niet aan op halen, dankzij de promenade die zich aan de rand van dit zo hoog gelegen bolwerk uitstrekt. Waar is het nog beter toeven, vraag je je al snel af, zeker als je in een van de vele parken de borstbeelden treft van beroemdheden die Ronda honderd, honderdvijftig jaar geleden al in hun hart hadden gesloten. Zoals Ernest Hemingway, Orson Welles en Rainer Maria Rilke, die toen al vaste gasten waren in dit paradijs op aarde. Waarin net zo wonderwel die accordeonist paste die iedere avond voor zonsondergang op een van die uitzichtpunten de schoonheid van Ronda met de klanken uit zijn instrument bezegelde. En dat hij ons dan meenam, kon ook niet anders. Met een dans als bekroning en vertaling van dat gevoel dat het altijd zoals daar zou moeten blijven.

Advertentie