Gepikeerde Nederlanders…?

Het zou wel eens hét thema kunnen worden van de komende verkiezingscampagne. De rode draad. Als de politiek en de media tenminste geloofd moeten worden. Daarin klinkt het maar van die Nederlander die zo boos is, van die kiezer die gepikeerd en op zijn teentjes getrapt is, die bij het minste of geringste een keel op zet. Kortom, het maatschappelijk ongenoegen houdt niet op rond te zingen. Nog altijd volgens de politiek, met in haar voetspoor het parlementaire journaille, dat bestaat bij de gratie van het na papegaaien en er slechts baat bij heeft om dat alles nog een paar maten groter te maken. Omdat er in Nieuwspoort door iedereen uit dezelfde ruif wordt gegeten. Wat dus niet wil zeggen dat maar elk geluid en iedere bewering uit die hoek voetstoots moet worden aangenomen. Want zijn wij Nederlanders wel doorlopend boos en gepikeerd? Kan toch niet als andere onderzoeken uitwijzen dat wij tot de gelukkigste volkeren op aarde behoren. Hoe is dan het een met het ander te rijmen? Zijn wij ons van enig kwaad bewust of probeert de Haagse binnenwereld ons een loer te draaien en een schuldbesef aan te praten? Omdat het immers ergens over moet gaan tijdens een verkiezingscampagne. Wat overigens wel meteen de kloof bevestigt en zelfs versterkt die er in de loop der jaren is gaan ontstaan tussen alles wat naar volksvertegenwoordiging neigt en wat tot de achterban, tot de mensen in het land gerekend kan worden.

Met het zoveelste gat in de politieke markt tot gevolg waartoe een nieuwe generatie politieke avonturiers zich aangetrokken voelt. Met haast logischerwijs de herhaling van zetten die elke vier jaar schijnt te moeten worden gedaan. Met natuurlijk het failliet van de politiek als opnieuw uitgekauwd argument, de stem van de kiezer die niet gehoord wordt en nog meer van die platgetreden paden waaronder bij elke Kamerverkiezing een nieuwe handtekening komt te staan. Met een kracht gezet alsof het garen nu echt voor het eerst is uitgevonden. Omdenken, nieuw denken, een opzienbarende visie. Ho maar. Het is steeds weer hetzelfde liedje dat er wordt gezongen, met nu als solisten Jan Roos en Thierry Baudet, die dus beiden ook niets nieuws onder de zon hebben te brengen. Nee, zij koesteren zich liever in de geur van vermeend maatschappelijk verzet en drijven het liefste voort en uit op de wolken van door henzelf omschreven en gesignaleerde rancune. Lekker makkelijk. Dat beslist wel. Maar zonder de tegendraadsheid die nodig is om een wereld te winnen. En al helemaal zonder de allure die hen dus passanten maakt en daarmee veroordeelt om in de middelmaat en de vluchtigheid te blijven steken dan wel te verdwijnen. Waarmee na deze plas alles blijft zoals het was en de politiek en haar pers zich weer vergenoegd in de handen kan wrijven bij het vooruitzicht van weer vier jaar samen gelukkig te leven. Misschien is dat wel het verhaal waar we echt boos om moeten worden.