In de reeks gedichten die hier elke zondag te lezen zijn, is nog nooit werk van hem aan bod geweest. Vandaar dat deze keer het woord wordt gegeven aan de duivelskunstenaar Simon Vestdijk, de romanschrijver, arts, muziekcriticus en essayist, die de kunst van het dichten ook verstond getuige het volgende “De uiterste seconde” dat hij schreef naar aanleiding van de dood van zijn levensgezellin Ans Koster in 1965:
Voor Ans
Doodgaan is de kunst om levende beelden
met evenveel gelatenheid te dulden
als toen zij nog hun rol in ‘t leven speelden,
ons soms verveelden, en nochtans vervulden.
Hier stond ons huis; hier liep zij met de honden;
hier maakte zij de bruine halsband los;
hier hebben wij de stinkzwammen gevonden,
op een beschutte plek in ‘t sparrenbos.
Doodgaan is niet de aangrijpende gedachte,
dat zij voortaan alleen die paden gaat,-
want niemand is alleen die af kan wachten,
en niemand treurt die wandelt langs de straat,-
maar dat dit alles was: een werk’lijkheid,
die duren zal tot in de uiterste seconde;
dit is de ware wedloop met de tijd:
de halsband los, en zij met de twee honden.
