Het cement van de samenleving

In een tijd dat negativisme hoogtij viert, het gekanker niet van de lucht is en ieder over van alles en nog wat een standpunt heeft, waaraan dan bij voorkeur met de grootst mogelijke mond via radio en tv ruchtbaarheid wordt gegeven, zijn ze bijna een verademing te noemen. De mensen die niet zo nodig met niets aan de weg hoeven te timmeren, maar zich het liefst op de achtergrond houden om daar het meest en zo positief mogelijk tot hun recht te komen en dat te doen wat naar hun opvatting en volgens levensgevoel betekenis en zin heeft. Zonder dat ze daar zo nodig voor betaald hoeven te worden, maar gewoon omdat het bij hun zijn, bij hun bestaan hoort, omdat ze zo in elkaar zitten. Omdat je de dingen die zij doen, doet zonder er grote verhalen bij op te hangen. Waardoor zij het meest welig tieren in alle bescheidenheid, buiten de schijnwerpers en op de achtergrond en zo wel de bodem vruchtbaar maken waarop de gemeenschap en onze samenleving zich ontwikkelen, groeien en bloeien. Ze zijn de tegenvoeters van de afbraak, de rancune en de frustratie, die momenteel zo opgeld doen en de tijdgeest lijken te bepalen. Tegen de verdrukking daarvan in steken zij hun handen uit hun mouwen, dragen zij bij en manifesteren ze zich zonder zich nadrukkelijk te profileren. Waarmee zij wel onomstotelijk hun nut bewijzen en voortdurend respect afdwingen.

Mensen die beroepshalve zorg verlenen, maar daarnaast, omdat ze zijn zoals ze zijn, in hun eigen vrije tijd vrijwilligerswerk niet schuwen. Zoals die vrouw die buiten haar 24 – urig dienstverband ook twee dagen per week op een demente man van 67 jaar past, terwijl ze bovendien nog wel haar eigen gezin moet runnen. En dan die man die naast zijn full time job om niet en een gedurende een fors aantal uren per maand cursussen over zijn verpleegspecialisme geeft en zo zijn kollega’s bijschoolt. Of die vrouw die een deel van haar vrije tijd structureel opoffert om haar invalide vriendin de kans te geven ook te genieten van de dingen waar ieder ander zonder beperkingen toegang toe heeft. Dus ook een weekeind in dienst stelt van diezelfde vriendin als die aktiviteiten ergens in Nederland wil verrichten ter nagedachtenis van haar overleden man. Wat maar een paar voorbeelden zijn van mensen die het per saldo minder druk hebben met zichzelf en meer tijd willen steken in de leniging van behoeften en noden van anderen. Waar je dus meestal weinig van hoort, hoewel zulke aktiviteiten precies het cement zijn van de samenleving en dus alle respect verdienen. In elk geval veel meer dan het gehoor dat wij altijd weer blijken te lenen aan al diegenen van wie de enige bijdrage erin bestaat dat ze geluid maken dat in het eigen lawaai blijft steken.

Advertentie