Zo één keer in het jaar overkomt het me wel dat ik maar niet door een boek heen kan komen. Daar zijn natuurlijk verschillende oorzaken voor te noemen. Bijvoorbeeld het feit dat mijn aandacht te zeer naar andere zaken uitgaat dan dat een boek dat ik aan het lezen 
ben, qua inhoud voldoende tegenwicht daar tegen biedt. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat een boek niet het verhaal bevat dat mij zou moeten aanspreken. Daar loop ik dus nu tegen aan in de roman van David Mitchell “De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet” ondanks alle kwaliteiten die het onmiskenbaar heeft, maar dat mij toch niet weet te boeien en mij evenmin verleidt om het steeds weer op te pakken. Hoewel goed en pakkend geschreven, krijgt de vertelling mij maar niet in haar greep om de doodeenvoudige reden dat het verhaal, het gegeven niet tot mijn interessesfeer behoort. Voor een goed begrip een enkel aanknopingspunt. De geschiedenis speelt zich af in de Nederlandse factorij Desjima welke tegenover de Japanse stad Nagasaki ligt, rond 1800.
Daarin beschrijft Mitchell de konfrontatie tussen het Nederlands koloniaal denken en de Japanse tradities, die met name verbeeld wordt in de innerlijke worsteling van de Nederlandse ambtenaar Jacob de Zoet. Hoewel dat enkele gegeven op zich wel fascinerend is, wordt het te zeer verweven in en tegelijk ook uitgesmeerd over gedetailleerde schetsen van het leven, de religie, de traditie, de cultuur van het Japan van die tijd, die beslist wel getuigen van een grote kennis van zaken van de schrijver, maar wel alle vaart halen uit zijn verhaal. En uiteraard dragen die meestal minutieuze beschrijvingen ook niet bij aan het zicht op de grote lijn, waardoor het lezen van dit boek voor mij per saldo een opgave werd en ik het nu zeker al een dikke maand niet meer ter hand heb genomen. Wat, denk ik, genoeg zegt. Wat mij betreft echter niets over de kwaliteit van de schrijver, maar des te meer over de match van mijn interesse met dit boek. Die er dus niet bleek te zijn en mij er toe bracht om het maar terzijde te leggen in afwachting van de tijd dat ik er beter voor toegerust ben. Voor dit moment dus niet. En dat blijft al met al toch jammer, hoewel ik mij ook kan voorstellen dat “De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet” andere lezers wel kan aanspreken.
robschimmert 