In deze derde greep uit het werk van Stevie Wonder is de keus gevallen op “For once in my life“. Niet omdat dat nu zo’n wondermooie compositie was, maar meer vanwege de zeldzame opname van zijn optreden als zanger, waarbij hij volkomen in het niet zinkt bij de lulligheid van de danseressen rondom hem. Zo konden de sixties er dus ook uitzien!
Er zijn weinig artiesten die tegelijkertijd zo’n sterke en zo’n onwaarschijnlijk slappe nummers hebben opgenomen als Stevie Wonder. Hoe kunnen zijn vroegere hits als Master Blaster, Jammin’ en Superstitious afkomstig zijn van dezelfde man als ‘I just Called to Say I Love You?’, vraag ik me af?