In en om de ENCI – groeve

Nog een paar weken en ik woon al weer 43 jaar in Zuid – Limburg. En nog altijd komen de momenten langs dat ik het gevoel krijg dat ik hier op vakantie ben. Een gevoel dat mij eigenlijk van meet af aan in zijn greep heeft gekregen en waar ik dus niet meer van los kom. Zo bleek mij vandaag opnieuw en voor de zoveelste keer. Leuk, spannend en je zou er zo maar een chauvinist van worden, van dat idee dat je nog steeds door dat Limburgs landschap bij jou om de hoek verrast kan worden als je weer nieuwe plekjes ontdekt. Want dat overkwam mij vandaag, overrompelde mij haast toen ik verzeild raakte in de ENCI – groeve, welke gelukkig weer, maar met de nodige beperkingen welke aan dagrecreatie zijn opgelegd, sinds kort is opengesteld. Ze is gemakkelijk te bereiken via het uitkijkplatform dat zich aan de Luikerweg op de Pietersberg bij Maastricht bevindt. Via een trap wordt er langs een mergelwand aan de noordzijde afgedaald in die groeve die momenteel onder regie van de Stichting Natuurmonumenten stapsgewijs aan de natuur wordt teruggegeven. Zijn de mogelijkheden om er rond te kijken nu nog beperkt, vanaf 2020 zal het totale gebied vrij toegankelijk zijn en zal er nog meer dan nu al te genieten zijn. Want ook een maanlandschap blijkt zijn charmes te hebben, zeker als het niet alleen gevuld is met water en mergel in alle mogelijke formaties, maar ook nog eens uitblinkt in stilte.

Schoonheid in haar basale vorm is er te vinden, welke des te fraaier contrasteert met de natuur die die groeve omlijst en die betreden wordt vanaf het terras van Chalet d’n Observant. Op de rand daarvan begint de klim naar d’n Observant zelf, met daar aan grenzend een visvijver met direct daarachter het prachtige ENCI – bos, dat zich op de westflank van de Pietersberg halvemaanvormig uitstrekt om de Noord – en Westkant van de groeve. Met op de hellingen daar een waarachtig veelvormige en on-Nederlandse flora, maar ook fraaie vergezichten op het Belgische Kanne, het Albertkanaal, Chateau Neercanne, op de stad Maastricht en de royale wijngaarden aan de zuidkant ervan. Het ene beeld nog van een onverwachter schoonheid dan een vorige en volgende, waardoor de indrukken en verrassingen tijdens een wandeling door dat stukje Limburg bij mij over elkaar heen buitelden. Te meer omdat ze met geen plek elders in het Zuidlimburgse Heuvelland te vergelijken zijn. En wat die hele wandeling in en rond de ENCI – groeve helemaal zo bijzonder maakte, was dat ook op haar hellingen en in het ENCI – bos zelf de stilte overheerste en in feite alleen werd verstoord, als dat tenminste zo genoemd mag worden, door een enkele picknick die zo hier en daar werd gehouden, waardoor het beeld van mijn zondagse idylle, mijn vakantiegevoel, alleen maar werd bevestigd.