De kliek van BN’ers

Of het een plaag is of een kwaal, een ziekte of een pestilentie, doet er niet zo toe. Vast staat dat de Nederlandse televisiekijker er langzamerhand mee vergeven wordt, ze ongelimiteerd toegediend krijgt, of het nou leuk gevonden wordt of niet. Geen programma schijnt nog zonder te kunnen. Welk format drijft er niet op en lijkt er niet succesvol door te kunnen zijn, kon wel de gedachte zijn die de mediawereld, de wereld van het beeld en het geluid, domineert. Dus vraag genoeg in die hoek, terwijl er over het aanbod evenmin getwijfeld hoeft te worden. In rotten van drie staan ze te dringen om vooral gevraagd te worden, tevreden als ze met zichzelf zijn en dus maar wat belust op aandacht als ze hun ding afhankelijk van het programma mogen doen. Zonder dat verder kennis of kunde vereist is, telt uitsluitend het bezit van dat ene predikaat dat hen dus kwalificeert, namelijk de publieke bekendheid, het zijn van de Bekende Nederlander. En omdat er zowel ruimschoots vraag naar als aanbod van is, zit de Nederlandse kijker en luisteraar mooi opgescheept met de gevolgen van die kwalijke balans. Want trekken die BN’ers niet elke avond in de ganzenpas langs, over de vaderlandse beeldbuis?

In ‘De slimste mens’, ‘Verborgen verleden’, ‘Expeditie Robinson’, ‘Wie is de Mol’ om maar eens een paar van de meest treffende voorbeelden te noemen van die voortdurende incest die met publieke middelen en reclamegeld wordt gepleegd. En dan is nog niet eens dat peloton lollige broeken van zogenaamde cabaretiers genoemd dat in spelprogramma’s mag participeren om daar leuker te zijn dan de deurknop die toegang geeft tot de studio. Wat wel tot de grootst mogelijke zouteloosheid moet leiden welke dan weggelachen wordt door diezelfde moppentappers. Want er moet toch gelachen worden? Zo ongeveer draait dat om elkaar heen en in hetzelfde rondje, waarbij de ene hand de andere wast, als die maar van een BN’er is, omdat dat de garantie is tot succes en vermaak, is het idee waar het gros van de programmamakers gemakzuchtig achteraan holt, zonder nog met een been, of zelfs een teen in de werkelijkheid te staan. Met als gevolg dat het hergebruik van alles en iedereen die bekend is, alleen maar toeneemt en de duurzaamheid en houdbaarheid ervan omgekeerd evenredig vermindert. Vandaar die alsmaar groeiende slappe hap, die kliek die de kijker en luisteraar krijgt voorgeschoteld, waarvan deze nog alleen maar kan kokhalzen.

Advertentie