Lichtpunten in de media

Het is natuurlijk niet over de hele linie kommer en kwel met de media. Gelukkig zijn er geregeld nog genoeg lichtpunten te ontwaren om de moed er in te houden. En dan gaat net het zo goed over de kranten als over radio en televisie. De afgelopen paar weken ben ik tenminste enkele uitzendingen en artikelen tegengekomen die mij aangenaam verrasten, door de toon, de originaliteit, de invalshoek. Met als gevolg dat ik reikhalzend uitkeek naar een volgende aflevering, in dit geval van “De neven van Eus”, een vijfdelige serie die op zondagavond werd uitgezonden en waarin de Nederlands – Turkse schrijver Özcan Akyol op zoek ging naar zijn familie die in Turkije was achtergebleven. Hoe hield die zich in het Turkije van vandaag, in aanmerking nemend dat zij deel uitmaken van de alevitische minderheid, die ook in de knel is komen te zitten in de gewijzigde politieke omstandigheden, was de leidende vraag die tot die programmareeks leidde. Akyol heeft er een fraai portret van gemaakt, dat zich kenmerkte door zijn openhartigheid die gepaard ging met discretie om zijn familie niet ongewild in de problemen te brengen. Het nam niet weg dat er toch genoeg neven, nichten, ooms en tantes waren die geen blad voor de mond namen en onomwonden hun situatie in Turkije schetsten. Waar Akyol met zijn houding, zijn empathie en discretie de voorwaarden voor wist te scheppen. Met als uiteindelijk resultaat een meer dan verontrustend beeld van de Turkse werkelijkheid zoals die zich onder het regiem van Erdogan steeds meer gaat ontrollen.

Spijtig daarom dat de serie gisterenavond is afgesloten en dus zo’n indruk achterliet dat ik wie deze uitzendingen niet heeft gezien, alleen maar kan aanraden om ze nog eens terug te kijken op “Uitzending gemist”. Ook in de Volkskrant is sinds een paar weken een bijzondere artikelenreeks gestart, die nog zal doorlopen tot het midden van het volgend jaar en dan in totaal 365 afleveringen zal hebben geteld. De titel is “Caspar loopt” en is als een soort verslag te vinden in de bijlage van de Volkskrant. Wat is het verhaal? Verslaggever Caspar Janssen loopt een jaar lang door Nederland en brengt al wandelend en doende en pratend het landschap dat onder zijn ogen komt, hem als het ware passeert, in kaart en daarmee de planten, de dieren, de mensen en kwesties van het Nederlandse land. Dus even iets heel anders dan die dagelijkse jachtigheid, die waan van de dag. Caspar Janssen biedt een rustpunt aan als hij vertelt over het lot van de damherten in het duingebied van de Amsterdamse Waterleidingmaatschappij. Of als hij de tapuit aan de vergetelheid onttrekt dan wel de schoonheid van de Eilandpolder onder Alkmaar bezingt. Heerlijk om met hem even vijf minuten weg te zijn. En wat een vooruitzicht om dit nog bijna een jaar lang te mogen beleven. Lezen die man, of kopen die krant, kan ik alleen maar zeggen. Fijn dat er nog mensen als Akyol en Janssen zijn. En mooi dat zij een podium krijgen in een omgeving waar snel, sneller, snelst vaak nog niet eens snel genoeg is.