Een traantje in Sibbe

Klein leed en groot leed hoeft niet noodzakelijkerwijs veel te verschillen. Het hangt er maar vanaf welk gezichtspunt er gekozen wordt en in welke huid men kruipt. Waarvan het volgende voorval getuigt dat zich afspeelde in Sibbe, een dorp boven Valkenburg, vlakbij het gekende wielercafé in de hoofdstraat aldaar. Het was al flink aan het schemeren. In feite was de duisternis ingevallen. Ik was op weg naar Ingber en had daarvoor de route binnendoor gekozen, boven langs het Geuldal, waarbij een aantal gehuchten gepasseerd moet worden, waaronder dus dat Sibbe. Het is een route met de nodige chicanes omdat er nogal wat auto’s langs de betrekkelijk smalle wegen geparkeerd staan. Geen haan die er daar naar kraait. Moet immers nog kunnen en kan dus ook, hoewel het soms wel eens passen en meten en zeker letten op tegenliggers is. En in het bijzonder deze keer op die plaats waar de straatverlichting toch schaars bleek, te schaars met een fataal gevolg als ik toch niet een beroep had gedaan op dat zesde zintuig dat op dat moment bij mij aanwezig bleek, dus mij onverhoeds deed stoppen.

Er doemde namelijk recht voor mij, wel met een matige snelheid vanwege alle belemmeringen door geparkeerde auto’s, een onverlicht voertuig op, dat uitweek toen ik even groot licht gaf. Omdat goede raad mij in deze situatie niet te duur en niet overbodig leek, opende ik het raampje naast mij, stopte en attendeerde de bestuurster – want het bleek een zij te zijn – op het feit dat zij haar autoverlichting niet aangezet had. Haar reactie was de hand aan de mond, een kreet van schrik of ontzetting, waarna ze mij zei dat ze het totaal vergeten was, zich niet bewust was geweest van het gevaar dat zij aldus op de weg was. Ze was namelijk, zo zei zij, compleet van streek, omdat ze net van de dierenarts in Sibbe kwam, waar ze haar konijntje had laten inslapen. Wat ze meteen liet volgen door een zacht snikken, terwijl ze een traan wegpinkte. Ja, wat moet je dan? Ik heb haar maar sterkte gewenst en ben doorgereden, terwijl bij mij even de gedachte aan die vreemde kostgangers die onze lieve heer heeft, opkwam. Om dat denkbeeld met eenzelfde snelheid weg te wuiven om de doodeenvoudige reden dat ik me met enige gene ook realiseerde dat leed gewoon leed is en zich niet in rangen laat ordenen.

Advertentie