Het lezen is er de laatste maanden flink bij ingeschoten. Vanaf maart heeft er hier geen boekbespreking meer gestaan. Waaruit gevoeglijk geconcludeerd kan worden dat ik zolang ook geen boek in handen heb gehad. Vraag niet waarom. Want een afdoende verklaring heb ik niet voor deze toch wel opmerkelijke en ook langdurige op de plaats rust. Er waren kennelijk andere prioriteiten boven het lezen van boeken. En misschien verschenen er naar mijn smaak niet die boeken die voor mij de moeite van het erin verdiepen waard waren. Gelukkig heb ik een nieuwe start kunnen maken met een boek dat mij toch danig verraste. Het is dit jaar verschenen en kreeg daverende recensies die mij echter waren ontgaan omdat ik nogal sceptisch ben over de oordelen die wekelijks in de boekenbijlagen te vinden zijn en die de indruk wekken dat er in Nederland alleen nog maar wereldliteratuur wordt geschreven en uitgegeven. Al dat gejubel heeft voor mij nauwelijks nog relevantie. Ik vertrouw meer op het oordeel en eventuele aanprijzingen uit mijn eigen omgeving, omdat die, noem het gerust, adviezen voor mij veel beter op waarde te schatten zijn. Waardoor het boek “Poubelle” van journalist – schrijver Pieter Waterdrinker waarachtig met de deur in huis viel omdat al heel gauw duidelijk werd dat de auteur een geweldige pen had en zich als een ras – verteller ontpopte die de techniek van het schrijven van een pageturner als geen ander beheerste. Met als resultaat een werkelijk adembenemende vertelling die in eerste instantie een schelmenroman lijkt met een hoofdpersoon die het leven volledig de baas is en bij wie het succes in alle opzichten aan zijn kont hangt.
Vrouwen, politiek, business. Wat lacht hem eigenlijk niet aan, ben je geneigd te gaan denken. Tot het leven zich onverwacht en in alle facetten tegen hem keert en hij zijn eigen bestaan door zijn vingers ziet glippen om vervolgens volledig ten onder te gaan. Een fascinerend proces dat door Waterdrinker minutieus en met een maximum aan empathie is beschreven. Waarbij hij zijn hoofdpersoon laat acteren tegen de achtergrond van de actualiteit van dit moment en tegelijk laat fungeren als de metafoor van onze beschaving die eenzelfde weg dreigt te gaan zoals die zich voor hem als hoofdpersoon opent. Europa, Brussel, de democratie, de immigratie, de verschillen tussen rijk en arm, de oogverblindende welvaart. Het komt allemaal langs en wordt serieus door de schrijver aan de orde gesteld als hij zijn hoofdpersoon zijn twijfels en zorgen laat uitspreken. Waarmee de apotheose van dit geweldige boek nadert, dat dus ook geweldig is omdat het zo fraai en fantasierijk is gestructureerd en gecomponeerd. En dat ook een imposant slot kent, dat de lezer verward, verbaasd achterlaat, met alle stof tot nadenken die uiteindelijk is neergevallen. Maar bovenal zal de bewondering boven komen drijven voor het schrijverschap van Pieter Waterdrinker die met ‘Poubelle’ veel eer heeft ingelegd, een boek dat eigenlijk door iedereen gelezen zou moeten worden.
robschimmert 