Rondom Vijlen

Met de winter voor de deur en de daarmee toenemende verleiding om lekker uit te zakken, de boel de boel te laten en zo stukje bij beetje dicht te groeien, is er niks mis met de voornemens om de conditie een beetje op peil en het lijf en bewegingsapparaat in zo goed mogelijke doen te houden. Niet dat daarom maar ongebreideld met hartslagmeters om langs de weg gerend moet worden. Feestelijk bedankt daarvoor! Er zijn nog genoeg andere manieren om de liefde voor en de gehechtheid aan het leven te belijden. Wat bijvoorbeeld te denken van een wandeling van zo’n anderhalf tot twee uur? En dat een tot twee keer per week. Zal beslist volstaan om lekker fit te blijven, en zeker hier in het zuiden van Limburg, waar de aanwezigheid van klimmen en dalen altijd ingecalculeerd moet worden bij het plannen van wat voor een wandeling ook. Met bovendien als een wel heel prettige bijkomstigheid dat zo’n tocht door dat Limburgse hartland natuurlijk altijd de mooiste doorkijkjes en uitzichten oplevert en daarmee ook nog eens de geest extra verkwikt. Om nog maar te zwijgen over het feit dat er telkens weer iets bijzonders is te zien, een curiosum en bezienswaardigheid, welke zo kenmerkend is voor de regionale sfeer en cultuur. Neem nou zo’n wandeling die begint bij de hoogst gelegen kerk van Nederland, in Vijlen en welke allereerst voert naar de gehuchten Melleschet en Rott, waar het ene vakwerkhuis grenst aan een volgende schoonheid in dat genre.

Met en passant ook nog de resten van de oudste cementfabriek van Nederland, zeg maar aan de voet van die al genoemde kerk, met haar zo stereotiepe begraafplaats rondom. Prachtig! Maar het zo rustieke gehucht Rott biedt meer dan al die fraaie vakwerkhuizen. Neem alleen al de aaneenschakeling van traditionele hoeves in hun carrévorm en daarnaast dat wijndomein Sint Martinus. In Rott voert bij Hoeve Haan de weg naar links geleidelijk aan en over een reeks van kilometers door het bos omhoog, naar de Groeneweg, van waaruit bij bovenkomst blijkt dat die stijging ertoe heeft geleid dat een punt is bereikt dat hoger ligt dan de torenspits van de kerk van Vijlen. Logisch dat het uitzicht van daar ver en overweldigend is, maar tegelijk uitnodigt om de weg te vervolgen naar het dal, naar het rustieke en bijna verborgen gehucht Groeneweg, van waaruit de klim terug naar Vijlen alleen maar het karakter van een kuitenbijter heeft. Steiler kan in Nederland niet, maar de beloning daarna mag er zijn. Want via de Rugweg rechtsaf richting het fameuze ‘Hijgend Hert’ lonkt na enkele honderden meters aan de rand van het bos een fraaie kruisweg, die vervaardigd is door Sjef Drummen en die geldt als een toonbeeld van die Limburgse cultuur, die gewoon gekend behoort te worden. Daarna is het een kwestie van op de schreden terugkeren richting dorp en kerk, met locaties genoeg om nog even bij te komen, hoewel in aantal toch naar de maat. Want dat maakt Vijlen ook wel zo leuk. Het leeft, maar het is er geen kermis noch kun je er over de hoofden lopen.