Ieder wissewasje in het vaderlandse voetbal schijnt nog alleen maar met ophef gepaard te kunnen gaan. Met de regelmaat van de klok worden futiliteiten opgeblazen tot voorpaginanieuws. Het begint langzamerhand symptomatisch te worden voor de staat waarin het Nederlands voetbal is komen te verkeren, dat geluid, dat volume dat bij lange na niet in verhouding staat tot de betekenis van de feiten. Of dat komt doordat we onze hoogmoed nog niet kwijt zijn na de jaren van bloei en respect en nog niet gewend zijn geraakt aan de nieuwe positie van nederigheid, waarbij als vanzelfsprekend een andere toon behoort te worden aangeslagen. Of we zijn ons collectief toch die Calimero gaan voelen met als logisch gevolg dat we wat meer geluid zijn gaan maken om toch vooral gehoord te worden dan wel om dat klein zijn en voelen te overschreeuwen. Want het doet natuurlijk pijn en het is slecht voor het zelfbeeld om in no time zo diep te kelderen op de FIFA – ranglijst, tot in de grauwe middelmaat te midden van landen als Bulgarije en Letland en met Cyprus en Noord-Ierland plotseling als de nieuwe Angstgegners. Zo kan het verkeren en wordt je het zwijgen opgelegd en blijk je als land plotseling ook niet meer het voordeel van de twijfel van de arbitrage te krijgen. Oranje en PSV hebben het aan den lijve ondervonden. Met de logische reflex vanuit zo’n voormalig topvoetballand om dan harder te piepen dan past bij de nieuwe middelmatige status.
Zoals ook de Hollandse school met zijn toptrainers niet meer blijkt te bestaan als voor hen waar dan ook de schopstoel net zo blijkt te zijn gereserveerd. En wat gebeurt er met al die zogenaamde talenten die voor astronomische bedragen naar de diverse voetbalwalhalla’s in Europa werden getransfereerd omdat ze aan een volgende stap in hun loopbaan toe waren? Helemaal niets en er worden zeker geen pannen door hen van het dak gespeeld. Integendeel, de reserverol bleek voor hen meestal weggelegd, met een vaste plaats op de bank of op de tribune. Met vandaag als klap op de vuurpijl de bevestiging van het verlies aan status dat Nederland als voetballand heeft ondergaan. Het telt totaal niet meer mee getuige de afgang van Michael van Praag die als kandidaat voor het voorzitterschap van de UEFA met een overweldigende meerderheid werd weggestemd en het dus aflegde tegen een Sloveense medekandidaat, en dat terwijl van Praag geacht mocht worden te weten hoe de hazen in de UEFA – burelen lopen. Waarmee maar al te duidelijk is hoezeer wij terug zijn bij af, wij zowel bestuurlijk als met prestaties op de grasmat in het geheel niet meer meetellen. Zodat een matiger toon rond het vaderlandse voetbal absoluut op zijn plek zou zijn. Maar teleurstelling en frustratie zijn een slechte voedingsbodem daarvoor, zoals alle gezwets en lawaai in de media nog steeds blijft bewijzen.
robschimmert 