Hij was al eens in de Avondetappe van Mart Smeets langs gekomen om daar een van zijn wielerliedjes te vertolken. Verder was van hem vooral bekend dat zijn artistieke kwaliteiten slechts in een kleine kring hoog werden aangeslagen. Voor de rest kenden wij Alex Roeka eigenlijk nauwelijks, behalve dat wij wisten dat hij zijn weg met name zocht in het circuit van de provinciale theaters en kleine zalen. Voeg daar nog eens aan toe de prijs van 12,50 euro die betaald moest worden om een optreden van hem bij te wonen, in Maastricht tenminste, en het kan geen verwondering wekken dat we best wel benieuwd naar zijn optreden waren, maar zeker niet te hooggespannen verwachtingen hadden. Met als gevolg dat wij in de valkuil van de voorspelbaarheid trapten. Door alle vermeende zekerheden bleken we onszelf toch op een dwaalspoor te hebben gebracht. Want van meet af, om in het wielerjargon te blijven, overdonderde Roeka ons en overtuigde hij ons direct ervan dat wij onszelf op het verkeerde been hadden gezet, met onze eigenlijk aanvankelijke en onberedeneerde reserve. Omdat daar voor ons een bard, een troubadour in levende lijve stond die Nederland meer dan waardig was en elke verwachting volledig overtrof. Met liedjes waarin elk aspect van het menselijk bestaan, van het lief, leed en lijden belicht werd, vervloekt, of omhelsd.
Geen emotie die niet passeerde en telkens weer was vervat in taal zoals taal hoort te zijn, namelijk instrument om gevoelens in welke vorm dan ook uit te drukken. Met als mooi voorbeeld de typering van liefde die niet alleen streelt, maar ook schuurt en krast. Van welk soort beelden zijn liedjes geheel vervuld waren, met teksten die de afspiegeling vormden van de toewijding waarmee Roeka met taal pleegt te spelen, en dan op een manier die in onze streken zijn gelijke niet kent. Uit zijn mond en zijn pen doet het Nederlands er weer toe en klinkt het alsof Dylan, Cohen of Brel staan te zingen. Hun niveau haalt hij met overtuiging, echter tegelijk met het besef dat diezelfde taal ook zijn handicap is en hem veroordeelt tot bekendheid in de marge, tot de lieveling van een binnenkring, waar hij met zijn surrealisme en gekweld gemoed lauweren kan en mag oogsten. En nog eens volkomen terecht, maar tegelijk ook ontzettend jammer en bovendien onverdiend omdat op deze Roeka, zo zagen wij, echt geen maat staat. Want kom maar eens om die troubadour, die bard die zich voor iedereen zo verstaanbaar zo kwetsbaar opstelt. En zich bovendien binnen handbereik bevindt, aanraakbaar is, waardoor zijn optreden, zoals wij dat mochten zien, een unieke en onvertgetelijke gebeurtenis werd. Waardoor wij reikhalzend uitzien naar de volgende keer dat Alex Roeka weer in Zuid-Limburg is, namelijk medio november in de Kloosterbibliotheek in Wittem. Zo zeker als wat dat wij daar zullen zijn.
robschimmert 