Wat is er met en in Nederland aan de hand dat zoveel van haar inwoners zich bij de hand laten nemen? Dat is de meest prangende vraag die zich opdringt naar aanleiding van twee soorten cijfers die in dezelfde editie van mijn ochtendkrant, zij het op verschillende plaatsen daarin, te lezen waren. Daarbij moet toeval al op voorhand uitgesloten worden. Op een of andere manier is er een causaal verband dat zich overigens lastig laat duiden, waar juist de betreffende cijfers boekdelen lijken te spreken. Om te beginnen heeft het gezaghebbende World Economic Forum een mondiale concurrentie-index opgesteld, waarin de Nederlandse economie zich van wereldklasse toont. Ze neemt daarop namelijk de vijfde plaats in na respektievelijk Zwitserland, Singapore, de Verenigde Staten en Duitsland. Kom daar maar eens om. Met dank aan de excellente Nederlandse logistiek en het uitblinkend onderwijs en een gezondheidszorg waar een puntje aan gezogen kan worden. Het paradijs op aarde in de Nederlandse polder, als de cijfers geloofd mogen worden en voor zich zelf zouden spreken. Maar het perpectief waarin ze geplaatst moeten worden, vertoont ook andere dimensies, die een paar pagina’s verder te lezen zijn. Want wat blijkt ook het geval? In datzelfde succesvolle land lopen er ook zo om en nabij de veertigduizend coaches rond die de zeventien miljoen Nederlanders bij de hand nemen.
Oftewel veertig coaches op elke zeventienduizend Nederlanders. Wat waarschijnlijk de schaduwzijde is van dat economisch succes dat van haar deelnemers en nog meer van diegenen die er daadwerkelijk vorm aan geven, kennelijk veel, heel veel, waarschijnlijk zelfs teveel vraagt. Hoewel zo’n coach zich blijkens een rondgang op internet in principe beschikbaar stelt om een helpende hand bij iedere, ook niet werkgerelateerde, tegenslag toe te steken. Bij verlies of rouw, bij ontslag of een loopbaanswitch, bij een dreigende burn-out, bij beheersing van de balans tussen het zakelijk functioneren en de eigen levenssfeer. Kortom, voor elke onvoorziene of ongewenste omstandigheid is er die helpende hand klaar, die enerzijds ook deel van die succesvolle economie uitmaakt, maar tegelijk de keerzijde van dat goud vormt, zelfs haar dubbele bodem is en er zo in feite klatergoud van maakt. Want wat beleef je nog voor een plezier aan die voorspoed en welvaart, als dat met hangen en wurgen moet gebeuren en met een coach bij de hand? Misschien kan het beter wat onsjes minder met die zogenaamd fantastische 24uurs – economie van ons zodat we weer bij onszelf terug kunnen komen en echt bijdehand worden in plaats van aan de hand van anderen te moeten functionneren.
robschimmert 