Overdrijving rond Verheyen?

Zonder hem ook maar een greintje van de gunst van de twijfel te gunnen, begint toch steeds meer in het oog te springen dat het dossier rond VVD – politicus Mark Verheyen bepaald twee kanten heeft. Met voorop de meer dan delicate declaraties en andere dubieuze bokkesprongen van een liberale kruimeldief en brokkenpiloot, waarvan het ontluikend talent daardoor vroegtijdig in de knop is gebroken. Terecht en dus geen enkele discussie over mogelijk of zelfs nodig. Zo’n Barbertje hoort gegeven zijn voorbeeldfunctie gewoon te hangen. Waarop het, naar ik aanneem, zal uitdraaien. Exit Verheyen, gevolgd door ongekende hoeveelheden krokodillentranen uit de VVD – gelederen, omdat de politieke mores die hypocrisie nu eenmaal willen. Waarmee tegelijk staaltjes van hedendaagse journalistiek worden beloond waar ook de nodige vraagtekens bij gezet kunnen worden. En dan gaat het nog niet eens over de handel en wandel van het weblog ‘Geen Stijl’, omdat dat nu eenmaal de hufterigheid as such en het afbranden en te kijk zetten van personen tot doel in zichzelf heeft verheven en dus verder de moeite van welke aandacht ook niet waard hoeft te zijn. Een ander verhaal betreft daarentegen die journalisten die bij eerbiedwaardige dagbladen werken en niet meer de nieuwsgaring tot hun core-business rekenen, maar de verdenking op zich laden de stoel van het Openbaar Ministerie ook wel lekker en aantrekkelijk te vinden en daar voor hun gemak de naam van onderzoeksjournalistiek aan verbinden.

Waarbij zij ook nog eens worden geholpen door de Wet Openbaar Bestuur, waarop in het kader van die tegenwoordig zo vurig begeerde transparantie tot in den treure een beroep wordt gedaan. Door dit genre journalisten bij uitstek, waarvoor geen bestuurder of welke andere vervuller van een publiek ambt nog veilig is, te meer omdat vooral de schrijvende representanten van die beroepsgroep als ware inquisiteurs tot het gaatje gaan. En ook blijven gaan, want nooit versagen en herhalen en herhalen tot het beoogde slachtoffer echt is gemaakt en als Barbertje en plein public hangt. Dat is die andere kant van dat dossier – Verheyen, waarin de publicaties en zogenaamde onthullingen elkaar bleven opvolgen zonder dat dat een ander beeld opriep dan van een klunzige scharrelaar, die met zijn gehannes alle eerdere loftuitingen aan zijn adres zwaar logenstrafte en dus zijn biezen moet pakken. Verder niet meer dan dat, laat staan dat de overdrijving van de onderzoeksjournalistiek, zoals die zich uit in haar herhalingen en uitvergrotingen, een kans moet krijgen om ook nog karaktermoord te plegen. Hoe verleidelijk dat soms is als je macht blijkt te bezitten en het eenvoudig is om de grenzen die er daar eveneens zijn, gewoon te overschrijden. Wat dus toch wel eens gebeurt. Zoals nu ook die kwestie rond Mark Verheyen overduidelijk laat zien. Of moet, kan en mag dit ongelimiteerd doorgaan?

Advertentie