Wat zou het leven nog voor een gehalte hebben als daarin geen plaats meer zou zijn voor het toeval? Als alles wat ons voor de voeten kwam, te regisseren was. Als ons niets meer zou overkomen zonder dat dat voorzien was. Dan is er toch sprake van de dood in de pot? En gaat het in feite over een leven dat elke spanning en dus kwaliteit verliest, als er aan elke verwachting die er door ons gekoesterd wordt, voldaan zou worden. Ik moet er tenminste niet aan denken dat het toeval niet meer bestaat, mij niet meer dwars of op de hielen zit, dat elke verrassing uitgesloten is en er nergens meer van opgekeken hoeft te worden. Dan maak je dus ook niet mee wat ons afgelopen zondag echt overkwam en dus gelukkig verbaasde, op zo’n zondag waarvan er maar een in een jaar voor komt. Een kans van een op tweenvijftig dus dat je het zo treft. Een temperatuur van net boven nul, een beginnende nevel over de velden en de heuvels die nog wit besneeuwd waren, maar waaruit door de beginnende dooi die echte sprankeling al aan het wegtrekken was. Donker dus, koud, nat, kil. Weer om thuis te blijven. Niks aanlokkelijks aan. En zo werd er kennelijk door velen over gedacht. Want stiller kon het waarachtig niet zijn in het Limburgse Heuvelland, met hier en daar en zo nu en dan een sterveling te bekennen. Waaronder wij dus ook. Even eruit voor de frisheid die je toch om je hoofd wilt voelen plus die andere omgeving die in die duisternis als ze overdag heerst, ook nog wel eens wil helpen om de zinnen te verzetten. Met op deze zondag uitzonderlijk veel ruimte en stilte overal.
Dus omdat het al zo’n bijzondere dag was met die geheel eigen sfeer, kwamen we haast als vanzelfsprekend terecht in een lokaliteit in Noorbeek, waar we anders nooit ons heil zoeken, want er eigenlijk alleen maar langs rijden op weg naar andere en bekender gelegenheden. Waardoor wij daar argeloos naar binnen stapten, de muur van warmte van daar verzamelde en uitblazende wandelaars voelden en uiteraard een blik van verkenning door de ruimte zonden. Wat doe je anders als je ergens onbekend bent en je een plaats wilt vinden? Te doen gebruikelijk, macht der gewoonte, die in ons geval heel snel doorbroken werd toen een van de gasten een teken van vage herkenning bij ons opriep. Met als gevolg dat het geheugen dat langzamerhand toch een volle voorraadschuur is geworden, met de nodige inspanning werd afgezocht. Met per slot van rekening dat beoogd en succesvol resultaat dat leidde tot een hernieuwd kontakt met iemand die twaalf jaar geleden, eigenlijk zoals dat nu eenmaal in een mensenleven gaat, uit het oog was geraakt omdat ieder mens op enig moment eigen prioriteiten kent en daarmee aan de gang gaat. Zo werkt en zo gebeurt dat. Net zoals het lot zich opeens vermomt als het toeval en er op wonderlijke en niet te bevatten wijze ervoor zorgt dat zulke onbedoeld verloren gegane eindjes weer aan elkaar geknoopt worden. Voor het moment of misschien wel voor langer. Dat hangt van de wil en bereidheid van mensen af om hun leven zelf te regisseren of van hun behoefte om het lot en het toeval de eigen gang te laten gaan. Waarbij wij van harte voor het laatste kiezen.
robschimmert 