In de herinnering van velen, waarbij toch weer teruggegaan zal worden naar de late zeventiger jaren, zal Demis Roussos vooral geboekstaafd blijven als die charmezanger, die zich wat graag hulde in kaftans. Met zijn hoge, bijna schrille stem vertolkte hij menige weemoedige tekst of bezong hij de liefde op een wijze waarin ieder altijd wat van zijn of haar gading vond. Wie was er op enig moment niet in Demis? Ik in elk geval wel en laat daarom nog eens graag zijn uitvoering van “My only fascination” horen dat wat mij betreft van alle tijden is gebleven, hoewel het dan niet die ‘hoge kunst’ vertegenwoordigt. Maar dat doet er nu eens niet toe. Want lekker is en klinkt het wel.
robschimmert 