Preljocaj en ‘Sneeuwwitje’

Een mens is nooit te oud om nog een vooroordeel te slechten, merkte ik gisterenavond in een stampvol en sfeerrijk Theater aan het Vrijthof in Maastricht waar een van mijn typische vooringenomenheden glansrijk ter ziele ging. Tot dan had ik helemaal niets met ballet, dat als kunstvorm voor mij veel te abstract was, met te zware accenten op de esthetiek, waardoor het in mijn beleving en optiek te zeer neigde naar tuttigheid. Dat kan je zo vinden en in die mening kun je jezelf zelfs stijven door je vooral verder niet met ballet bezig te houden. Dan heb je dus altijd gelijk in die desinteresse. Waar je dus verder ook niets mee opschiet, waar ik merk dat ik wel op een punt in mijn leven ben gekomen dat ik steeds meer bereid ben om andere vensters ook open te gooien. Vandaar dat ik dus gisterenavond naar een voorstelling ging van het Ballet Preljocaj uit Aix-en-Provence dat het sprookje ‘Sneeuwwitje‘ op muziek van Mahler en in een aankleding van Jean Paul Gaultier opvoerde. Wat vanaf de eerste minuut eigenlijk bij mij zo met de deur in huis viel, dat ik in feite meteen op het puntje van mijn stoel zat en per direkt van mijn zo steil veronderstelde geloof afviel.

Waarna ik bijna twee uur ademloos heb zitten kijken naar en vooral genoot van de vierentwintig dansers die de fantasierijke choreografie van Angelin Preljocaj zichtbaar maakten in bewegingen en patronen die voortdurend uitgerold werden in fraaie decors en waarin klassiek ballet, zoals dat mijn vooroordeel altijd had gevormd, totaal niet meer zichtbaar was. De lichamen, de bewegingen ervan en de gebaren vormden in hun lijfelijkheid veel meer de instrumenten waarmee het verhaal van Sneeuwwitje met alle bijbehorende emoties tot uitdrukking werd gebracht. Heel wezenlijk, to the point en krachtig. Zo krachtig dat met recht van topsport gesproken kan worden als ballet op deze intense manier wordt uitgevoerd en ook nog eens wordt ondersteund door de fantastische muziek van Mahler. Zodat het dus geen verwondering wekt als ik zeg dat ik volledig ‘om’ ben en uitkijk naar volgende dansvoorstellingen. Wel met de uitgesproken verwachting en hoop dat deze dan dezelfde taal spreken en net zulke tekens laten zien als waarmee het Ballet Preljocaj het sprookje ‘Sneeuwwitje’ verteld en uitgebeeld heeft. Tot mijn grote enthousiasme.

Advertentie