Bij het scheiden van de markt

Met een zucht van verlichting laat ik het jaar 2013 achter mij. Dat zal niemand mij euvel duiden. Want het was mij het jaartje wel. Dat cliché, durf ik, hoewel ik er normaliter een broertje aan dood heb, deze keer met stelligheid te gebruiken, wetende dat ik daarbij het gelijk aan mijn zijde heb en niemand mij dat zal betwisten. Heel 2013 heeft immers in het teken gestaan van het naderend definitieve afscheid van mijn vrouw, dat op 12 december jl. haar beslag kreeg. De voorafschaduwing ervan bepaalde de geest en de sfeer van mijn jaar, waarin onze wereld stukje bij beetje kleiner werd en er dus nauwelijks nog plaats was voor wat er daarbuiten passeerde. Het ging meestal als een waan van de dag aan mij voorbij omdat ik verdomd nog an toe wel wat anders aan mijn hoofd had.

De hele inhoud van mijn weblog ten spijt, welke namelijk meer als afleiding fungeerde en soms die ontsnappingsroute bood uit die zorgelijke omgeving die mij omringde, maar die wel steeds meer en nadrukkelijker onze werkelijkheid vormde. Met een ritje naar Epen, het terras van de Rozenhof, fysiotherapie, een groeiende immobiliteit, toenemende medicatie, zonder verder perspectief of uitzicht op verbetering dan wel verandering. Zodat aanvaarding van een onvermijdelijk einde plus de uiterste zorg, liefde en toewijding de laatste maanden van mijn jaar 2013 beheersten en tekenden, met achterblijven als enig gevolg, plus de opdracht, de wens van mijn overleden vrouw Nel om van de rest van mijn leven nog iets te maken. Daar wil ik vanaf morgen, als 2014 begint, echt aan gaan voldoen, nadat ik over het afgelopen jaar een groot kruis heb gezet en de herinneringen hun eigen ereplaats heb gegeven. Dat wilde ik bij het scheiden van de markt nog even kwijt.