Freud en de frikandel

Mogelijkerwijs kijkt Freud nadrukkelijk over mijn schouders mee bij de verwoording van de volgende overpeinzing. Want de weg in mijn eigen onderbewustzijn heb ik nog altijd niet gevonden, waardoor ik bij tijd en wijle toch nog word verrast door wat er zoal aan mijn brein ontsnapt. Welke schade of frustratie zou er, durf ik mij gerust hardop af te vragen, ten grondslag kunnen liggen aan mijn fundamentele weerzin tegen een vorm van voedsel als de frikandel, die ik immers door zovelen met zoveel genoegen en smaak verorberd zie worden. Ik kan er nog niet naar kijken, laat staan dat ik hem voorgeschoteld wil krijgen. De aanblik alleen is al voldoende om mij met walging te vervullen. Waar nog de nodige schepjes bovenop kunnen worden gedaan. Allereerst door de meer dan onbestemde kleur die de makers van dit stuk vlees, de Mora’s, de Beckers en de van Oersen van deze wereld, eraan hebben gegeven en waaraan al geen schoonheidsprijs toegekend behoeft te worden. Maar wat het nog veel erger en voor mij onsmakelijker maakt, is de geur die om zo’n opgewarmde frikandel hangt en welke associaties met een putlucht of de stank van een riool oproept en dat terwijl bederf er nergens op of aan valt te konstateren.

Wat de reuk alleen maar indringender en tegelijk afschuwelijker maakt, zodat mijn gemoed, maag en slokdarm slechts voller schieten als ik zie hoe mensen zich gretig overgeven aan het nuttigen ervan. Met als de klap op de vuurpijl, welke mijn afkeer van de frikandel, of is het dan toch de frikadel, nog vele malen groter maakt, de aanblik van dat stuk vlees als het overdwars open gesneden is en het binnenste ervan geopenbaard ligt, waar kronkelende maden vermoed zouden kunnen worden. Ware het niet dat dat in zijn geheel is voorzien en bedekt met uitjes en een saus die curry of mayonaise zou kunnen zijn zonder dat een echte herkomst te traceren valt en in ieder geval niet verder over de aard van dat vlees nagedacht kan worden. Maar waarmee bij mij de lust wel definitief en volledig is vergaan en ik die mensen die zich er zo breeduit aan zetten, graag hun lol gun. Mij dus beslist niet gezien. Geen haar op mijn hoofd welke er over piekert om ooit de bocht naar die frikandel of frikadel te nemen. Mijn portie gun ik graag aan Fikkie, die de aangewezen soort is voor deze nachtmerrie, welke ik onmogelijk voeding kan noemen. En waarom ik mij zo problematisch ermee verhoud, weet ik verder niet en hoef ik ook niet te weten ondanks dat deze en gene er zonder twijfel een Freudiaans verhaal aan zal weten te verbinden om mij op mijn plaats gezet te krijgen.