Als een zingende zaag

Elk reisgezelschap kent wel zo’n kwibus waarvan het mondwerk maar niet stil wil blijven staan en die dus honderduit, tot in de kleinste details, weet te vertellen en zo zijn omgeving bezig probeert te houden. Op zijn minst tot vervelens toe, als het al niet erger wordt. Want het kan je zo maar overkomen dat dat bijvoorbeeld je vaste tafelgenoot is omdat je bij het begin van de reis, als de regeltjes en afspraken doorgenomen en vastgelegd worden, even niet zo goed opgelet had. Waarmee zo’n onbewaakt ogenblik tot stand komt dat je een week blijft achtervolgen in de persoon van die ongenode verteller, die je, als het even meezit, al bij het ontbijt de oren van het hoofd kletst over uitgerekend zaken die je geen klap interesseren. Met de prestaties van zijn kleinkinderen voorop die uiteraard dagelijks breed uit worden gemeten en daarna bijna in dezelfde adem de kwalen en ongemakken die hij op zijn oude dag te verduren heeft. Logisch dat hij daar niet over uitgepraat raakt. Want met wie moet hij daarover in gesprek als hij thuis is? Zijn vrouw kan immers elke geschiedenis van voor tot achter dromen. Dus is zo’n vakantiereis voor hem de gezochte gelegenheid om alle verhalen bij een nieuw gehoor te deponeren. Welk lot mij dus ook eens bij een reis beschoren was in weerwil van al mijn inspanningen om de man van dat apropos af te brengen. Hij bleek dovemansoren van het ruimst bemeten formaat te hebben.

Met als gevolg dat hij mij maar bleef bestoken met de last die hij van zijn glutenallergie ondervond en nog meer met wat dat voor zijn leven en eten betekende. Er was geen aanleiding zo klein of het was spekkie voor zijn bekkie. Waardoor ik maar bijgepraat bleef worden over de wijzen waarop hij zijn maaltijden moest bereiden, met de lofzang op zijn inventiviteit daarin voorop. Non-verbaal gedrag noch correcties door zijn vrouw waren aan hem besteed. Hij bleek niet te stoppen. Zo vervuld was hij van de boodschap die hij aan de man meende te moeten brengen. Wat onder andere inhield dat hij in een solo van drie kwartier uiteenzette hoe je een pizza op zijn manier diende te bakken. Met oog dus voor elk detail. Tot aan het gebruik van de linker – en rechterhand toe. En niet te vergeten de wijze waarop alle toebehoren en ingrediënten exact uit hun verpakking moesten worden gehaald. Waarbij de toon waarop hij zijn verhaal zette, de verteerbaarheid ervan niet ten goede kwam. Nasaal, met een hoge stem en gevat in lijzig Sittards, met klanken zo breed uitgesponnen dat die vertelling nog eens twee keer langer leek te duren en de slaap eens zo snel verwekte, omdat als je niet echt meer luisterde, zijn woorden het effect kregen van zo’n zingende zaag, die van geen ophouden weet. Om zo dus een ware kwelling te worden, toen dat gezang maar niet ophield, nee, een week lang bleek door te gaan.